تناقض‌گویی، پدیدۀ غریبی در دستگاه حکومت افغانستان نیست. بسا نمونه‌هایی وجود دارند که از سیاست پراکنده و عدم دانش سیاسیِ سردمدارانِ این کشور حکایت می‌کنند. به‌تازه‌گی رییس‌جمهور کرزی در سخنرانی‌یی که به مناسبت گشایش درهای مکاتب و روز معارف داشته، از طالبان خواسته است که دروازه‌های مکاتب را نبندند و این مکان را به آتش نکشند. او افزوده است که اگر طالبان به دین پابندند، باید به این مقوله که می‌گویند «ز گهواره تا گور دانش بجوی» پابند باشند، زیرا آتش زدن مکاتب، دشمنی با انسانیت است.
به‌رغم این‌که بارها جناب رییس‌جمهور، طالبان را برادران ناراضی خوانده و بر بنیاد مصلحت‌ها، آن گروه را مردمِ فریب‌‎خورده توصیف کرده است، اما صحبت‌های ناصحانۀ او دست‌کم این را نشان می‌دهد که طالبان دشمن مکاتب و مانعِ گسترش دانش است و این مساله جدای از حرف‌های رییس‌جمهور، به تکرار و تجربه ثابت شده است. اما نکتۀ جالب این سخنرانی آن‌جاست که وزیر معارف کشور به نحوی صحبت‌های رییس‌جمهور را رد کرده و اشاره می‌کند که فجایع و جنایات، به‌ناحق به پای طالبان ختم می‌گردد. او به نحوی سخن می‌راند که گویا طالبان، انسان‌های شریف و موافقِ علم و دانش و مکتب‌‌اند و هرگز مکاتب را آتش نمی‌زنند، به صورت دانش‌آموزان دختر تیزاب نمی‌پاشند، سر معلمان را نمی‌برند و حتا در زمان تسلط‌شان بر افغانستان، تمام درهای مکاتب به روی مردم باز بوده است.
این نوع اختلاف در صحبت‌های رییس‌جمهور و وزیر کابینه‎اش، دو دلیل می‌تواند داشته باشد:
۱- وزیر معارف، طالبانی فکر می‌کند و به آن گروه وابسته است و در دفاع از طالبان سخن می‌راند، منتها بدون دستار و ریش بلند.
۲- آقای وردک به تأسی از شخصیت نامتعادل رییس‌جمهور، خواسته است به نحوی حرف‌های جناب کرزی را اصلاح کند، تا باشد فردا روز اگر رییس‌جمهور طالبان را برادر خواند، تناقضی پدید نیاید.
اما دلیل دوم موجه‌تر می‌نماید، زیرا حکومت افغانستان هیچ‌‎گونه سیاست روشنی در قبال طالبان نداشته است. گاهی این گروه برادر خوانده می‌شود، گاهی دشمن و قاتل مردم افغانستان. بعضاً طالبان دشمن دانایی و دانش گفته می‌شوند و گاهی عالمان دین که مکاتب از سوی دیگران به‌نامِ آنان سوزانده می‌شود.
شاید همین سیاست متناقضِ دستگاه مجریه، این جرأت را به جناب فاروق وردک داده باشد که سخنان رییس‌جمهور را رد کرده و طالبان را از سوزاندن مکاتب و کشتن معلمان، برائت دهد.
پرسش این است که چنین سیاستی، چه سودی به حال گسترش علم و دانش خواهد داشت؟
درست است که مناسبتی وجود داشته و رییس‌جمهور به این بهانه چند حرفِ ناصحانه بر زبان رانده است، اما این نوع سیاست باعث می‌شود که هیچ قدمی ‌در راستای جلوگیری از بسته شدن مکاتب و کشته شدن معلمان، برداشته نشود. مگر آقای وردک فراموش کرده است که چندی پیش، بیست مکتب را در غزنی و همین تعداد را در ولایت زابل بستند؟ مگر آقای وردک از یاد برده‌اند که تعداد زیادی از دانش آموزان مکاتب، قربانی سم‌پاشیِ طالبان شده‌اند. مگر خود آقای وردک به‌خاطر دانش‌آموز پاکستانی، از مردم افغانستان نخواست که برای سلامتی‌اش دعا کنند؟
واضح است که سیاست‌های متناقض و شرم‌آور حکومت، کم‌کم به ملوث شدن معارفِ کشور هم انجامیده است. هر قدر که جناب وردک از طالبان حمایت کند، آن گروه از برنامه‌های بنیادی و تطبیق ایدیولوژیِ‌ خود صرف‌نظر نخواهد کرد. بنابراین، اگر نیت خدمت صادقانه به این وطن وجود دارد، نباید دشمن معارف کشور را پشت حرف‌های مبهمِ سیاسی پنهان کرد.