اگر بر اساس محاسباتِ امریکایی‌ها برخورد شود، باید اذعان کرد که زمان امضای توافق‌نامۀ امنیتیِ دوجانبه میان افغانستان و امریکا سپری شده و این کشور بر اساس ادعاهایش، باید گزینۀ صفر یعنی بیرون کردنِ تمام نظامیان خود از افغانستان و تعطیلِ سفارت‌خانۀ خود در کابل را به‌زودی آغاز کند. زیرا در ضرب‌الاجلی که مقام‌های امریکایی برای امضای توافق‌نامۀ امنیتی تعیین کرده بودند، این توافق‌نامه باید تا اواخر ماه دسمبر میلادیِ سال روان امضا می‌شد. اما اگر بر اساس محاسباتِ ارگ ریاست‌جمهوری و شخصِ آقای کرزی به معیاد امضای توافق‌نامۀ امنیتی توجه شود، این توافق‌نامه در هر زمانِ ممکن و یا به قول نمایندۀ افغانستان در سازمان ملل متحد، «به موقع»ِ آن به امضا خواهد رسید. حالا مشخص نیست که حرف اصلی و آخری را در این بازی، کدام طرفِ معامله می‌زند: کرزی با آن پیش‌شرط‌هایی که امریکایی‌ها را به وحشت انداخته، و یا امریکایی‌ها که تهدید می‌کنند که پس از خروج‌شان، افغانستان به همان وضعیتِ سال‌های جنگ داخلی و تهدید کشورهای همسایه روبه‌رو خواهد شد؟

در تازه‌ترین اظهارات، یک مقام امریکایی گفته است که افغانستان در عدمِ امضای توافق‌نامۀ امنیتی با امریکا، یک بارِ دیگر به لانۀ تروریست‌ها و طالبان تبدیل می‌شود. نمایندۀ بریتانیا در امور افغانستان نیز ضمن ابراز نگرانی از عدم امضای توافق‌نامۀ امنیتی، هشدار داده که نیروهای این کشور مناطق جنوبی افغانستان را ترک می‌کنند و یک بارِ دیگر زمینه برای تسلطِ نیروهای مخالف در این مناطق مساعد می‌شود. اما از جانب دیگر، ارگ ریاست‌جمهوری بدون آن‌که خم به ابرو بیاورد، پشیزی به این تهدیدها و هشدارها اهمیت نمی‌دهد و مثل این است که آقای کرزی چیزهایی می‌داند که هنوز کسی در روی کرۀ زمین از آن‌ها آگاهی ندارد.
اکنون خوب است به برخی پیش‌شرط‌های آقای کرزی برای امضای توافق‌نامۀ امنیتی با امریکا اشاره صورت گیرد تا تناقض‌های آشکارِ آن‌ها برملا گردد.
آقای کرزی می‌گوید که امریکایی‌ها طالبان را تروریست نمی‌دانند و تنها از نظر کاخ سفید، تروریست کسانی‌اند که منافعِ امریکا را تهدید می‌کنند. شاید امریکایی‌ها چنین ادعایی کرده باشند، ولی مگر پیش از این‌که آن‌ها دست از تروریست گفتنِ طالبان بردارند، شخصِ آقای کرزی طالبانِ جنگ‌جو را بخشی از خانواده و برادرانِ خود نخوانده بود؟ شاید امریکایی‌ها با توجه به همین مسأله و رعایت حال آقای کرزی، از تروریست خوندانِ طالبان دست برداشته باشند؛ چرا که نمی‌خواهند جنگ افغانستان را در سطح جنگ با برادرانِ آقای کرزی تنزیل دهند.
