حدود هفت‌ماه به انتخابات ریاست‌جمهوری باقی مانده است و زمان به‌سرعت اما با اضطرابِ فراوان می‌گذرد؛ اضطراب و نگرانی از ده‌ها اما و اگرهایی که ممکن است فرا راه این انتخابات قرار گیرند. بخش عمدۀ این نگرانی‌ها به سیاست‌های کنونی ارگ ریاست‌جمهوری برمی‌گردد که نوعی باور عمومی ‌را مبنی بر عدم برگزاری یک انتخاباتِ شفاف و عادلانه خلق کرده است. اما بخش دیگر آن، ماحصلِ نوعی بدبینی‌هاست که از سوی شماری از حلقات سیاسی، آگاهانه و یا غیرآگاهانه به اذهان مردم تزریق می‌شود.
اگر به نیمۀ پُر این پیاله دقت کنیم، می‌بینیم که به‌رغم تمام این یأس‌ها و ناامیدی‌ها، هنوز هم فرصت‌هایی وجود دارند و چنان‌چه صداقت و دل‌سوزی در این حکومت وجود داشته باشد، می‌توان شاهد برگزاریِ یک انتخاباتِ شفاف و عادلانه بود.
نکتۀ نخست این قضیه، مردم افغانستان استند؛ مردمی که با وصفِ تمام بدبختی‌هایی که دامن‌گیرشان هست، هنوز به آینده امیدوار اند، از تحجر طالبانی می‌گریزند و همواره سعی بر آن دارند که به هر گونۀ ممکن سرنوشت‌شان را خودشان تعیین کنند. بنابراین، امیدواری مردم و سهم‌گیری فعال آنان در انتخابات، می‌تواند برنامه‌هایی را که افراد و گروه‌ها برای منافع شخصی‌شان در نظر گرفته‌اند، خنثا بسازد.
نکتۀ دیگر، اطمینان دادنِ وزارت داخلۀ کشور از تأمین امنیت سراسری در روزهای انتخابات است که از منظری دیگر قابل توجه می‌باشد. با آن‌که عدم تجهیز و آموزش درستِ نیروهای امنیتی کشور همواره یک مسأله بوده، اما در بسا از عملیات‌ها این نیروهای جوان ثابت کرده‌اند که تا آخرین رمق، با تروریستان و طالبان مبارزه می‌کنند. این خوش‌بینی و در واقع اتکا به نیروهای امنیتی جوان که صادقانه به کشورشان خدمت می‌کنند، می‌تواند یکی از روزنه‌های امید به برگزاری انتخاباتِ سالم و شفاف باشد.
نکتۀ سوم اما در این میانه، همکاری مشترک احزاب، گروه‌ها و افراد نخبه است که این نیز خود یک قوۀ حامی ‌انتخابات شمرده می‌شود؛ به این معنا که همکاری و جمع‌آمدِ نیروهای نخبه، خود می‌تواند متضمنِ برگزاری یک انتخابات شفاف و عادلانه باشد. این نیروها به عنوان یک اهرم فشار بر حکومت، می‌توانند مجراهایی چون تقلب، جعل و دست‌کاری در انتخابات را مسدود سازند و نیز با نمایش قدرت خود، پشتیبانی جامعۀ جهانی را از خود کسب کنند.
جمع‌آمد این نیروها حاکی از آن خواهد بود که انتخابات نه به عنوان یک پروسۀ حکومتی، بل‌ به عنوان یک رکن دموکراسی و نیز یک برنامۀ مردمی، ‌از حمایتی کلان برخوردار است و آن‌گاه نه تنها که حکومت جرأت مصادرۀ این مهم را نخواهد داشت، بل‌ جامعۀ جهانی و ایالات متحده نیز این برنامۀ مردمی را حمایت خواهند کرد.
یافته‌های کنونی نشان می‌دهند که دولت آقای کرزی بدنام‌ترین دولتِ دنیا شناخته شده است. آن‌چه کمک‌های جامعۀ جهانی را در سال‌های آینده مشروط کرده است، همین انتخابات است که گمانه‌ها بر آن‌اند اگر آقای کرزی در پی عدم برگزاری انتخابات و یا هم یک پروسۀ کاملاً غیرشفاف و مهندسی‌شده باشد، همه چیز به نقطۀ صفر باز خواهد گشت. آن‌وقت جامعۀ جهانی هم دست زیر الاشه نخواهد نشست تا ارگ ریاست‌جمهوری به اهدافِ خود برسد. پس، چه خوب است که آقای کرزی از همین حالا، با مردم و نخبه‌گانِ کشور یک‌جا شده و برای برگزاری یک انتخابات شفاف و عادلانه، همکاری مشترک به خرچ دهد.
وقتی انتخابات به یک فرصتِ بنیادین تبدیل شود و در پی آن یک تیمِ مدبر و دل‌سوز روی کار بیاید، این را می‌‌توان باور کرد که آقای کرزی واقعاً نسبت به این کشور صداقت داشته و همواره در پی اعتلای آن بوده است. اگر چنین شود، شاید نام نیکی از حامد کرزی در تاریخ افغانستان ثبت گردد.