۱۱-عقرب/ ۱۳۹۲

سفیر پیشین پاکستان در ایالات متحده امریکا می‌گوید که کتابش این موضوع را بررسی م‌کند که با وجود ارتباطات نزدیک بین امریکا و پاکستان چرا این دو کشور از هم فاصله دارند.
به گفتۀ او، موضوع اساسی این است که پاکستان همیشه این خیال را در سر پرورش می‌داد که هر خواسته اسلام آباد را امریکا برآورده می‌سازد؛ اما در حقیقت این عمل نه انجام شده و نه انجام خواهد شد.
از سوی دیگر، به نظر وی امریکا هم با این تخیل خود را مشغول ساخته است که گویا با دادن کمک به پاکستان می‌تواند رفتار و کردار موسسات قدرتمند امنیتی پاکستان را تغییر بدهد.
حقانی در مصاحبه با بخش مشال رادیو آزادی همچنان در مورد افغانستان صحبت کرده و در پاسخ به این سوال که بعد از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان پاکستان چه خواهد کرد، گفت:
« پاکستان می‌خواهد که خواسته های خود را بر افغانستان تحمیل کند. اما طوری که مردم پاکستان نمی‌خواهند که یک کشور خارجی خواسته‌های خود را بر آنها تحمیل نماید، افغانها هم این عمل را قبول نمی‌کنند. پاکستان باید در مورد ایجاد یک شکل نو دوستی با افغانستان فکر کند. این روابط می تواند دوستی با هر حکومت افغانستان باشد نه اینکه نزدیکی صرف با حکومتی که میتوان خواسته های خود را بر آن قبولاند. من نگرانم که بعد از خروج نیروهای امریکا سال آینده از افغانستان، اداره پاکستان بار دیگر کوشش خواهد کرد که خواستۀ خود را بر حکومت بعدی افغانستان بقبولاند. این عمل برادران افغان ما را نا راحت خواهد ساخت و به منافع پاکستان هم ضربه وارد خواهد کرد. »
سفیر پیشین پاکستان در ایالات متحده حسین حقانی همچنان گفت که خروج قوای بین المللی از افغانستان به نفع این کشور و منطقه نیست:
« حضور محدود نظامی امریکا در جلوگیری از سقوط افغانستان به یک جنگ داخلی در آینده کمک خواهد کرد. این نظر من است. اما ایالات متحده تصامیم خود را در رابطه با بیرون کردن قوایش از افغانستان با در نظرداشت منافع ملی خود اتخاذ می کند. »
حقانی همچنان اظهار داشت که ظهور طالبان در منطقه که به یک مفکوره طالب‌گرایی تبدیل شده است به حضور نظامی امریکا کدام ارتباطی ندارد و این مفکوره یعنی طالب گرایی قبل از ۱۱ سپتمبر سال ۲۰۰۱ وجود داشت و بعد از آن گسترش یافت.
حقانی تاکید نمود تا زمانی که مفکوره طالب‌گرایی وجود دارد، مردمی هم پیدا خواهند شد که در آن جذب شوند. اما به گفته او، تقویه و تشویق طالبان پاکستان را بجایی نمی‌رساند.