سپاس بانو ناصریار از این‌که برای یک گفت‌‌وگو ویژه فرصت در اختیار ما گذاشتید. به عنوان نخستین پرسش، درحال حاضر افغانستان به کدام مسیر در حرکت است؟

هرچند پیش‌‌‍بینی اوضاع افغانستان با این همسایه‌ها و موقعیتی که کشور ما دارد، کار بسیار دشوار است؛ اما بازهم تا جایی‌که من می‌دانم مردم افغانستان سخت علاقمند به صلح و امنیت هستند و آماده هستند با حکومت همکاری کنند. تبلیغات عجیب و غریبی نسبت به اوضاع افغانستان راه‌انداخته شده است؛ اما امنیت افغانستان به اندازۀ این تبلیغات خراب نخواهد شد و جهان هم نمی‌گذارد که امینت افغانستان خراب شود. به‌خاطری که امنیت جهان وابسته‌گی مستقیم به امنیت افغانستان دارد. اگر امینت افغانستان خراب شود، مردم در هیچ گوشۀ جهان آرام بوده نمی‌توانند.
حالا دیگر نیروهای امنیتی کشورهم فعال‌تر شده اند و می‌توانند در مقابل دشمن ایستاده‌گی کنند و جامعه جهانی‌هم به این نتیجه رسیده است که باید نیروهای افغان را حمایت کند، شخصاً امیدوارم که امینت کشور در حالا بهود است و آن‌ چه تبلیغات بدی درباره اوضاع افغانستان روان است، واقعیت نیست. امیدوارم که در آینده امنیت خوب داشته می‌باشیم.
به نظرشما بزرگترین معضل در افغانستان درحال حاضر چه است؟
در قدم نخست بزرگترین معضلِ در کشور امنیت است؛ در قدم دوم‌، همسایۀ ما کشور پاکستان است که می‌خواهد امنیت افغانستان را خراب بسازد و به همین دلیل هراز گاهی در این کشور دست اندازی می‌کند. عمده‌ترین معضل در کشور ناامنی است.
انتخاباتی که بیش‌رو داریم، آیا افغانستان را به یک مسیر مطلوب می‌رساند؟
درگام نخست، این انتخابات تعلق می‌گیرد به رهبران سیاسی افغانستان و ریاست جمهوری و شخص آقای کرزی که دوازده سال در خدمت مردم افغانستان بوده‌اند. اگر آن‌ها از یک خرد سیاسی کار بگیرند و نگذارند که انتخابات به بی‌راهه کشانده شود و نگذارند که در انتخابات تقلب صورت بگیرد و زمینۀ برگزاری یک انتخابات شفاف را فراهم سازند، ما شاهد فروکش کردن نابه‎سامانی‌ها خواهیم بود. امنیت و انتخابات باهم رابطۀ تنگاتنگ دارند. در واقع، این انتخابات به نیت حکومت و رهبران سیاسی بسته‌گی دارد.
درچند هفتۀ که روند توزیع کارت‌های رای‌دهی شروع شده است، کمیسیون مستقل انتخابات گفته است که نقش زنان در این پروسه کم زنگ است. چرا زنان در این پروسه سهم لازم را نمی‎گیرند؟
تا جایی که من در ولایت کابل در جریان هستم، دیدم که مراکز توزیع کارت‌های رای‌دهی فقط در چند نقطۀ کابل موجود است. اگر توزیع کارت‌های رای‌دهی سراسری شود، امکان دارد که اشتراک خانم‌ها بیشتر شود؛ تا جایی‌که همراه مردم صحبت کرده‌ام مردم انتظار این را دارند مراکز توزیع کارت‌های رأی دهی بیشتر شود.
در چنین وضعیتی، نخبه‌گان سیاسی برای خروج از وضعیت موجود و رسیدن به وضعیت مطلوب، چه نقشی دارند؟
این واضح است، نقشه نخبه‌گان در افغانستان بسیار تاثیر گذار است و باید نخبه‌گان افغانستان از خود گذری داشته باشد و نخبه‌گان سیاسی نگذارند که بار دیگر نفاق و بدختی در کشور حکم‌فرما شود و دیگران از این وضعیت استفاده کنند.
به نظر می‌رسد، جریان حاکم بار دیگر تلاش می‎کند در قدرت باقی بماند، ما شاهد نشستی در قندهار بودیم، در این باره چه نظر دارید؟
باید بگویم که افغانستان دیگر افغانستان زمان ظاهر شاه نیست که حکومت میراثی شود. اکنون مردم افغانستان تا اندازۀ به پخته‌گی سیاسی رسیده‌اند و هیچ‌گاه نمی‌گذارند چنین کار شود، من امیدوار هستم که حکومت از ‌چنین حرکت‎هایی خودداری کند و به‌خاطر برگزاری یک انتخابات شفاف و همه‌جانبه تلاش بکند.
بگذارند که مردم افغانستان زعیم آیندۀ خودشان را خودشان به دست خود انتخاب کنند، در غیر آن امکان ندارد که امنیت و صلح افغانستان تأمین شود. درصورتی که چنین کاری نشود مردم هم آرام نخواهند نشست.
در میان طرح‌هایی که برای نجات مردم از بحران ارایه شده است، به نظر شما کدام گزینه برای مردم افغانستان بهتر است؟
طرحی که از طرف حکومت ارایه شده است، اجماع ملی است؛ اما هدف حکومت از اجماع ملی برای ما واضح و روشن نیست. اگر هدف حکومت از اجماع ملی تغییر قانون اساسی و لویه جرگه باشد، این اجماع را کسی قبول ندارد و این هدف مثبت نیست. در صورتی که شورای ملی موجود باشد، فکر می‌کنم که اجماع ملی دیگر جای ندارد. دربارۀ اجندای ملی باید بگویم که من امیدوار هستم که اجندای ملی بتواند به درد مردم افغانستان بخورد. طرح اجندای ملی بسیار گزینۀ خوب ‌است.
برای عبور از بحران به یک اندیشه و خرد سیاسی نیاز است، تا مردم افغانستان از این حالت نجات یابند.