ساختن شهرک‌ها و منازل خودسرانه و نبود ماسترپلان شهری سبب شده که بسیاری از ساحات تاریخی بامیان در معرض خطر نابودی قرار گیرند.
پروفیسور زمریالی طرزی باستان شناس معروف افغانی‌تبار فرانسوی که از حدود یازده سال بدین سو در رأس یک تیم باستان شناسان فرانسوی در ولایت بامیان کاوشگری دارد، می‌گوید که شماری از ساحات تاریخی این ولایت که جزء میراث‌های فرهنگی جهان نیز به حساب می‌آیند، در خطر نابودی قرار گرفتند.
به گزارش بست باستان، وی افزود که اگر از ساخت‌و ساز خودسرانه در این ولایت جلوگیری نشود، تا ده سال آینده تمام ساحات فرهنگی و توریستی بامیان تبدیل به منازل رهایشی خواهند شد.
او می گوید: «شهر سلطنتی سرخ قل و مغاره‌های چهل‌ستون در غرب مجسمۀ تخریب شدۀ صلصال که بیانگر قدرت و شهکار بشر است، توسط مردم محل کاملأ تخریب شده است.»
آقای طرزی، مسوولان حکومتی بامیان را متهم می‌کند که جلو ساخت‌و ساز خودسرانه و توسعۀ نامنظم شهری را در این ولایت نگرفته اند.
وی، ولایت بامیان را به عنوان یک مرکز سنتی آرتیست‌های بودایی در جهان یاد کرده، گفت که دولت باید از ساختن خانه‌های خود سر و ساختمان‌های جدید در ساحات میراث های فرهنگی جلوگیری نماید.
عبدالله برات یکی از فعالین مدنی بامیان نیز از ساختن خانه‌های خودسرانه در ساحات باستانی بامیان ابراز نگرانی نموده، می‌گوید که بعضی خانه‌ها توسط زورمندان ساخته شده که به فضای سبز و ساحۀ تاریخی این ولایت شدیدن آسیب رسانده است.
اما، انجنیر خادم حسین فطرت شهردار بامیان می‌گوید که شهرداری این ولایت هیچ شهرک و یا نمره رهایشی‌یی را در ساحات فرهنگی که ثبت یونسکو می‌باشد، توزیع نکرده است.
شهردار بامیان گفت: «اما در قسمت حفاظت و نگهداری ساحات تاریخی این ولایت، ریاست اطلاعات و فرهنگ بامیان و قطعۀ ۰۱۲ پولیس مسوولیت دارد.»
این در حالی است که ابراهیم اکبری رییس اطلاعات و فرهنگ ولایت بامیان از نداشتن امکانات در جهت حفاظت از آبدات تاریخی و ساحات حفاظت شدۀ باستانی شکایت دارد.
او می گوید: «به استثنای هشت نفر محافظ از قطعۀ ۰۱۲ دیگر هیچ گونه امکانات در اختیار نداریم، با آن هم  از اعمار منازل خودسرانه در ساحات فرهنگی جلوگیری می‌کنیم.»
در ولایت بامیان هشت اثر تاریخی به عنوان میراث‌های فرهنگی جهان ثبت و راجستر یونسکو «سازمان علمی و فرهنگی ملل متحد» است که بیشتر آنها در حال نابود شدن اند.
باستان شناسان براین باورند که اگر توجه جدی جهت حفظ این آبده‌ها صورت نگیرد، امکان دارد تا دو سه سال آینده این هشت آبده نیز از اثر حوادث طبیعی و بی‌توجهی دولت کاملن تخریب گردند.