زور پنجشنبه این هفته لویه جرگۀ مشورتی رسماً آغاز می‌گردد. حکومت افغانستان، هم‌پیمانان و منتقدانش چهارچشمی ‌منتظر فرارسیدن روز موعود اند و هر کدام برنامۀ خود را دنبال می‌کنند. آرزوی ایالات متحده و دولت افغانستان آن است که طرح از قبل ریخته‌شدۀ لویه جرگه نتیجۀ دل‌خواه آنان را به دست بیاورد و پیمان امنیتی مطابق میل هر دو طرف به امضا برسد. به همین سبب شمار زیادی از مامورین زیر نام اعضای جرگۀ مشورتی گرد هم آمده اند تا این هدف را برآورده و اهداف پشت پرده دیگر را براورده سازند.
با آن‌که چنین برنامۀ کلانی برای امضای پیمان امنیتی در لویه جرگۀ مشورتی گرفته شده اما تمام ماجرا به این خلاصه نمی‌شود. این برنامه حواشی‌یی نیز دارد که در برابر آن، اصل هدف (امضای پیمان امنیتی) بسیار کوچک می‌نماید.
یکی از حواشی این است که از دو ماه به این‌سو، برنامۀ عملی لویه جرگه روی دست گرفته شده و میلیون‌ها افغانی صرف تبلیغات و تدارکات شده است.
یک تخمین ابتدایی به ساده‌گی می‌تواند هزینه‌های میلیونی تبلیغات این جرگه را برآورد سازد. تجارب برگزاری لویه جرگه در سال‌های قبل نشان می‌دهد که هر کدام از کمیسیون‌های تدارکات و برگزاری به اندازۀ یک وزارت‌خانه بودجه برداشته است. بی‌گمان که این بار نیز کمیسیون برگزاری جرگه در حد یک وزارت خانه مصرف کرده است.
افزون بر این‌ها، وقتی محاسبه می‌شود که این کمیسیون حدود ۲۷۰۰ تن نماینده را از سراسر کشور به این جرگه فراخوانده است و قرار است این رقم بزرگ، چهار یا پنج روز را در کابل به سر ببرند، معلوم می‌شود که هزینه‌های برگزاری جرگۀ مشورتی دو چند است و نیز بدیهی که هزینۀ بود و باش، خورد و خوراک، آمد و برگشت همه از کیسۀ مردم خواهد بود.
جدای از آن، حملات گروه‌های طالب و انتحاری را نیز نمی‌توان در این زمینه نادیده گرفت. در دو روز گذشته در یک حمله انتحاری در مسیر محل برگزاری جرگۀ مشورتی حدود سیزده نفر کشته شده و چندین تن دیگر زخمی ‌شده اند. در واقع این عمل، نوعی مخالفت نشان دادن گروه‌های تروریستی با برگزاری این جرگه است که در نهایت قربانیانش مردم عادی اند. از کجا معلوم که شمار این حملات و تلفات، به برکت جرگۀ مشورتی در روزهای برگزاری بیشتر نگردد.
از چندین روز به این‌سو، کیلومترها دورتر از محل برگزاری جرگه، جاده‌های شهر به روی رفت و آمد عموم مسدود است. چه، حکومت سعی دارد تا امنیت جرگه را فراهم سازد. اما سوگ‌مندانه این برنامه تنها توانسته روند رفت و آمد مردم را در دو سوی کابل مختل سازد و بس. همین اکنون مردم شمال و غرب کابل به ساده‌گی نمی‌توانند به دو طرف شهر بروند. آنان ساعت‌ها مسیر دایره‌یی را طی می‌کنند تا به امور روزمرۀ شان برسند. رخصت شدن شش ماهه دانش جویان پلتخنیک کابل و هم چنان به تعویق افتادن دروس دیگر دانشگاه هایی که در مسیر این محل قرار دارند نیز مشکل دیگری را بر همه این مشکلات افزوده است.
در گذشته‌ها نیز چنین تجاربی وجود داشته است که هرگز از آن درس گرفته نشده. اما با این همه باید دید که پایان کار چنین برنامۀ کلانِ هزینه‌بردار و زحمت‌آفرین چه نتیجه‌یی را در پی خواهد داشت. مردم افغانستان انتظار دارند که آنانی که در این جرگه شرکت می کنند نباید جدا از مشره روی سند امنیتی آنهم هیچ قانونی ندارد دست به کار دیگری نزنند اگرچه حاشیه هایی هم وجود دارد که نشان می‌دهد آقای کرزی این همه را نه فقط به هدف مشوره روی امضای سند امنیتی که به هدف برنامه های سیاسی دیگر تدارک دیده است اما دیده شود که پایان این همهمه چه خواهد بود.