هر تغییر و تحولی در کشورهای ایران و پاکستان، به گونۀ مستقیم بر زنده‌گی و دسترخوانِ مردم افغانستان تأثیر و پیامدِ خود را دارد.
از این‌رو به جرأت می‌توان حکم کرد که رفاه سیاسی و اقتصادی این کشورها، بهبود وضعیت سیاسی و اقتصادیِ افغانستان را به دنبال خواهد داشت.
روز جمعۀ هفتۀ گذشته در کشور همسایۀ اسلامی ما ایران، مردم طیِ یک انتخابات پُرشور و شوق، به پای صندوق‌های رای رفتند و به نامزدانِ مورد علاقۀ خویش رای دادند. نتیجۀ انتخابات ایران این شد که آقای حسن روحانی از جناح اصلاح‌طلب‌ به پیروزی رسید و پس از اعلان این پیروزی، مردم و هواخواهانِ رییس‌جمهور تازه‌برگزیده‌شده، به خیابان‌ها ریختند و اظهار سرور کردند.
اما این‌سوتر در افغانستان چه خبر است؟
حامد کرزی که برگزاری انتخابات در ایران را گامی در راستای مردم‌سالاری دانسته و آن را به ملت و دولتِ ایران تبریک گفته است، خود از برگزاری یک انتخاباتِ شفاف و مردمی هراس دارد.
او شاید پیش از هر رییس‌جمهور دنیا و قبل از اعلان نتایج نهایی انتخابات، برگزاری انتخابات عادلانه در ایران را تبریک گفته و آن را گامی در راستای مردم‌سالاری خوانده است؛ اما در کشور خودش پیش از برگزاری انتخابات، یک چیز مبهم و در عین حال نامعقول را به نام اجماع ملی مطرح می‌کند و یاران او نیز رفتن به سوی انتخابات بدون اجماع ملی را نادرست می‌خوانند.
حامد کرزی تلاش دارد که دو یا ‌سه نامزد فرمایشی را وارد میدان کند و فضای انتخابات را محدود سازد. اما این نوع طرز تفکر برای مردم افغانستان وحشت‌ناک می‌نماید و از یک آیندۀ سیاه خبر می‌دهد.
یک بحثِ مهم در این شب و روز، مخالفت با برگزاری انتخابات با راه‌اندازی یک گردهمایی‌ در قندهار و نیز میدان دادن به طالبان است تا جنایات و ویران‌گری‌های‌شان را شدت بخشند.
ترس این است که این فضاسازی‌ها و ناامنی‌ها، زمینه‌یی شود برای برگزار نشدن انتخابات در افغانستان و برگزاری یک لویه‌جرگۀ غیرقانونی تا در آن به تمدید حاکمیتِ موجود پرداخته شود. زیرا سروصداهای اخیر به‌خصوص «اجماع ملی» گفتن‌ها و بدتر شدن اوضاع امنیتی، هر روز این احتمال را قوت می‌بخشد که بهانۀ حکومت برای برگزار نکردنِ انتخابات مهیا گردد.
شکی نیست که مردم افغانستان به‌خاطر تعیین سرنوشت‌شان در میان آتش‌وخون به سوی صندوق‌های رأی خواهند رفت؛ چنان‌که مردم پاکستان نیز در میان انفجارها و انتحارها و گروگان‌گیری‌های سیاسی، راهی صندوق‌های انتخاباتی شدند و جانانه سرنوشت‌ِ خویش را انتخاب کردند.
در چنین احوالی آن‌چه در ایران رقم خورد، اشک شادی را بر چشمانِ ایرانیان جاری ساخت و حتا مردم افغانستان نیز از نتیجۀ یک‌چنین انتخاباتِ باشکوهی در همسایه‌گی‌شان شادمان شدند و این شادمانی را می‌توان در رسانه‌های مختلفِ کشور مشاهده کرد.
بنابراین انتظار می‌رود که آقای کرزی با پند گرفتن از شعور سیاسی زمام‌داران ایرانی، مردم را فقط به رفتن به سوی انتخابات تشویق کند. برای جناب کرزی که بارها از برگزاری انتخابات سخن گفته است، توصیه می‌کنیم که در عمل نیز بدون هیچ محدودیتی به وعده‌هایش وفا کند؛ زیرا مردم افغانستان آرزو دارند که مانند مردم ایران، بدون هیچ ترس و واهمه‌یی به سوی انتخابات بروند و با شکوهِ هرچه تمام‌تر، رییس‌جمهورشان انتخاب کنند.
درسی که در انتخابات ایران وجود داشت این است که دولت احمدی نژاد توانست زمینۀ یک انتخاباتِ بدون تقلب را حتا برای آنانی که از او انتقاد می‌کردند، فراهم‌ کند و فضای مساعدی را برای یک انتقال سیاسی در ایران مهیا سازد. بنابرین آقای کرزی نیز باید با الهام از دولت ایران، برای برگزاریِ یک انتخابات سالم تلاشِ فراوان به خرچ دهد. اگر مردم در زیر سایۀ آقای کرزی، به یک انتخاباتِ شفاف نایل آیند، احتمال می‌رود که با تساهل و تسامح و چشم‌پوشی بر اشتباهات و اتهام‌هایی که بر آقای کرزی وارد است، او را عزیز بدارند. اما اگر چنین نشود و آرای مردم طی یک انتخاباتِ فسادآلود مصادره گردد، قطعاً مردم او را نمی‌بخشند و بر وی سخت خواهند گرفت.