سخنگویان کمیسیون برگزاری جشن جهانیِ نوروز اعلام کرده‌اند که مکان میزبانی این جشن بین‌المللی، از قصر پغمان به ارگ ریاست‌جمهوری تغییر کرده است. هرچند دلیلِ این تغییر نظر، از سوی مقامات حکومت افغانستان، آماده نبودنِ قصر پغمان گفته شده؛ اما گمانه‌ها بر آن است که حکومت تنها به دلیلِ ناامنی و ناتوانی‌یی که در تأمین امنیت وجود دارد، مکان برگزاریِ جشن را به ارگ تغییر داده است. زیرا چندی قبل، حسن عبداللهی وزیر شهرسازی کشور، در گفت‌وگویی خبر داده بود که این قصر کاملاً آماده است و می‌تواند به بهره‌برداری سپرده شود.
پیش از این، مسوولان برگزاری جشن نوروز در گزارش‌های متعددی از آماده‌گی‌های عام و تامِ خود خبر داده بودند و این، هر بهانۀ دیگری را هم ساقط می‌سازد که گمان شود کمیسیونِ برگزاری کوتاهی کرده و اکنون مقامات، کوتاهی آن‌ها را با بهانۀ دیگری می‌پوشانند. بنابراین، به نظر می‌رسد که مشکلِ ناامنی شدیداً وجود دارد و این معضل در شرایطی حساسی که کشور قرار دارد، از مردم کتمان می‌شود.
طالبان در روزهای اخیر هشدار داده بودند که به هیچ‌وجه نخواهند گذاشت که روند انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی، در یک فضای امن سپری شود. به همین دلیل حملاتِ خونین‌شان را به منظور ایجاد ارعاب و کشتار غیرنظامیان، از شب نوروز شروع کردند. حمله به هوتل کابل‌سرینا، کابل‌بانک نوِ ولایت کنر و هم‌چنان دفتر کمیسیون انتخابات در کابل نیز به همین دلیل صورت گرفتند.
از آن جایی که منطقۀ پغمان قابل دسترس‌تر به طالبان است، در صورت برگزاری جشن جهانی نوروز در آن‌جا، به‌یقین این گروه برای به نمایش گذاشتن قدرتِ خود از این فرصت نیز استفاده خواهد کرد و این نکته را حکومت افغانستان به‌خوبی می‌داند. بنابراین، گمان می‌رود که حکومت با درک همین نکته، محل برگزاری جشن جهانی نوروز را تغییر داده است.
اما سوگ‌مندانه باید گفت که این طرز کار، راه چاره شمرده نمی‌شود. زیرا با تغییر مکان برگزاری جشن جهانی نوروز، مشکل ناامنی رفع نمی‌گردد. با توجه به شرایط پیش‌آمده، دریافته می‌شود که طالبان تصمیم جدی به تخریب امنیتِ انتخابات گرفته اند و حکومت از این مسأله نگران است. تغییر مکان جشن برگزاری نوروز، به‌نحوی یک عقب‌نشینی شمرده می‌شود که حکومت به صورت مخفی آن را روی دست گرفته است.
به هر روی، آن‌چه مهم به نظر می‌رسید، این بود که تیم حاکم باید با استفاده از فرصتی که برای افغانستان مساعد شده بود، فرهنگ و تاریخِ این مملکت را برای جهانیان به نمایش می‌گذاشت. جدا از این، نوروز فرصتی بود که می‌توانست افغانستان را به عنوان پیش‌قراولِ طرح هم‌گراییِ منطقه‌یی و دوستی ملت‌های همسایه معرفی ‌کند. به عبارت دیگر، حکومت می‌توانست از این فرصت استفاده کرده و به جای انتقاد از سیاست کشورهای منطقه، پیامِ صلح و دوستیِ افغانستان را به ملت‌های منطقه برساند. اما سوگ‌مندانه که تمام این آرزوها با خاک یک‌سان شد. زیرا حکومتی که از ترس گروه‌های تروریستی، محل میزبانیِ این جشن را تغییر می‌دهد، روشن است که عرضۀ چنین کاری را ندارد. البته این نکته از آغاز هم پیدا بود، از آن جایی که غزنی به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام معرفی شد ولی حکومتِ آقای کرزی نتوانست این لقب را از آنِ خود سازد، چرا که این شهر در سال ۲۰۱۳ از جملۀ ناامن‌ترین مناطقِ کشور به شمار می‌رفت.
به هر روی، این کارِ حکومت یک شرمساریِ بزرگ برای افغانستان است که به یُمنِ تدبیر آقای کرزی و همراهانش، در آخرین روزهای مأموریت‌شان نصیب مردمِ ما می‌شود. اگر حکومت این تصمیم را به هدف جلوگیری از حملۀ یک‌مشت تروریست و جنایت‌کار اتخاذ کرده باشد، به یقین که طالبان توانایی انجام چنین برنامه‌یی را در پشت حصارهای ارگ ریاست‌جمهوری نیز می‌داشته باشند. بنابراین، چارۀ کار در انتقال محل برگزاری جشن نوروز، نمی‌باشد. راه حل، سال‌های طولانی پیش پای آقای کرزی گذاشته شده بود که متأسفانه با سیاست‌های قومی ‌و گروهی‌اش، از دست رفت؛ آن‌هم به بهایی که حتا برادران ناراضی‌اش را برای یک لحظه هم راضی کرده نتوانست.
با این وصف، این کارِ حکومت دو نتیجۀ بسیار یأس‌آور را به دست می‌دهد: یکی این‌که اگر طالبان بخواهند، امنیت جشن جهانی نوروز را حتا در همان ارگ ریاست‌جمهوری نیز مختل می‌کنند؛ دوم این‌که امنیت انتخابات تأمین نیست و ممکن، ما روزهای تلخی را تا برگزاری آن، پیشِ رو داشته باشیم.
به هر روی، اکنون هیچ راهِ دیگری باقی نمانده است مگر این‌که روزهای باقی‌ماندۀ جناب رییس‌جمهور به لطف خداوند، به‌خوبی سپری شود و یک شخصِ صالح و نیکوکار و مردم‌دوست جانشینش گردد!