در حالی که ظاهراً همه آماده‌گی‌ها برای برگزاری انتخابات به عنوان اصل مهمِ تغییر مسالمت‌آمیزِ قدرت در کشور گرفته شده و بیشتر از ده روز از روند ثبت نامِ نامزدان می‌گذرد؛ ولی هم‌چنان در بعضی حلقات گزینه تعویق انتخابات به سال ۲۰۱۸ نیز شنیده می‌شود. نخست این صـدا از قندهار خاستگاه رییس‌جمهور کرزی بلند شد، سپس در کابل شماری از اعضای مجلس نماینده‌گان و علما این طرح را درانداختند و حالا هم از هرات در غرب کشور این آواز بلند شده است.
طرح به تعویق انداختن انتخابات در حقیقت در ارگ ریاست‌جمهوری کشور ریخته شد. رییس‌جمهور کرزی با تلاش‌های همه‌جانبه از یک سال به این‌سو می‌خواهد به دلایل واهی، انتخابات را به تعویق اندازد. طراحان به تعویق انداختن انتخابات بدون آن‌که دلایل مستدلی در این خصوص ارایه کنند و یا خود از صلاحیت‌های لازم حقوقی و سیاسی برخوردار باشند، یک نفس می‌گویند: چون در افغانستان امنیت به اندازه کافی تأمین نیست، باید انتخابات برگزار نشود.
این افراد که عمدتاً سران قومی و از معاش‌بگیران ارگ ریاست‌جمهوری‌اند، حتا نمی‌دانند که انتخابات چیست و چرا باید قدرت از طریق قانونی انتقال یابد. برخی از این سران قومی حتا به گونه آشکار با نفس برگزاری انتخابات موافق نیستند و می‌گویند: در افغانستان فلان کس چهل سال حکومت کرد و آب از آب تکان نخورد، حالا چرا ما بیاییم و به «رسم کفار» هر پنچ سال «پادشاه» خود را تغییر دهیم.
برای این افراد هنوز «حق الهی حاکمیت» به گونه ناآگاهانه موضوعیت دارد و «شاه» را «سایه خدا» می‌دانند. اما در عقب این گردهمایی‌ها و به اصطلاح همایش‌های مردمی، دست‌هایی دخیل‌اند که ضمن ارایه این طرح، پول‌های کلانی را نیز مصرف می‌کنند. آقای کرزی می‌خواهد با ایجاد این‌گونه سروصـداها و تأکید بر این مسأله که این خواست تنها به یک منطقه و محل محدود نمی‌شود و سراسر کشور را فراگرفته، نشان دهـد که گزینه تعویق انتخابات هنوز بر روی میز قرار دارد و اگر اوضاع بر وفق مراد و آرزوی او پیش نرود، چه بهتر که اصلاً در افغانستان انتخاباتی برگزار نشود.
اگر طراحان به تعویق انداختن انتخابات، گزینه‌های عقلانیِ دیگری را عنوان می‌کردند، باز می‌شد که روی آن مکث کرد. مثلاً اگر می‌گفتند به دلیل ناامنی‌های گسترده، برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه در شرایط فعلی میسر نیست و باید با استفاده از سازوکارهای دموکراتیک، جایگزینی برای انتخابات تا زمان مساعد شدنِ اوضاع جست‌وجو کرد؛ می‌شد گفت که طراحان به تعویق انداختن انتخابات حداقل در پی انحصار قدرت در یک گروه خاص نیستند و بدیل‌های متفاوتی را پیش‌کش می‌کنند. بدیل‌هایی مثل ایجاد حکومت موقت و برکناری تمام مقام‌های فعلی. چون اگر مشکل انتخابات مشکل امنیتی است، پس باید اذعان کرد که حکومت آقای کرزی نتوانسته در این خصوص موفقیتی به‌دست آورد.