آغاز روند گفت‌وگوهای صلح، از دیگر پیش‌شرط‌های آقای کرزی برای امضای توافق‌نامۀ امنیتی با امریکاست. مگر در همین مورد مشخص، ده‌ها بار آقای کرزی صدای اعتراضِ خود را بلند نکرد و نگفت که گفت‌وگوهای صلح به وسیله و رهبریِ دولت افغانستان انجام می‌شود و هیچ کشور دیگری حق ندارد که در این پروسه دخالت کند؟ حالا چه شده است که آقای کرزی از امریکایی‌ها در بدل امضای توافق‌نامۀ امنیتی، می‌خواهد که زمینۀ گفت‌وگوهای او با طالبان را فراهم کنند؟ آیا این خواست در تناقضِ آشکار با ادعاهای پیشینِ او قرار ندارد؟
از دیگر پیش‌شرط‌های آقای کرزی برای امضای توافق‌نامۀ امنیتی با امریکا، برگزاری انتخاباتِ شفاف در کشور است. این خواست نیز ضمن این‌که نشان از بی‌ثباتی فکریِ آقای کرزی دارد، عملاً در تضاد با ادعاهای قبلی او قرار می‌گیرد. مگر آقای کرزی بارها ادعا نکرد که به هیچ کشوری اجازه نمی‌دهد که در حاکمیت ملی افغانستان ابراز رای و نظر و یا مداخله کند؟ مگر انتخابات جزوِ مسایل ملی و حاکمیت ملیِ افغانستان شمرده نمی‌شود؟ از جانب دیگر، چه اسناد و شواهدی آقای کرزی در دست دارد دال بر این‌که در انتخابات آیندۀ ریاست‌جمهوری، امریکایی‌ها حتماً و حتماً مداخله می‌کنند؟ اگر چنین اسناد و شواهدی در دست هست، چرا آقای کرزی جرأت برملا کردنِ آن‌ها را ندارد؟ اگر او واقعاً راست می‌گوید و دغدغۀ انتخاباتِ شفاف و عادلانه در کشور را دارد و قرار است که این انتخابات از سوی کشورهای دیگر سبوتاژ شود، بسیار خوب و به‌موقع است که اسناد و شواهد خود را رو کند.
اما حدس و گمان‌های غالبِ تحلیل‌گران بر این است که آقای کرزی از انتخاباتِ شفاف و بدون مداخلۀ خارجی‌ها، تعبیر و برداشتِ دیگری دارد. او می‌خواهد که در انتخابات آینده، کسی به قدرت برسد که از حمایتِ او برخوردار است و می‌تواند منافعِ وی را در درازمدت ضمانت کند. منظور آقای کرزی از انتخابات شفاف، چنین چیزی است و او از امریکایی‌ها می‌خواهد که از چنین انتخاباتی حمایت کنند. اگر این حرف دروغ است، لطفاً آقای کرزی خلافِ آن را به اثبات رساند!
هم‌چنین حالا کاملاً مشخص شده که عدم امضای توافق‌نامۀ امنیتی، چه اثراتی می‌تواند بر اوضاع سیاسی و اقتصادی افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ بگذارد. غربی‌ها در مجموع، ادامۀ کمک‌های خود را منوط به امضای این توافق‌نامه کرده‌اند. افکار عمومی در کشور نیز به دلیل حساسیتِ اوضاع و شراط کشور پس از سال ۲۰۱۴، از امضای این توافق‌نامه حمایت می‌کند. ولی آن‌چه که مایۀ نگرانی است، مواضع آقای کرزی و اطرافیانِ او در این‌باره است.
غربی‌ها به‌صراحت گفته‌اند که بیرون شدنِ نیروهای خارجی از افغانستان، این کشور را دوباره به دامِ طالبان و تروریست‌ها گرفتار می‌سازد. این تهدید، واهی و بدون اساس نیست. واقعاً وضعیت چنین خواهد شد اگر نیروهای خارجی به‌یک‌باره افغانستان را ترک کنند. ولی نکتۀ ظریف این‌جاست که آقای کرزی هیچ‌گونه واهمه‌یی از رفتنِ نیروهای خارجی و برگشتِ دوبارۀ طالبان به قدرت ندارد. مثل این است که آقای کرزی می‌خواهد خواب‌های طالبان را پس از سالِ ۲۰۱۴ به واقعیت تبدیل کند و واقعاً زمینه را برای برگشتِ برادرانِ ناراضیِ خود به قدرت فراهم سازد.
تمام شواهد و قراین حاکی از چنین امری‌ست و اگر این موضوع واقعاً اتفاق بیفتد، آن‌گاه دیگر افغانستانِ مستقل و آزاد وجود نخواهد داشت!