انتخابات و تأثیر آن بر سرنوشت سیاسی مردم، آن‌قدر آشکار و غیر قابل انکار است که حتا رییس‌جمهور نیز این روزها بر برگزاری انتخابات و حتمی بودنِ آن تأکیـد می‌کند تا به گمان خود، شاید از این راه بتواند زمزمه‌هایی که علیه وی و تیم همراهش مبنی بر داشتن برنامه از پیش تعیین‌شده برای لغو و یا با مشکل روبه‌رو ساختن انتخابات آتی به‌راه افتاده را مهار کرده و یا به نوعی کم‌رنگ سازد.
هم‌آوا شدن رییس‌جمهور با انتخابات هرچند در ظاهر هم که باشد، در خوش‌بینانه‌ترین حالتش باز هم نمی‌تواند از بار نگرانی‌های حاصل از عمل‌کردها و اتفاقاتی بکاهد که در فضای سیاسی امروز ما به شکل سرسام‌آور و گیچ‌کننده‌یی به چشم می‌خورد و تبارز می‌یابد. اما آن‌چه مسلم است و باید پذیرفت این است که طرح و اندیشه به عقب برگرداندنِ فضای دموکراسی‌خواهانه امروز، فرضیه‌یی باطل و گزینه‌یی ناکام خواهد بود. چرا که امروز حتا اگر دولتی ضعیف و به بار آورنده ده‌ها مشکل و چالش بنیادین برای سیاست و اجتماع را شاهد بوده‌ایم، اما یک دهه گذشته فرصت خوبی بود تا مردم ما با قدرتی که از سرِ انگشتان آن‌ها می‌ترواد و سرچشمه مشروعیتی که خود آن‌ها جوشش‌گاهش هستند، آشنا شوند. بدین معنا که شهروندان ما در دو دوره انتخابات ریاست‌جمهوری و پارلمانی و شورای ولایتی، دریافتند که تا چه حد می‌توانند قدرت داشته و آن را اعمال کنند.
هر سال که از مشـق دموکراسی ما می‌گذرد، شاهد برگشتن ورق، بیشتر و بیشتر به نفعِ ملت و مردم هستیم. اگر تا دیروز رأی مردم را به چندصد افغانی و یا وعده‌یی نان چرب و وعده‌یی میان‌تهی می‌خریدند و یا می‌فروختند و بر سرش معامله می‌کردند؛ امروز بدون شک یا رأی مردم را فروشی نخواهنـد دید و یا اگر هم کسی بخواهد با رأی خود معامله کند، بدون شک قیمتِ آن بالاتر رفته است!… از این رو به نظر می‌رسد در این دوره، نامزدانی که رأی احتمالی خود را بر پایه خرید و فروش آرا حساب کرده‌اند، باید چندین برابرِ دوره‌های قبل پول خرج کنند. و بختِ بد با کسانی خواهد بود که به بازار رأی‌فروشی بروند و با این اعلام روبه‌رو شوند که «رأی ما فروشی نیست». آن وقت است که میدان خالی خواهد ماند و دیگر از کامپاین‌های چندین‌صدنفره‌یی که در رسانه‌های باز با پول خریده‌شده به‌راه می‌افتـد، خبری نخواهد بود.
مشروعیت انتخابات، فقط و فقط منوط به حضور مردم به‌صورت شفاف و همه‌گیر و با رضایت و علاقه‌مندی خودشان است. زیرا انتخاباتی که در آن رأی‌ها خرید و فروش شوند و حضوری باشور اما بی‌شعور را جلوه‌گر سازد؛ بیشتر شبیه یک نمایش درهم و آشفته‌ است که بازیگران اصلی آن چند نفر زورمدار و گردن‌کلفت هستند و جمعیت مردمی که پای صندوق‌های رأی می‌روند و خود هم نمی‌دانند که به کی و چرا رأی می‌دهند، گیج‌ترین بازیگران صحنه استند که می‌توان آن‌ها را سیاه‌لشکرهای این نمایشِ سراسر فریب و دروغ دانست.
اما امید می‌رود که این بار شهروندانِ ما با دو تجربه تلخ یا شیرین گذشته، با همه نواقص و مشکلاتی که این انتخابات‌ها داشتند؛ بیشتر به این بیاندیشند که چه‌گونه می‌توانند از قدرتی که در اراده و سر انگشتان آن‌ها در نظامی دموکراتیک تعبیه شده، نهایت استفاده را ببرند.
شفافیت در انتخابات که نگرانی همه دموکراسی‌خواهان یا به عبارتی دقیق‌تر دغدغه تمام کسانی ا‌ست که می‌خواهند حق به حق‌دار برسد و کسی بر مسند قدرت کشور تکیه بزند که به‌راستی مشروعیتِ حاکمیتش را از آرای مردم گرفته باشد؛ همان اصلی‌ست که بهترین پاسدار و حافظ آن خود مردم هستند. بدین معنا که اگر تک تکِ شهروندان ما با قدرت و قاطعیت اعلام کنند که رأی ما فروشی نیست و فقط بر اساس معیارهای شایسته‌گی و خردمندی و خدمت‌گزاری به مردم دست به گزینش ‌زننـد، آن‌گاه است که می‌توان به جرأت ادعا کرد: مردمِ ما به رشد سیاسیِ بالایی رسیده‌اند و دیگر امکان خرید و فروش آرا، دست‌کم با این وضعیت افتضاح‌آمیز و رقت‌باری که امروز در بازار دلالی آرا جریان دارد، وجود نخواهد داشت.
شفافیت در انتخابات و تضمین سلامت انتخابات است که می‌تواند سرچشــمه و خاستگاه یک حکومت مردمی و خدمت‌گزار باشد. انتخاباتی فاسد و آلوده و بیمار، هرگز نمی‌تواند پایه‌گذار حکومتی گردد که در آن توقع خدمت‌گزاری به ملت و تأمین منافع ملی را داشته باشیم. امروز باید تک تکِ شهروندان ما بدانند که فروش رای آن‌ها به هر دلیل که باشد ـ چه بر اساس انگیزه‌ها و علایق زبانی و قومی، و چه بر اساس اشتراک مذهبی و منطقه‌یی ـ اگر به پیـروزی و روی کارآمدن فردی خیانت‌پیشه و مافیاپرور تمام شود؛ بدون شک بار یک گناه عظیم و عذاب وجدانی عظیم‌تر را به دوش آن‌ها خواهد انداخت. بنابرین، رأی دادن اگر حق شهروندی است، باید گفت مسوولیت و تکلیفی بزرگ را هم به دنبال دارد و آن همانا آگاهانه انتخاب کردن است و فروش رأی به هر دلیل، خیانتی‌ست نابخشودنی در حق این آب‌وخاک!
این نکته را باید به یاد داشته باشیم و آویزه گوش‌مان سازیم که شفافیت و سلامتِ انتخابات را هیچ‌کس جز خود ما (مردم) نمی‌تواند تضمین کند. ما باید با اندیشه‌یی عالی و اراده‌یی آهنین، با انتخابات برخورد کنیم. باید نوعِ نگاه‌مان به نامزدان ریاست‌جمهوری، فارغ از علایق تنگ قومی، زبانی و مذهبی‌ باشد و صادقانه عزم‌مان را در مبارزه با فساد و محو نابه‌سامانی‌ها جزم کرده باشــیم.