مسوولیت تأمین امنیت به دوش حکومت است و حکومتی که در تأمین امنیت کشور ناکام می‌ماند، چه‌گونه باید برای پنج سال دیگر بر اریکه قدرت باقی بماند. چنین امری نه تنها با قوانین کشور تضاد دارد، بل از منظر منطقی نیز امری خلافِ منطق به نظر می‌رسد. مدافعان طرح به تعویق انداختن انتخابات، چه ضمانتی دارند که پس از باقی ماندن حکومت فعلی در قدرت، امنیت کشور بهتر می‌شود و شرایط برای برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه مساعد می‌گردد؟
اکثریت شهروندان کشور، مشکلات امروز جامعه را ناشی از سوءمدیریت حکومت فعلی می‌دانند و در این گفته زیاد هم به بی‌راهه نرفته‌اند. حکومت فعلی که در رأس آن آقای کرزی قرار دارد، مسوول تمام مشکلات کشور در ظرف بیشتر از یک دهه است. اگر افغانستان به فاسدترین کشور جهان تبدیل شد، مسوولیت آن به دوش گروه ارگ ریاست‌جمهوری است. اگر در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و… دستاورد چندانی نداریم و هنوز افغانستان به عنوان فقیرترین کشور جهان شناخته می‌شود، مقصر حکومت آقای کرزی است. چه‌گونه باید بازهم سکان کشور را به گروهی سپرد که مهارتی غیر از اختلاس و برباد دادنِ میلیاردها دالر کمک صورت گرفته به افغانستان ندارد. آیا همین افرادی که از گروه فعلی حمایت می‌کنند و ساز به تعویق انداختن انتخابات را می‌زنند، خود در رنج و مصیبت به‌سر نمی‌برند؟ آیا آن‌ها در امنیت و رفاه زنده‌گی می‌کنند؟
شاید یک عده از این افراد به دلیل هم‌کاسه‌گی با دلالان قدرت به نان و نوایی رسیده باشند، ولی آیا میلیون‌ها هم وطن خود را نمی‌بینند که به دلیل عدم کفایت حاکمان فعلی، در بدترین شرایط ممکن زنده‌گی می‌کنند؟
باری در جایی خواندم که دموکراسی نظامی است که شهروندان می‌توانند ارازل و اوباش را از سکوی قدرت پایین بکشند. شاید گاهی در کشوری چنین اتفاق بیفتد که ارازل و اوباش بر آن حکومت کنند که در افغانستان صد در صد چنین اتفاقی افتاده؛ ولی مزیت نظام دموکراتیک در این است که دست چنین افرادی را می‌گیرد و آن‌ها را بدون آن‌که به ایجاد خشونت بینجامد، از سکوی قدرت برمی‌دارد. حالا هم افغانستان با برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه، به چنین خانه‌تکانی‌یی نیاز دارد. باید حاکمان فعلی که از راه خدعه و نیرنگ بر سکوی قدرت نشسته‌اند، به زیر کشیده شوند و جای آن‌ها را افرادی شایسته و مسوول پر کنند.
حکومت فعلی حکومتی نیست که در آن خیر و فلاح کشور متصور باشد. این نظام از بیخ و بنیـاد به سمت فساد و تباهی رفته است و هیچ چاره‌یی جز تغییر آن نمی‌تواند مطرح باشد. طرح ادامه سلطه حاکمان فعلی به معنی این‌ست که فردی گله خود را به جای چوپان، به گرگ بسپارد. آیا همین سران قومی‌یی که دم از به تعویق انداختن انتخابات می‌زنند، حاضر اند که مال و منالِ خود را به کسی بسپارند که به دزدی شهره است؟!
وقتی انسان‌ها در مناسبات روزمره خود حاضر نیستند که خطر کوچکی که منافع‌شان را تهدید می‌کند قبول کنند، آن‌گاه چرا به فکر نابودی منافع کلانِ خود و جامعه‌اند؟
در این‌که طرح به تعویق انداختن انتخابات از سوی حلقاتی در ارگ حمایت می‌شود، جای هیچ شک‌وشبهه‌ و پرسشی نیست؛ ولی مسأله این‌جاست که این آقایان با چه رویی می‌خواهند برای پنج سال دیگر هم از این ملتِ مصیبت‌دیده تقاص گناهان ناکردهشان را پس بگیرند؟