برگردان به فارسی: عماد عابدی
نویسنده: کارلوتا گال (نیویارک تایمز)

بخش پنجم و پایانی

ناتوانی امریکا در شناخت درست از ابعاد حمایت و صدور تروریسم توسط پاکستان و عدم مقابله فعال با آن یکی از دلایل اصلی سرخوردگی رئیس جمهور کرزی از امریکا است. در حالی‌که نیروهای امریکایی و ناتو برای خروج از افغانستان تا پایان سال جاری آماده می‌شوند، ارتش پاکستان و نیروهای نیابتی آنها، طالبان، در انتظار نشسته اند. این تهدید به همان اندازه‌ واقعی است که در سال ۲۰۰۱ بود.
در جنوری ۲۰۱۳، من از مدرسه حقانی بازدید کردم تا از روحانیون ارشد آن در مورد اعزام فارغ التحصیلان این مدرسه به افغانستان بپرسم. آنها توافق کردند با من صحبت کنند و همان گفته های قراردادی را تکرار کردند، که هر فرد خودش تصمیم میگیرد به جهاد برود یا نه. اما حمایت تعصب آمیز از طالبان همچنان وجود داشت. سخنگوی مدرسه به من گفت، «مخالفان طالبان لیبرال‌هایی استند که تنها ۵ درصد جمعیت افغانستان را تشکیل میدهند». او و ملاهای همکار او به پیروزی نظامی طالبان در افغانستان اطمینان داشتند. علاوه بر این، او گفت، «این یک واقعیت سیاسی است که روزی طالبان قدرت را به دست می‌گیرند و پرچم سفید آنها دوباره در کابل برافراشته میشود، ان شاء الله».
مقامات امنیتی پاکستان، تحلیلگران سیاسی، روزنامه نگاران و قانونگذاران همین هشدار را میدهند. ارتش پاکستان هنوز هم میخواهد بر افغانستان تسلط داشته باشد و حالا که امریکا در حال خروج از افغانستان است، ارتش پاکستان هنوز مصمم است از طالبان به عنوان وسیله‌ای اعمال نفوذ استفاده کند.
کتی گانن، از اسوشیتد پرس، در ماه سپتمبر گزارش داد که شبه نظامیان از پنجاب، پرجمعیت ترین ایالت پاکستان، در مناطق قبیله‌ای جمع شده بودند تا به طالبان بپیوندند و برای سهیم شدن در حمله پیش بینی شده در سال جاری در افغانستان، آموزش ببینند. احزاب مذهبی و گروه های شبه نظامی ممنوع در پنجاب، آشکارا صدها دانش آموز را برای جهاد استخدام می کنند، و گروهی از مردان جوان در حال اعزام به جهاد در سوریه استند. یک قانونگذار سابق پاکستان به من گفت، «آنها گروه های جهادی اند که ۱۰۰ درصد زیر کنترل نیستند، اما هنوز هم ارتش آنها را محافظت می کند». این قانونگذار اظهار تاسف می‌کرد که ایالات متحده نه در برابر پاکستان می‌ایستد و نه سیاست خود را در قبال دولتی که تروریسم صادر میکند تغییر میدهد. او اضافه کرد، «چند نفر باید کشته شود تا امریکا بفهمد؟ آنها در کنار ارتشی ایستاده اند که مردم را تشویق، کمک و محافظت میکند تا منافع امریکا و غرب را در افغانستان، در سوریه، و در دیگر جاها آماج قرار دهند.»
زمانی که من دولت تحت محاصره افغانستان در سال ۲۰۰۱ را به یاد میاورم، تغییراتی که مداخله امریکا بر جا گذاشت، بازسازی، مدرنیته، فارغ التحصیلان با هوش در هر اداره، مرا متعجب می‌کند. با این حال، پس از ۱۳ سال، بیش از یک تریلیون دالر هزینه، حضور ۱۲۰۰۰۰ نیروهای خارجی در اوج جنگ و کشته شدن ده‌ها هزار نفر، وضع افغانستان تغییر نکرده است: یک دولت ضعیف، طعمه جاه طلبی های همسایگان و اسلام‌گرایان افراطی. این شاید یک نظریه غیر مطلوب باشد، اما ترک افغانستان در حالت فعلی، بدون شک، نیمه رها کردن ماموریت ما در این کشوراست.
در همین حال، دشمن واقعی هنوز آزاد است.
این مقاله از کتاب «دشمن اشتباهی: امریکا در افغانستان، از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴» اقتباس شده است، که ماه آینده توسط بنیاد هاتن میفلین هارکورت منتشر میشود. کارلوتا گال، خبرنگار نیویارک تایمز در شمال آفریقا است. او بین سالهای ۲۰۰۱ الی ۲۰۱۳خبرنگار نیویارک تایمز در افغانستان و پاکستان بود.
منبع:
http://www.nytimes.com/2014/03/23/magazine/what-pakistan-knew-about-bin-laden.html?ref=world&_r=1
بخش پنجم و پایانی

