حکومت با آغاز آخرین مرحله انتقال، مسوولیت رهبری عملیات‌های نظامی را از ناتو تحویل گرفت.
قرار است در مرحله پنجم انتقال مسئولیت‌های امنیتی سیزده ولسوالی قندهار، ولسوالی‌های ننگرهار، خوست و پکتیکا در شرق و جنوب افغانستان، تا هجده ماه آینده به نیروهای داخلی واگذار شود.
این تحویل‌گیری در یک مراسم زیر نام «انتقال مسوولیت‌های امنیتی و رهبری کل عملیات‌های نظامی از نیروهای خارجی به نیروهای داخلی صورت گرفته است.
حامد کرزی در این مراسم گفت که از فردا (امروز) نیروهای داخلی تمام عملیات‌های نظامی را در سراسر کشور به تنهایی و بدون نقش نیروهای خارجی راه اندازی خواهند کرد.
آندرس فوگ راسموسن هم در این مراسم گفت که «امروز هدف مشترک ما تحقق یافت، ما هنوز هم کارهای سخت و دشواری تا هجده ماه آینده در پیش داریم و باید دست آوردهای خود را تسریع ببخشیم و بعد از ۲۰۱۵ که فصل دیگری آغاز می‌شود، باید دست‌آوردهای خود را حفظ و آن را گسترش بدهیم.»
اما آیا به راستی نیروهای امنیتی افغانستان می‌توانند که بعد از این، همه عملیات‌های نظامی و پاسبانی کشور را بدون همکاری نیروهای خارجی اجرا و ادامه بدهند.
اگرچه نیروهای امنیتی افغانستان اینک از توانایی‌های لازمی برخوردار شده اند و با گذشت هر روز انگیزۀ خاصی برای دفاع از کشورشان را پیدا می‌کنند؛ اما باید جامعه جهانی به تعهداتی که در قبال نیروهای امنیتی سپرده است عمل کنند.
اما به نظر میرسد که برنامه انتقال مسوولیت‌های نظامی در افغانستان یک سویه و به عبارتی یک پایه پیش رفته است. زیرا ایجاب می‌کرد که با آغاز نخستین مرحله انتقال مسوولیت‌های نظامی، بایستی به جوانب تجهیز و تسلیح نهادهای نظامی و امنیتی کشور توجه صورت می‌گرفت و باید بر رشید کمیت و کیفیت در این نهادها پرداخته می‌شد که متسأفانه چنین نشد. در اول و از بن سیاست این بود که باید به ساختارهای امنیتی به خصوص ارتش و پولیس در افغانستان توجه نشود و این بی‌توجهی به هدف بی نیاز کردن افغانستان از یک ارتش و نیروی امنیتی بلند بالا بوده است.
حالا و در مراسم انتقال رهبری عملیات‌های نظامی ناتو به سربازان افغان، آندرس فوگ راسموسن دبیر کل ناتو گفت که ناتو و متحدان بین‌المللی افغانستان، برنامۀ جدید و متفاوتی را برای آینده افغانستان طرح ریزی کرده اند. او گفت این طرح «حمایت قاطع» نام دارد و هدف آن «مشورت دهی به نیروهای امنیتی افغان، آموزش‌های پیشرفته نظامی و یاری این نیروها است.» او گفت: «افغانستان نه امروز و نه هم در آینده هیچگاه تنها گذاشته نخواهد شد. «
اما ناتو باید بداند که نیروهای امنیتی و نظامی افغانستان به‌جای مشوره‌های آن‌ها بیشتر به تجهیز و تسلیح نظامی و حمایت‌های لوژستیکی نیازمند اند. بلند بردن کمیت این نیروها باتوجه به نیازهای که افغانستان دارد باید در اولویت حمایت‌های ناتو قرار گیرد و نباید با بی‌مهری به آن پرداخته شود تا اینگونه افغانستان بار دیگر به لانه تروریستان مبدل نگردد.
اما تشویشی دیگری که می‌تواند نیروهای امنیتی داخلی را با چالش مواجه سازد و چگونه‌گی عملکرد شان را تحت تاثیر قرار دهد این است که برخی آگاهان یه این باور اند که محدودیت‌هایی بر این نیروها در هنگام عمل برضد طالبان وضع می‌شود.
زیرا آقای کرزی دیورز گفته است که نیروهای نظامی کشور باید هنگام فعالیت‌های نظامی به جز موارد انتقال زخمی‌ها، «تحت هیچ شرایطی» از عملیات‌های هوایی استفاده نکنند.
پس اگر نیروهای داخلی آنگونه که ریس جمهور فرمان داده است، در عملیات‌های نظامی شان محدودیت داشته باشند به این معناست که این نیروها با موانع سیاسی در عملیات‌های شان مواجه می‌گردند که شاید سبب عدم موفقیت این نیروها و شکستن مورال شان در هنگام نبرد شود و طالبان با درک این مسأله، به راحتی حرکت‌های شان را در روستاهای و ولایت‌های کشور، ادامه داده و درد سر بیشتر ایجاد ‌کنند.
با این وضع، نیروهای امنیتی کشور قرار است با دو چالش بزرگ مواجه شوند؛ یکی جنگ با طالبان و تامین امنیت و هم‌چنان زمینه‌سازی برای برگزاری یک انتخابات سالم و شفاف در کشور.
برای دست یافتن به این مامول، این نیروها به حمایت باز وقاطع حکومت و مردم افغانستان و هم چنان حمایت‌های موثر جامعه جهانی نیاز مندند تا آهسته آهسته افغانستان به سوی دولتی با داشتن نهادهای توانمند امنیتی و نظامی دست یابد.