گفت‌وگوهای پشت پرده مقام‌های کشور با نماینده‌گانی از گروه طالبان در امارات متحد عربی، یک بار دیگر تلاش‌های ناکام آقای کرزی و همکاران او را در ارگ ریاست جمهوری برای کشاندن این گروه به میز مذاکره و یا هم ایجاد دولت ایتلافی با این گروه نقش بر آب کرد. گروه طالبان در گفت‌وگوهای امارات متحد عربی یک بار دیگر مواضع قبلی خود را به سمع و نظر دولتمردان از همه جا بی‌خبر کشور رساند و تاکید کرد که به هیچ عنوان حاضر نیست با دولت کابل به توافق برسد. در این گفت‍وگوها نماینده‌گان گروه طالبان گفته اند که نیروهای بین‌المللی و دولت افغانستان در برابر مقاومت این گروه شکست خورده و مجبور است که به زودی صحنه را برای باز آمدن طالبان به قدرت خالی کند. تلاش‌های آقای کرزی با برادر خواندن طالبان و یا باز کردن دفتری برای این گروه عملاً نتایج معکوس به بار آورده است. معکوس برای مردم افغانستان چون هنوز از برنامه‌ها و اهداف آقای کرزی کسی به درستی چیزی نمی‌داند. شاید برای آقای کرزی این تلاش ها معکوس نباشد و او از آغاز تلاش داشته که طالبان در افغانستان همان موقعیت پیشین خود را به دست آورند. اما این برنامه در مجموع نه تنها در عرصه تامین صلح به ناکامی انجامیده است بل در میان مردم افغانستان نیز نگرانی های زیادی را برانگیخته است. بسیاری ها باور دارند که با رفتن نیروهای خارجی از کشور، جنگ‌ها شدت می‌یابند و به صورت چشم‌گیری بر دامنه فعالیت‌های گروه‌های تروریستی در افغانستان افزوده می‌شود. این نگرانی که از مدت‌ها به این سو مطرح بوده، عملاً در مواضع اخیر گروه طالبان مصداق عینی یافته است. در نشست امارات متحد عربی نماینده‌گان طالبان از موضع قدرت با مقام‌های کشور سخن گفته اند و پیروزی خود را در این جنگ قریب‌الوقوع دانسته اند. البته آن‌چه که نماینده‌گان طالبان مدعی آن شده اند حرف و حدیث تازه‌یی نیست.
این گروه همزمان با تلاش‌های ارگ ریاست جمهوری برای ایجاد زمینه گفتگو با آن، هیچ انعطافی در مواضع خود نشان نداده است. آن زمان که گروه طالبان دفتر قطر را باز کرد، همین رویکرد به مسایل در گشایش دفتر خود را نشان می‌داد. نماینده‌گان طالبان دفتر قطر را نه یک دفتر تسهیل کننده مذاکرات بل دفتر سیاسی این گروه معرفی کردند و با افراشتن پرچم و نشان امارت اسلامی طالبان نشان دادند که از همتایان ارگ خود در مسایل سیاسی پیش گام تر هستند. حالا نیز وقتی بحث گفت‌وگو و مذاکره مطرح می‌شود، این گروه مواضع جالبی از خود نشان می‎دهد؛ به این معنا که یا گفت‌وگو با مقام‌های کشور را به بهانه غیرمشروع خواندن دولت آقای کرزی نمی‌پذیرد و خواهان گفت‌وگو با جامعه جهانی می‌شود و یا هم اگر می‌پذیرد از موضع قوت در برابر نماینده‌گان آقای کرزی ظاهر می‌شود؛ اما نمانیده گان حکومت بارها از موضع ضعیف در برابر طالبان وارد معامله شده اند.
در تمام موارد وقتی گفت‌وگوهای به اصطلاح صلح میان نماینده‌گان آقای کرزی و طالبان انجام شده متاسفانه نماینده‌گان دولت با گونه‌های سرخ شده از سیلی‌های طالبان به کشور برگشته اند. این سیلی ها سیلی های دوستی این گروه یا آقای کرزی می‌تواند باشد؛ ولی برای مردم افغانستان به هیچ وجه چنین نیست. طالبان برای مردم افغانستان پیامی غیر از خشونت و کشتار نداشته است. این گروه هرگز به مصالح ملی فکر نکرده و همواره ساز خود را در صحنه سیاسی زده است. ساز این که چه زمانی آقای کرزی دست برادران ناراضی را بگیرد و آن ها را بر کرسی قدرت مستقر کند. از جانب دیگر سخنان سرتاج عزیز مشاور امنیتی نخست وزیر پاکستان نیز در این میان شیندنی و حتا نوشتنی است. این سخنان را ارگ نشینان باید با زر بنویسند بر بر درگاه ارگ ریاست جمهوری بیاویزند. سرتاج عزیز که با سخنان نیش دار و کنایه آمیز خود در مورد افغانستان شهره است در تازه ترین اظهارات پس از نشست امارات گفته است که رهایی طالبان از زندان های پاکستان هیچ تاثیری بر روند صلح نداشته است. این سخنان به چه معناست و آقای عزیز از این سخنان چه هدفی دارد؟ هدف آقای عزیز کاملا روشن است؛ شاید مقام های کشور معنای این سخنان را ندانند؛ ولی آقای عزیز رک و راست می خواهد بگوید که هنوز مهار طالبان دردست آن هاست و اگر پاکستان نخواهد هیچ گفت‌وگویی به نتیجه نمی‌رسد. اظهارات سرتاج عزیز عملا در تضاد با دیدگاه‌های ارگ نشینان قرار دارد که همواره رهایی طالبان را بخشی از موفقیت خود در گفت‌وگوهای صلح خوانده اند.

البته این موفقیت بی نظیر در رهایی زندانیان بگرام نیز خود را نشان داده است.