گزارش‌های رسیده نشان می‌دهد که دو تن از سربازان ربوده شدۀ واقعۀ غازی‌آباد با پادرمیانی موسفیدان محل آزاد شده اند. تا کنون چندی و چونی این رویداد روشن نیست، اما حدس زده می‌شود که حکومت نیز از این رویداد باخبر است.
نزدیک به یک ماه قبل، ۲۱ تن از سربازان دلیر میهن در غازی‌آباد ولایت کنر، در یک شبیخون طالبان و به کمک نیروهای خودی شهید شدند و سپس، طالبان شش تن از سربازان را با خود به اسارت بردند. یافته‌ها بر آن اند که طالبان با استفاده از ضعف و سیاست‌های قوم‌گرایانه‌یی که در حکومت جناب کرزی شکل گرفته، وارد صفوف ارتش ملی شده بودند که همین موضوع باعث شکل‌گیری واقعۀ غازی‌آباد شد. البته قبل بر آن نیز رویدادهای مشابهی، به همین دلیل به وقوع پیوسته بودند.
بنابراین، شماری حدس می‌زدند که افراد اسیرشده همان کسانی اند که با طالبان همکاری کرده اند و فقط خواسته زیر پوششِ نامِ اسارت، آیندۀ خود را نجات دهند. اما اکنون، داستان چیز دیگری است. یعنی این که اسیرشده‌گان با طالبان همکاری نداشته اند.
اما با این‌همه، هنوز شک و تردیدهایی وجود دارند، این که چه کسی باقی ماجرا را دنبال کرده و سروتۀ حقایق را از آن درآورده است. تجربه نشان می‌دهد که تمام رویدادها در افغانستان، در همان حول و حوش روزهای اول مورد توجه قرار می‌گیرد، همین که چند روز از آن بگذرد، همه‌اش به باد فراموشی سپرده می‌شود.
واقعۀ غازی‌آباد، با آن که تمام مردم کشور را تکان داد و چندین روز مردم در حمایت نیروهای امنیتی تحصن و تظاهرات و دیگر برنامه‌ها را راه انداختند، اما دقیق چند هفته پس از آن، اکنون دیگر هیچ نامی ‌از آن برده نمی‌شود و ذره‌یی از کنه و کیف آن در دست نیست.
پرسش نخست این است که آیا تاکنون تحقیقی دربارۀ رویداد غازی‌آباد از سوی حکومت صورت گرفته شده است؟ حکومت با آن که گفته است، در این‌باره تحقیقات ادامه دارد اما با گذشت چند هفته، هنوز اطلاعی از نتایج این تحقیقات به دست نیامده است. بنابراین، زیاد توقعی نمی‌رود که خبری و یا گزارشی از چندی و چونی سربازان آزادشده هم به دست برسد. این‌که سربازان آزادشده، به راستی با پادرمیانی موسفیدان و عالمان محل آزاد شده اند؟ آیا این سربازان به راستی سرباز بوده‌اند و یا نیروهای نفوذی طالبان اند که اینک دوباره بر سر جای و جایدادشان برگشته‌اند؟ همه پرسش‌هایی‌اند که تا کنون بی‌پاسخ می‌نمایند.
یافته‌ها نشان می‌دهند که طالبان، نفوذی‌های زیادی در صفوف امنیتی دارند. به گونه‌یی که در چندین سال گذشته، در سایۀ سیاست‌های مصلحت‌آمیز آقای کرزی و با استفاده از امتیازات قوم‌گرایانۀ حکومت به نهادهای ارتش، پولیس و امنیت وارد شدند. تا به حال، اکثر عملیات‌های خشونت‌آمیز در صفوف نهادهای امنیتی، به وسیلۀ همین نیروهای نفوذی سامان داده شده اند. اما هر از گاهی که این نیروها شناسایی شده اند و گرفتار، با پادرمیانی موسفیدان محل رها گردیده اند. البته، بسیاری از طالبان معلوم‌الحال که به دلایل جنایت‌های مشخصی نیز گرفتار پنجۀ قانون شده اند، اما با وساطت خویش و قومش از سوی رییس جمهور آزاد شده اند که اکنون و بنابر همین دلایل، رهایی سربازان ارتش از چنگ طالبان نیز مشکوک به نظر می‌رسد.
از این‌رو، توقع آن است که دلایل قضیۀ غازی‌آباد باید روشن گردد، غازی‌آباد در واقع حماسۀ مردم افغانستان با طالبان بود که نمی‌توان از کنار آن به همین ساده‌گی گذشت. هر رویدادی که در پیوند به این اتفاق می‌افتد نباید از دید مردم پنهان بماند و یا اگر هر کشف جدیدی در رابطه به حادثۀ خونین غازی‌آباد به دست می‌آید، مردم نیز باید از آن باخبر شوند. اما با توجه به سکوتی که حکومت در پیوند با این رویداد اختیار کرده، آشکار است که نیتی جز فراموشی شهیدان غازی‌آباد ندارد.