اوتیسم یا درخودمانده‌گی، یک ناتوانی پیچیده رشدی است که معمولاً در سه سال اول زنده‌گی ظاهر می‌شود. این عارضه نتیجه اختلالی عصب‌شناختی است که بر کارکرد طبیعی مغز تاثیر می‌گذارد و رشد آن را در نواحی مربوط به ارتباط و تعامل اجتماعی، دچار اشکال می‌کند.
علایم و نشانه‌های اصلی اوتیسم، شامل اختلال در ارتباط و مراودات اجتماعی و رفتارهای تکراری است. کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در صحبت کردن با دیگران داشته باشند یا هنگامی که با آن‌ها صحبت می‌کنید، به چشم‌های شما نگاه نکنند.
افراد مبتلا به اوتیسم در سه زمینه “مراوده اجتماعی” (دشواری در ایجاد روابط اجتماعی: منزوی از دیگران و یا بی‌تفاوت نسبت به آنان بودن)، “ارتباط اجتماعی” (دشواری در ابجاد ارتباط لفظی و غیر لفظی: درک نکردن کامل مفهوم حرکات و اشارات، حالات صورت و لحن صحبت دیگران) و “تخیل” (دشواری در یادگیری بازی‌هایی که چند نفر در آن‌ها درگیر هستند و یا باید از قدرت تخیل برای فهمِ آن‌ها استفاده کرد) دچار اشکال هستند.
رفتار تکراری و مقاومت در مقابل تغییر روال کار و زنده‌گی نیز، جزو خصوصیات فرد اوتیستی است. از آن‌جایی که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است علایم و خصوصیات گوناگونی را از خود نشان دهند، اوتیسم در واقع شامل “طیفی” از اختلالات است.
علت به وجود آورنده اوتیسم، نامعلوم است. اوتیسم در تمام طول عمر با فرد باقی می‌ماند و علاجی قطعی برای آن وجود ندارد، اما درمان می‌تواند به مبتلایان کمک کند. درمان‌هایی که برای اوتیسم به کار می‌رود، شامل رفتاردرمانی و ارتباط‌درمانی و داروهایی برای کنترل علایم مبتلایان است.