گزارش‌ها حاکی از آن است که در روزهای اخیر، ولسوالی غورماچِ ولایت بادغیس به تصرف گروه‌های شورشی درآمده و در حال حاضر، آن‌ها بر بخش‌های وسیعی از این ولسوالی که مرز میان ولایت فاریاب و بادغیس است، حکومت می‌کنند.
این در حالی‌ست که در بخش‌هایی از ولایت هم‌جوار فاریاب نیز، وضعیت امنیتی به‌شدت تغییر یافته و گروه‌های دهشت‌افکن با دستِ بازتری در برخی از ولسوالی‌های این ولایت، فعالیت دارند.
مقام‌های محلیِ این دو ولایت، منکر وضعیت بحرانی امنیتی نیسـتند، ولی در عین حال سعی دارند آن‌چه را که اتفاق افتاده و یا در شرفِ اتفاق افتادن است، کوچک‌تر از چیزی که واقعاً هست، نشان دهند.
آقای کرزی که گاهی فکر می‌کند مشکل امنیتی در چنین ولایاتی، به بی‌کفایتیِ مقام‌های محلیِ آن‌ها ربط دارد، برای ایجاد اطمینان در میان مردم، به تغییر و جابه‌جاییِ مقام‌های محلی دست می‌زند؛ روشی که با تأسف در یازده سال حکومت‌داری آقای کرزی، هرگز توام با موفقیت نبوده و مشکل امنیتی ولایات ناامن، با این‌گونه جابه‌جایی‌ها حل نشده است. این مسأله سبب شده که مقام‌های محلی، برای دوامِ حضور خود در این ولایات، تنش‌های موجود امنیتی را به مشکلاتِ گروه‌های مسلحِ غیرمسوولِ محلی تقلیل دهند و خود را نسبت به وضعیتِ به‌وجود آمده، تبرئه کنند.
آن‌چه که در ولایتِ بادغیس و یا فاریاب و یا هر ولایتِ ناآرامِ دیگری رخ می‌دهد، پیش از آن‌که مسالۀ محلی باشد، یک مسالۀ فرا محلی است. به این معنا که گروه‌های شورشی با آغاز فصل بهار، هشدار داده بودند که دست به یک رشته حملاتِ نظامی خواهند زد.
گروه‌های شورشی در آستانۀ خروج نیروهای خارجی از کشور و برگزاری احتمالی انتخابات، نیاز به اعلام حضور و موجودیت دارند. این گروه‌ها تلاش می‌کنند با افزایش حملات بر مناطق آسیب‌پذیر، نشان دهند که هم‌چنان نفس می‌کشند و در صحنۀ نظامی، حضور پُررنگ دارند.
سقوط یک ولسوالی به وسیلۀ نیروهای شورشی، شاید خبر بسیار تکان‌دهنده‌یی نباشد، ولی فراموش نباید کرد که همواره سقوط‌هایِ بزرگ از مناطقِ کوچک آغاز شده‌اند. از جانب دیگر، این تنها مناطق غربِ کشور نیستند که مورد توجه گروه‌های شورشی قرار گرفته‌اند؛ گروه‌های شورشی به گونۀ عنعنه‌یی از سال‌های دوری در مناطق جنوب و شرق حضور داشته‌اند و حالا گسترش فعالیت‌های آن‌ها به دیگر مناطق و به‌ویژه غرب و شمال کشور، می‌تواند نگرانی‌های زیادی را برانگیزد.
ولسوالی وردوج بدخشان از ماه‌ها به این‌سو شاهد درگیری‌های خونین است و گفته می‌شود که با وجود تلاش‌های نیروهای امنیتی، هنوز این ولسوالی کاملاً از وجود شورشیان پاک نشده است. خبرهای مختلفی در رابطه با ولسوالی وردوج بدخشان وجود دارد و حتا گفته می‌شود که حکومت به گونۀ تعمدی در ناامنی‌های مناطقِ شمال دست دارد. این موضوع اگر واقعاً درست باشد، باید نسبت به آینده نگران بود و اتهام‌های برخی منتقدان به آقای کرزی را نیز باید جدی گرفت که می‌گویند او در تلاش عدمِ برگزاری انتخابات در افغانستان است.
در همین حال، نیروهای آیساف در افغانستان نیز چندی پیش با نشر گزارشی اعلام کردند که ده ولسوالی در سراسر کشور از کنترولِ نیروهای دولتی خارج شده است و این ولسوالی‌ها عمدتاً از سوی گروه‌های شورشی اداره می‌شوند. این گزارش هرچند از سوی مقام‌های امنیتی کشور کاملاً رد نشد، ولی در مورد میزانِ حضور گروه‌های شورشی در این ده ولسوالی‌ها، تردیدهایی صورت گرفت.
به هر حال، افزایش دامنۀ جنگ در کشور نمی‌تواند خبر خوبی برای مردم تلقی شود، به ویژه این‌که حالا این نگرانی هم به وجود آمده که آقای کرزی و اطرافیانِ او تلاش دارند نوعی جنگِ زرگری با پاکستان را آغاز کنند.
موضوع دیگری که باید به آن توجه کرد، افتِ بی‌سابقۀ بهای افغانی واحد پول کشور در برابرِ اسعار خارجی است. این مسأله به نگرانیِ جدیِ مردم دامن زده و برخی‌ها نزدیک شدنِ پایان دورۀ کاری آقای کرزی را با ماه‌های پایانیِ حکومت داکتر نجیب‌الله در سال ۱۳۷۰ هجری خورشیدی، مقایسه می‌کنند. در آن زمان نیز ضمن این‌که اوضاع امنیتی کشور به گونۀ سرسام‌آوری به سمتِ وخامت گرایید، ارزش افغانی در برابر اسعار خارجی به‌شدت تنزیل یافت و خواب‌های مردم به کابوس تبدیل گشت.