وزارت داخله، برنامۀ امنیتیِ انتخابات ریاست‌جمهوریِ ۱۳۹۳ را به کمیسیون انتخابات ارایه کرده و گفته است که توانایی تأمین امنیت در تمام مراکز رای‌گیری را دارد.
اگرچه این طرح به هدف زدودنِ نگرانی‌هایی که پیش از این در مورد تأمین امنیتِ انتخابات آینده مطرح شده بود، ارایه شده؛ اما واقعیت این است که شکننده‌گی‌های امنیتی به عنوان بزرگ‌ترین چالش فراراه انتخابات، در برخی مناطق کشور هم‌اکنون وجود دارد.
مناطق ناامنی که در آن صندوق گذاشته نمی‌شود، از مباحث و جنجال‌های اساسیِ کمیسیون مستقل انتخابات و ارگ ریاست‌جمهوری است. بارها کمیسیون انتخابات گفته است که در ساحاتی که امنیت وجود ندارد، نمی‌تواند انتخابات را برگزار کند. اما ظاهراً این موضع‌گیری کمیسیون، با واکنش‌هایی از جانب برخی حلقات مواجه شده است. آن‌ها می‌گویند که نباید به بهانۀ ناامنی، برخی از مردم افغانستان در برخی از مناطقِ کشور از حق رای محروم شوند؛ بنابراین باید در مناطقی که امنیت وجود ندارد نیز صندوق گذاشته شود.
شکی نیست که در صورت گذاشتن صندوق در ساحات ناامن، صندوق‌ها به‌آسانی از برگه‌های رای پُر می‌شوند؛ یعنی در این ساحات تقلب‌های کلانی سامان می‌گیرند.
از این رو، نگرانی‌های کمیسیون انتخابات با توجه به تجارب گذشته، به‌جا و به‌موقع است. اما این‌که وزارت داخلۀ کشور از تهیۀ برنامۀ تدابیر امنیتیِ انتخابات سال آینده به کمیسیون مستقل انتخابات، سخن گفته و اطمینان داده که در تمامِ ۶۸۴۵ مرکزی که کمیسیون انتخابات خواستار تأمین امنیتِ آن‌ها شده، امنیت تأمین‌شدنی است، و نیز برنامۀ امنیتی آن مناطق را به کمیسیون فرستاده؛ جای سپاس و ستایش دارد. ولی بازهم نگرانی مردم این است که مبادا این برنامه‌سازی‌ها و جدول‌تراشی‌ها و تعیین گراف‌ها، یک اقدام تبلیغی و نمادین باشد و به عبارتی، صرفاً مصرف سیاسی داشته باشند.
زیرا مردم افغانستان بهتر می‌دانند که وضعیت امنیتی در مناطق‌ تحت سکونت‌شان چه‌گونه است و باید نهادهای امنیتی کشور بر بنیاد حقایق و واقعیت‌ها، گام‌های جدی و عملی بردارند.
مردم افغانستان به انتخابات پیش رو به عنوان یک فرصت می‌نگرند و اگر حکومت نتواند امنیت لازم را برای برگزاری یک انتخابات شفاف تأمین کند، شکی نیست که داستان «انتخابات و دموکراسی» در این کشور به یک «قصۀ مفت» بدل خواهد شد.
زیرا با خروج نیروهای خارجی از افغانستان، این نیروها با چالش‌های جدیدی مواجه می‌شوند که نمونۀ آن را همین چند روز پیش در هلمند دیدیم. بازگشت مجدد نیروهای بریتانیایی به ولسوالی سنگین ولایت هلمند، نشان می‌دهد که نیروهای امنیتی ما هنوزهم توانایی لازم را برای تأمین امنیتِ آن ولسوالی ندارند و ممکن است این وضعیت در مورد برخی از مناطق دیگر نیز به‌نحوی صادق باشد.
هم‌چنان در مناطقی که طالبان مسلط هستند و مشکلات امنیتی بالاست، سخن از برگزاری انتخابات در آن‌ مناطق بسیار دور از واقعیت می‌نماید.
اگرچه ما به لیاقتِ نیروهای پولیس ملی، اردوی ملی و امنیت ملیِ کشور در امر برقراری امنیت افغانستان باور داریم، اما تأکید می‌کنیم که باید نهادهای امنیتی کشور از هم‌اکنون برنامه‌های دقیق و عملی را برای بهتر شدنِ وضعیت موجود تا فرا رسیدنِ انتخابات روی دست گیرند.
البته مردم هم نقش به‌سزایی در برگزاری هرچه بهترِ انتخابات پیش رو دارند؛ چنان‌‌که مردم پاکستان با قبول تمام خطرها در میان موجی از انفجارها و انتحارها در انتخابات شرکت کردند، مردم افغانستان نیز باید شورمندانه و هوشیارانه در انتخابات ریاست‌جمهوری شرکت کنند و نگذارند دشمنان دین و آزادی، در مسیر تعیین سرنوشت‌‌شان خلل ایجاد کنند. مردم باید خود در تأمین امنیت مناطق‌شان سهمِ فعال گیرند و به دشمنان اجازه ندهند که آن‌ها را از حق دادنِ رای و تعیین سرنوشت، محروم سازند.