چرا این‌همه پرسش و نگرانی نسبت به سالِ ۲۰۱۴ وجود دارد؟
به‌تازه‌گی اشرف‌غنی احمدزی رییس برنامۀ انتقال مسوولیت‌ها از نیروهای ناتو به نیروهای کشور، گفته است که در سالِ ۲۰۱۴ هیچ اتفاقِ خاصی قرار نیست به‌وقوع بپیوندد و افغانستان در آرامشِ کامل می‌تواند به آیندۀ درخشانِ خود امیدوار باشد.
این سخنان، خود از یک نوعِ نگرانی و دلهره نسبت به آن‌چه که می‌توان آیندۀ موهومِ افغانستان خواند، نشأت می‌گیرد.
آقای احمدزی که تلاش دارد نگرانی‌های شهروندانِ کشور را نسبت به سال ۲۰۱۴ کاهش بخشد، خود سیمایی مملو از تشویش و نگرانی را به نمایش می‌گذارد. او که در طول چند سال اخیر، مسوولیت برنامۀ انتقال را برعهده داشته، می‌خواهد با این سخنان، وضعیت ناهنجار کشور را به زعمِ خود توجیه عقلانی کند.
به گفتۀ بسیاری از کارشناسان مسایل نظامی، نیروهای کشور در حالی ۷۵ درصدِ مسوولیتِ امنیتِ کشور را به عهده گرفته‌اند که هنوز چالش‌های زیادی فرا راهِ آن‌ها وجود دارد و با گذشت هر روز، وضعیت امنیتیِ کشور بیشتر به سمتِ وخامت می‌گراید. حالا معلوم نیست که آقای احمدزی چرا این‌همه کاستی را نمی‌بیند و تلاش دارد که اذهان عمومی را نسبت به عمل‌کردِ غیرمسوولانۀ دولت در تأمین امنیت سراسری، منحرف سازد.
وقتی در مورد آیندۀ کشور برخی جناح‌ها ابراز نگرانی می‌کنند، این‌گونه نیست که این نگرانی هیچ اساس و بنیادی نداشته باشد و عده‌یی به‌عمد سعی در ایجاد تشویش در اذهان عمومی داشته باشند. همین حالا بر اساس گزارش‌های موثق، نیروهای امنیتی کشور به آن میزان توانایی و قدرت نرسیده‌اند که بتوانند به گونۀ مطمین از تمامیت ارضی و استقلالِ کشور حراست کنند و یا جلوِ حملاتِ هراس‌افکنان را در شهرها و روستاهای افغانستان بگیرند. این هرگز به معنای دست‌کم گرفتنِ روحیه و جانبازی‌ِ نیروهای امنیتی کشور نیست، بل انتقاد از نوعِ برنامه‌ و عمل‌کردِ حکومت افغانستان برای ایجاد نیروهای مجهز به جنگ‌افزارهای مدرن نظامی است.
آقای احمدزی مدعی است که در میدان نبرد، جنگ‌افزار تعیین‌کنندۀ وضیعت و نتیجۀ جنگ نمی‌تواند باشد، بل‌که به امورِ دیگری برای برتری بخشیدن به یک نیروی نظامی نیاز است و از جمله، روحیه و انگیزه برای نبرد با دشمنان. اما آقای احمدزی متوجه نیست که مردم افغانستان در زمان جهاد و مقاومت به‌سر نمی‌برند که با جنگ‌های چریکی و غیرمنظم بتوانند بر دشمنانِ آرامش و امنیت کشور، پیروز شوند.
جنگ در مراحل و موقعیت‌های مختلف می‌تواند رنگ و شکل‌های گوناگونی داشته باشد. نبرد نیروهای یک دولت با شورشیان، کاملاً با آن چیزی که شورشیان انجام می‌دهند متفاوت است. به همین دلیل جنگ‌افزار می‌تواند تعریف‌کنندۀ نوع موقعیتِ نیروهایی باشد که به آن نیاز دارند.
نیاز ارتش و پولیس کشور امروز علاوه بر داشتنِ روحیه و به گفتۀ نظامیان مورال جنگی، جنگ‌افزار نیز هست. همین حالا دولت افغانستان در حالِ گفت‌وگو با کشورهای مختلفِ منطقه هست تا بتواند نیازهای تسلیحاتیِ خود را به گونه‌یی رفع کند. این گفت‌وگوها با هند و روسیه به شکلی ادامه داشته و حالا تلاش‌هایی صورت می‌گیرد که با برخی دیگر از کشورها نیز انجام شود. این امر نشان می‌دهد که دولت افغانستان هم نسبت به آرایشِ قوا و تجهیزات آن، نگرانی‌هایی دارد.
در همین حال این مسأله هم قابل توجه است که آیندۀ افغانستان علاوه بر داشتن نیروی مطمین نظامی، به وضعیت سیاسیِ آن نیز به‌شدت پیوند دارد. خیلی مسایل در بعد سیاسی وجود دارند که نگرانیِ شهروندانِ کشور را فراهم کرده‌اند. در این میان، بحث انتخابات بیش از همۀ مسایل می‌تواند مطرح باشد. اگر گروه حاکمِ فعلی نتواند زمینۀ انتخاباتِ شفاف و عادلانه را در کشور مساعد کند، بدون شک آیندۀ روشنی در انتظار افغانستان نخواهد بود. چرا آقای احمدزی به این جنبه از وضعیت امنیتی، توجه ندارد و می‌خواهد کل مسایل را در وجود نیروهای مسلح خلاصه کند؟
اگر در افغانستانِ پس از سال ۲۰۱۴، بستر مساعدی برای تغییراتِ بنیادی و اصلاحات به وجود نیاید، احتمالِ برگشت به گذشته یک امرِ بعید نخواهد بود.
از جانب دیگر، آقای احمدزی مسوولیتِ برنامۀ انتقال را دارد، اما او با این سخنانِ پیش از وقت، آغاز به مبارزاتِ انتخاباتی نیز کرده است. آن‌گونه که به نظر می‌رسد، آقای احمدزی می‌خواهد در انتخاباتِ ۲۰۱۴ شرکت کند و به همین دلیل تلاش می‌ورزد که کارنامۀ مثبتی از خود برای جامعه ارایه دهد؛ کارنامه‌یی که به زعم خودش بتواند برای آیندۀ او در انتخابات ریاست‌جمهوری موثر تمام شود.
شاید آقای احمدزی تا به حال به گونۀ مستقیم از نامزدیِ خود سخن نگفته باشد، ولی اظهارنظرها و شرکتِ او در برنامه‌های مختلف رسانه‌یی، نشان از آن دارند که او هم‌چنان در پی کسب قدرت سیاسی در افغانستان است.
آقای احمدزی در انتخابات سالِ ۲۰۰۹ ریاست‌جمهوری نیز به رقابت پرداخت، اما نتوانست درخششِ چندانی در آن داشته باشد. حالا آقای احمدزی با سفر به بیشتر مناطق افغانستان در چهارچوب مسوولیت برنامۀ انتقال، گویا به این نتیجه رسیده که تجاربِ لازم را به‌دست آورده و شناختِ بهتری از افغانستان پیدا کرده است. به همین لحاظ، نوعِ پوشش و سیمای ایشان نیز دچار دگرگونی‌هایی شده و آن‌هم برخاسته از این توهم که مردم افغانستان فریبِ پوششِ نامزدها را خواهند خورد.