مصدق پارسا/ بی بی سی
در فینال بازی‌های کریکت جام بیست‌آوره آسیا (acc twenty۲۰ cup) که در سوم اپریل میان افغانستان و نیپال برگزار شد، بازی‌کنان تیم ملی کریکت نیپال بازی را آغاز کردند و با از ردیف خارج شدن شش بازیکن شان، ۱۳۵ دوش انجام دادند و بدین ترتیب، ۱۳۶ دوش را برای افغانستان هدف ساختند.
تیم افغانستان اما فقط با از دست دادن چهار بازیکن توانست در آور هژدهم، ۱۳۶ دوش انجام دهد و با رسیدن به هدف تعیین شده، با عبور از سد نیپال میزبان، برای چهارمین بار قهرمان این رقابت‌ها شود. افغانستان پیش از این در سال‌های ۲۰۰۷، ۲۰۰۹، ۲۰۱۱ نیز قهرمان این جام شده بود.
بازی‌های کریکت جام بیست‌آورۀ آسیا، با حضور ده کشور (نیپال، مالیزیا، هانگ‌کانگ، مالدیو، افغانستان، امارات متحده عربی، عمان، کویت و بحرین) برگزار می‌شود.
مسیر کریکت در افغانستان
هرچند گفته می‌شود کریکت برای نخستین بار در سال ۱۱۱۸ هجری خورشیدی توسط سربازان بریتانیایی، در افغانستان بازی می‌شد اما در اصل کریکت میراث سال‌های مهاجرت شهروندان افغانستان به پاکستان است.
در دهۀ هفتاد خورشیدی که سیل مهاجران از افغانستان به کشورهای بیرونی و به‌ویژه کشورهای همسایه سرازیر شد، افغان‌ها در پاکستان با کریکت آشنا شدند.
فدراسیون کریکت برای نخستین بار در سال ۱۳۷۴ خورشیدی در افغانستان ایجاد شد. کریکت نیز مثل سایر رشته‌های ورزشی در سال‌های آغازین حکومت طالبان با محدودیت مواجه شد ولی در یک سال‌ پایانی زمامداری آنها در افغانستان (۲۰۰۰)، کریکت به‌گونۀ استثنا، آزاد شد.
کریکت یکی از محدود رشته‌های ورزشی بود که طالبان آن‌ را مجاز می‌شمردند و در زمان حکومت آن‌ها، فدراسیون آن نیز بازگشایی شد. تیم کریکت افغانستان در سال ۲۰۰۱ به عضویت انجمن بین‌المللی کریکت در آمد و نخستین بازی رسمی‌اش را در ۱۵ اکتبر ۲۰۰۱ در برابر پاکستان انجام داد.
رشتۀ افتخارآفرین
کریکت یکی از پردست‌آوردترین رشته‌های ورزشی در افغانستان در سالهای اخیر بوده است. رشته‌یی که در سال‌های اخیر، قهرمانی‌های فراوانی را از رقابت‌های برون مرزی آورده است.
افتخارات روزافزون کریکت سبب می‌شود تا هر روز به شمار علاقه‌مندان این رشته افزوده شود و جوانان بیشتری در کوچه‌های خاکی کابل و ولایت‌های افغانستان، توپ کوچکی بیابند و به بازی کریکت رو آورند.
اما کریکت در میان رشته‌های افتخارآور رقیب سرسختی نیز دارد. این رقابت گاهی برای جامعۀ ورزشی افغانستان، انتخاب پرافتخارترین رشتۀ ورزشی این کشور را دشوار می‌کند؛ رقابت کریکت و تکواندو.
اما، آن‌چه روشن است این‌است که هرچند ممکن است شمار افتخارآفرینی‌های کریکت بیشتر از تکواندو باشد، اما تکواندوکاران افغانستان با دست‌یابی به افتخارات معتبر جهانی از جمله حضور و کسب مدال در المپیک به‌عنوان مهم‌ترین رویداد ورزشی دنیا، یک گام پیش‌تر از بازیکنان کریکت نهاده اند و تکواندو را کماکان می‌توان پرافتخارترین رشتۀ ورزشی کشور دانست.
ورزش پاکستانی؟
کریکت با آن‌که علاقه‌مندان خودش را در افغانستان دارد، اما هنوز تعدادی مردم در افغانستان به آن علاقۀ چندانی ندارند و با خوشبینی نیز به آن نگاه نمی‌کنند.
جنجال‌های سیاسی افغانستان با پاکستان و ذهن پاکستان‌ستیز شماری از مردم در افغانستان، دامن کریکت که میراثِ مهاجرت به‌پاکستان پنداشته می‌شود را نیز گرفته است.
در گوشه‌هایی از افغانستان مردم فکر می‌کنند، کریکت رشته‌یی پاکستانی است و این بهانۀ خوبی برای مخالفت و نگاه بدبینانۀ آن‌ها به کریکت است. هرچند بررسی‌های تاریخی نشان می‌دهد که کریکت را انگلیس‌ها آغاز کردند و این ورزش به میراث آن‌ها برای کشورهای زیر استعمار شان تبدیل شد.
تافتۀ جدا بافته
در پی افتخارآفرینی کریکت افغانستان اما، حرف و حدیث‌های دیگری نیز نهفته است. کریکت چنان‌که در دورۀ طالبان تنها رشتۀ ورزشی مجاز بود، در حکومت نو افغانستان نیز، امکانات و فرصت‌هایی به‌مراتب بیشتر از دیگر رشته‌ها یافته است.
در حالی که همۀ رشته‌های ورزشی در افغانستان، فدراسیون دارند و در چارچوب کمیتۀ ملی المپیک فعالیت می‌کنند، کریکت تنها رشته‌یی است که در چارچوب بوردی موسوم به «کریکت‌ بورد» اداره می‌شود.
این بورد به دستور رییس جمهوری افغانستان ایجاد شده است و در چارچوب آن چند مقام عالی رتبۀ دولتی از جمله وزرا، کار می‌کنند. در حال حاضر، رییس کریکت بورد، همزمان مشاور ارشد رییس جمهوری نیز است.
ایجاد بورد رهبری و اختصاص امکانات و بودجۀ جداگانه و ویژه برای کریکت، همواره اعتراض ورزشکاران دیگر رشته‌ها و در مواردی کمیتۀ ملی المپیک افغانستان را نیز در پی داشته است.
ورزشکاران دیگر رشته‌های ورزشی می‌گویند با توجه به این‌که آورندگان کریکت از پاکستان به افغانستان، بیشتر متعلق به یک حوزۀ قومی و منطقه‌یی هستند، نگاه دگرگونه به کریکت، می‌تواند ناشی از ذهنیت‌های قوم‌گرایانۀ رهبران دولت باشد.
آن‌ها باور دارند که رهبری دولت، کریکت را «تافتۀ جدا بافته» از ورزش افغانستان می‌داند و با دادن امکانات و فرصت بیشتر، تبعیض و اختلاف را به ورزش افغانستان نیز ترزیق می‌کند و این مسأله نه‌تنها به عدم رشد سایر رشته‌های ورزشی کمک می‌کند بلکه می‌تواند مانع بزرگی فراراه همدلیِ ورزشکاران کشور به‌عنوان الگوهای نسل جوان باشد.