ناتوانی امریکا در شناخت درست از ابعاد حمایت و صدور تروریسم توسط پاکستان و عدم مقابله فعال با آن یکی از دلایل اصلی سرخوردگی رئیس جمهور کرزی از امریکا است. در حالی‌که نیروهای امریکایی و ناتو برای خروج از افغانستان تا پایان سال جاری آماده می‌شوند، ارتش پاکستان و نیروهای نیابتی آنها، طالبان، در انتظار نشسته اند. این تهدید به همان اندازه‌ واقعی است که در سال ۲۰۰۱ بود.
در جنوری ۲۰۱۳، من از مدرسه حقانی بازدید کردم تا از روحانیون ارشد آن در مورد اعزام فارغ التحصیلان این مدرسه به افغانستان بپرسم. آنها توافق کردند با من صحبت کنند و همان گفته های قراردادی را تکرار کردند، که هر فرد خودش تصمیم میگیرد به جهاد برود یا نه. اما حمایت تعصب آمیز از طالبان همچنان وجود داشت. سخنگوی مدرسه به من گفت، «مخالفان طالبان لیبرال‌هایی استند که تنها ۵ درصد جمعیت افغانستان را تشکیل میدهند». او و ملاهای همکار او به پیروزی نظامی طالبان در افغانستان اطمینان داشتند. علاوه بر این، او گفت، «این یک واقعیت سیاسی است که روزی طالبان قدرت را به دست می‌گیرند و پرچم سفید آنها دوباره در کابل برافراشته میشود، ان شاء الله».
مقامات امنیتی پاکستان، تحلیلگران سیاسی، روزنامه نگاران و قانونگذاران همین هشدار را میدهند. ارتش پاکستان هنوز هم میخواهد بر افغانستان تسلط داشته باشد و حالا که امریکا در حال خروج از افغانستان است، ارتش پاکستان هنوز مصمم است از طالبان به عنوان وسیله‌ای اعمال نفوذ استفاده کند.
کتی گانن، از اسوشیتد پرس، در ماه سپتمبر گزارش داد که شبه نظامیان از پنجاب، پرجمعیت ترین ایالت پاکستان، در مناطق قبیله‌ای جمع شده بودند تا به طالبان بپیوندند و برای سهیم شدن در حمله پیش بینی شده در سال جاری در افغانستان، آموزش ببینند. احزاب مذهبی و گروه های شبه نظامی ممنوع در پنجاب، آشکارا صدها دانش آموز را برای جهاد استخدام می کنند، و گروهی از مردان جوان در حال اعزام به جهاد در سوریه استند. یک قانونگذار سابق پاکستان به من گفت، «آنها گروه های جهادی اند که ۱۰۰ درصد زیر کنترل نیستند، اما هنوز هم ارتش آنها را محافظت می کند». این قانونگذار اظهار تاسف می‌کرد که ایالات متحده نه در برابر پاکستان می‌ایستد و نه سیاست خود را در قبال دولتی که تروریسم صادر میکند تغییر میدهد. او اضافه کرد، «چند نفر باید کشته شود تا امریکا بفهمد؟ آنها در کنار ارتشی ایستاده اند که مردم را تشویق، کمک و محافظت میکند تا منافع امریکا و غرب را در افغانستان، در سوریه، و در دیگر جاها آماج قرار دهند.»
زمانی که من دولت تحت محاصره افغانستان در سال ۲۰۰۱ را به یاد میاورم، تغییراتی که مداخله امریکا بر جا گذاشت، بازسازی، مدرنیته، فارغ التحصیلان با هوش در هر اداره، مرا متعجب می‌کند. با این حال، پس از ۱۳ سال، بیش از یک تریلیون دالر هزینه، حضور ۱۲۰۰۰۰ نیروهای خارجی در اوج جنگ و کشته شدن ده‌ها هزار نفر، وضع افغانستان تغییر نکرده است: یک دولت ضعیف، طعمه جاه طلبی های همسایگان و اسلام‌گرایان افراطی. این شاید یک نظریه غیر مطلوب باشد، اما ترک افغانستان در حالت فعلی، بدون شک، نیمه رها کردن ماموریت ما در این کشوراست.
در همین حال، دشمن واقعی هنوز آزاد است.
این مقاله از کتاب «دشمن اشتباهی: امریکا در افغانستان، از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴» اقتباس شده است، که ماه آینده توسط بنیاد هاتن میفلین هارکورت منتشر میشود. کارلوتا گال، خبرنگار نیویارک تایمز در شمال آفریقا است. او بین سالهای ۲۰۰۱ الی ۲۰۱۳خبرنگار نیویارک تایمز در افغانستان و پاکستان بود.
منبع:
http://www.nytimes.com/2014/03/23/magazine/what-pakistan-knew-about-bin-laden.html?ref=world&_r=1