قرار است هفتۀ آینده، لویه‌جرگۀ سنتی ـ که از ماه‌ها پیش برایش آماده‌گی گرفته شده ـ برگزار گردد. طبق بیانات سخن‌گویان حکومت، این جرگه به منظور نظرسنجی و رای‌زنی پیرامون پیمان امنیتی میان افغانستان و ایالات متحده برگزار خواهد شد. اما منتقدان به این باور اند که رای‌زنی دربارۀ پیمان امنیتی در این جرگه، تنها پوششی‌ست برای سیاست‌های پشت پردۀ آقای کرزی.
تا کنون حدس و گمان‌های زیادی دربارۀ طرح این سیاست‌ها در لویه جرگۀ پیش ‌رو وجود داشته، اما در تازه‌ترین مورد پیش‌بینی می‌شود که این‌بار حکومت بازی خطرناکی را با برگزاری این جرگه آغاز خواهد کرد. گفته می‌شود که این بازی، به تعویق انداختن انتخابات است که به بهانۀ شرایط دشوار امنیتی و سیاسی مطرح می‌‌گردد.
تردیدی نیست که دستاویز آقای کرزی یک امر مجاب‌کننده برای کشورهای دخیل در افغانستان است. گمان می‌رود که خروج کامل نیروهای خارجی و تمایل ظاهری طالبان به گفت‌وگوهای صلح، از بهانه‌های اصلی این برنامه می‌باشد.
اما باید دید که آیا به‌راستی به تعویق افتادن انتخابات، یک امر چاره‌ساز است؟
تردیدی نیست که چنین برنامه‌یی، نقضِ آشکار قانون اساسی افغانستان است. اما این مسأله، خیلی مطرح نظر زمام‌داران کشور نیست. زیرا آقای کرزی تا کنون ید طولایی در قانون‌شکنی و قانون‌گریزی داشته است. احتمالاً این‌بار به همان طرز سابق پیش خواهد رفت؛ اما بر فرض اگر این قانون‌شکنی یک مصلحت سیاسی و ملی هم دانسته گردد، به نظر می‌رسد که راهکار درستی نخواهد بود. چرا که حقیقتاً دستاویز آقای کرزی به هیچ‌وجه منطقی و عملی نیست: از یک‌سو بدیهی‌ست که پس از خروج کامل نیروهای خارجی، حتا اگر ماه‌ها و سال‌ها هم بگذرد بازهم تا یک برنامه بنیادین و مفصل برای تأمین امنیت سراسری در نظر گرفته نشود، برقراری صلح ناممکن خواهد بود. امنیتِ پس از خروج نیروهای خارجی تفاوت چندانی با امنیتِ زمان حضور آنان نخواهد داشت. و اما از سوی دیگر، این نکته هم به تجربه ثابت شده است که طالبان هرگز به پای میز مذاکره نخواهند آمد. سه سال تلاش برای قانع کردن طالبان به جایی نرسیده و به احتمال قوی پس از این نیز نخواهد رسید.
با این‌همه ناممکن نیست که چنین بهانه‌هایی، کشورهای غربی به‌ویژه ایالات متحده را مجاب کند و آن‌ها در امر به تعویق انداختن انتخابات، آقای کرزی را همراهی نمایند. زیرا با توجه به سوژۀ اصلی جرگه (امضای پیمان امنیتی میان افغانستان و ایالات متحده)، می‌توان حدس زد که کاخ سفید چاره‌یی جز هم‌سویی با آقای کرزی ندارد.
اما آشکار است که هدف آقای کرزی از این همه، چیزی جز ابقای خودش در قدرت ولو برای چند ماه محدود، نیست. تجربه ثابت کرده برای جناب کرزی نه خروج نیروهای خارجی مهم است و نه هم گسترش ناامنی‌ها و برگشت طالبان. جناب کرزی تنها به فکر منفعت شخص خودش است و این نکته از تلاش‌های مستمر او برای برگشتن طالبان به اریکۀ قدرت و نیز از هم‌سویی با پاکستان پیداست. برای جناب کرزی فرقی نمی‌کند که در افغانستان نظام دموکراتیک برپا باشد و یا حکومت طالبانی. او آرزوی استمرار قدرتِ خودش را دارد که به تعویق افتادن انتخابات در لویه جرگه، نخستین گام عملی وی در این راستا خواهد بود.