شکسپیر در بسیاری از آثار مشهور و شاهکارهای ادبی خود، همیشه از بانویی سیاه‌پوش یاد می‌کند که بعضی اوقات شعرهای خود را با او آغاز می‌کند یا به اتمام می‌رساند.
قرن‌ها این مسأله برای کارشناسان ادبی، به معمایی تبدیل شده بود که ظاهراً مورخ انگلیسی در کتاب جدیدِ خود آن را آشکار کرده است. وی ادعا می‌کند که زن الهام‌بخشِ شعرهای شکسپیر، در حقیقت همسر خوش‌گذرانِ یک مترجم ایتالیایی بوده است که بعدها روابطی عاشقانه با بزرگ‌ترین شاعر ادبیات انگلیس برقرار می‌کند و همین رابطۀ مخفی و قوی، موجب پیدایش شعرهای بعدی شکسپیر می‌شود.
دکتر «آبری بورل» مورخ ادبیات انگلیس در کتاب جدید خود با عنوان «معشوقۀ شکسپیر» بر این باور است که این بانوی سیاه‌پوش شعرهای شکسپیر در حقیقت آلین فلوریو، همسر یک مترجم ایتالیایی بوده است که شیفتۀ شعرهای شکسپیر می‌شود و شوهرش را ترک کرده و به او خیانت می‌کند.
دکتر بورل که سال‌ها از عمر خود را صرف مطالعه و تحقیق در آثار، بیوگرافی و دست‌نوشته‌های شخصی شکسپیر کرده است، می‌گوید سال‌ها برای پیدا کردن بانوی سیاه‌پوش، فکر خود را معطوف هشت نفر کرده بود که در اطراف شکسپیر با او رابطه داشتند که این لیست هشت نفری شامل همسر او نیز می‌شدند ولی بعد از مطالعات فراوان به این نتیجه رسیده است که همسرش نمی‌تواند بانوی سیاه‌پوش باشد چرا که طبق نوشته‌های شکسپیر، موهای این بانو سیاه بوده و این در حالی است که همسرش موهای سیاه نداشته است.
شکسپیر در شعرهای خود بانوی سیاه‌پوش را با موهایی سیاه طوری توصیف می‌کند که هرگز در همسرِ او دیده نشده بود. بر اساس نوشته‌های شکسپیر، او برای اولین‌بار آلین را در مهمانی «تیچفلد» خانۀ اشرافی کنت ساتهمپتون ملاقات می‌کند و رابطۀ آن‌ها بعد از آن ملاقات بیشتر می‌شود و به جایی می‌رسد که الهام‌بخش شعرهای شاعر انگلیسی می‌شود.
قبل از این در بسیاری از کتاب‌های منتقدین و کارشناسان ادبیات انگلیس، از این زن به عنوان زنی مرموز در تاریکی یاد می‌شد که هویتش معلوم نبوده است، ولی ظاهراً اسناد و بررسی‌های دکتر بورل با واقعیت مطابقت می‌کند و گفته می‌شود حتا اشراف زاده‌گان انگلیسی نیز شیفتۀ این زن شده بودند.
شعرهای ۱۲۷ تا ۱۵۴ شکسپیر به بانوی تاریکی معروف شده است که شاعر از معشوقه‌یی زیبا ولی مرموز صحبت می‌کند که دارای موها و چشم‌های سیاه است. شکسپیر در بخشی از این شعرها می‌نویسد: «چشمان معشوقۀ من اصلاً شبیه خورشید نیستند/ مرجان بیشتر از لب‌های او قرمزی ندارد…»
وی در غزل ۱۳۰ خود این‌طور نتیجه می‌گیرد که «و در بهشت رویاهایم عشقی مانند عشق من نایاب است.»
در سطرهای بعدی، شکسپیر دربارۀ رابطۀ نزدیک با این بانوی تاریکی بحث می‌کند که کارشناسان ادبی همۀ آن‌ها را با تمثیل‌ها و استعاره‌های ادبی اشتباه می‌گرفتند. در اسناد و نوشته‌های تاریخی، اطلاعات محدودی دربارۀ روابط خصوصی شکسپیر آمده است. وی در سال ۱۵۸۲ با آنا هاتوی ازدواج کرد که حاصل آن سه فرزند بود و در وصیت‌نامۀ خود، شکسپیر تنها یک تخت‌خوابِ درجه دو برای همسرش گذاشته بود!
منبع:khabaronline.ir