ساعتِ ۵ صبح بود که از خانه به‌سوی محلِ نظارت حرکت کردم. به‌محضِ رسیدن به سرک اصلی، نخستین‌چیزی که توجه‌ام را به خود جلب کرد، ایست‌های بازرسیِ پولیس و سکوت‌وخلوتِ شهر بود.

شهر، کاملاً سوت‌وکور بود و به‌جز مأموران پولیس، کسِ دیگری به چشم نمی‌خورد. بالاخره به سایتی که قرار بود من در آن‌جا ناظر باشم، رسـیدم؛ اما برخلاف خیابان‌های خلوت، خیلِ عظیمی از مردم در آن‌جا صف بسته و منتظر آمدنِ مسوولین و باز شدنِ مرکزِ رای‌دهی بودند. این جمعیتِ عظیم از مردم در حالی برای رای دادن به نامزدهای مورد نظرشان صف بسته بودند که طالبان با انجام حملات انتحاری و انفجاری، کوشش کرده بودند از شرکتِ مردم در انتخابات جلوگیری کنند.
ساعت، ۷ صبح بود و باران با شدتِ تمام می‌بارید؛ اما مردم برای رای دادن، صف‌های طولانی بسته بودند و ما هم به کارِ خود سرگرم شده بودیم. با وجود آن‌که هوا بسیار سرد بود، مردم با شور و اشتیاقِ فراوان می‌آمدند تا به نامزد مورد حمایتِ خود رای دهند و حتا کودکانی که با والدین‌شان ‌آمده بودند نیز اصرار داشتند که انگشت آن‌ها را هم رنگ کنند.
برخی‌ها عکس‌های نامزدان را در دست داشتند و می‌گفتند که خانوادۀ ما گفته که به این آدم رای بدهید و بعضی‌ها هم اسمِ یک نامزد را می‌گرفتند و می‌گفتند من به فلانی رای می‌دهم، لطفاً عکسِ او را برایم نشان دهید. حتا برخی‌ها زمانی که برگۀ رای‌دهی دریافت می‌کردند، می‌گفتند صندوقِ فلان نامزد کدام است تا این برگه را در آن‌جا بیاندازم!
من در آن روز سردِ بارانی حتا به رای‌دهنده‌گانی برخوردم که به‌دلیل کهولتِ سن به‌مشکل می‌توانستند راه بروند و یا با مادرانی مواجه شدم که کودکانِ خُردسال‌شان را در بغل داشتند، اما همه‌گی آمده بودند تا با رای خویش، حمایتِ خود را از نامزد مورد نظرشان اعلام کنند.
تمامِ این موارد نشان می‌دهد که مردم به دموکراسی باور دارند و خواهان انتقالِ مسالمت‌آمیزِ قدرت سیاسی از طریق انتخابات‌اند‌.
اما شفافیت انتخابات، یکی از دغدغه‌های اصلی مردم بود و است. زیرا شفافیت در انتخابات ضمن آن‌که مشروعیتِ حکومت آینده را تضمین می‌کند، باور مردم نسبت به دموکراسی را نیز تقویت می‌بخشد. ولی متأسفانه هرچند انتخابات با شور و اشتیاقِ مردم همراه بود و مردم با حضورشان در انتخابات ثابت کردند که به دموکراسی باور دارند، این پروسه نیز مانند گذشته پُر از تخلف و تقلب بود.
شماری از رای‌دهنده‌گان، به‌دلیل نداشتن معلومات و یا هم سواد کافی، نیاز به راهنمایی داشتند؛ اما متأسفانه بعضی از ناظرین و کارمندان کمیسیون انتخابات، به‌جای ارایۀ راهنمایی صادقانه به آن‌ها، عکس نامزد مورد نظرِ خود را نشان می‌دادند و می‌گفتند که به این آدم رای بدهید. در بعضی موارد، زمانی که رای‌دهنده‌گان از کارمندان و یا ناظرین کمک می‌خواستند تا به آن‌ها نامزد مورد نظرشان را نشان دهند، آنان به‌جای کمک و راهنمایی، برگۀ رای‌دهیِ آن‌ها را به سودِ نامزد مورد حمایتِ خود نشانه می‌کردند.
اما حالا پس از برگزاری انتخابات آن‌هم با حضور پُرشورِ مردم که جهانیان را غافل‌گیر کرد، بحث بر سرِ کارکرد کمیسیون‌های مستقلِ انتخاباتی به‌عنوان مدیرانِ این پروسه و فعالان سیاسی، نهادهای بین‌المللیِ انتخاباتی و خودِ نامزدان است که می‌توانند در حفظ سلامت انتخابات، نقش بارزی ایفا کنند.
اگر کمیسیون انتخابات بتواند بی‌طرفی و مستقل بودنِ خود را ـ بدون دخالت حکومت ـ حفظ کند و کمیسیون شکایات انتخاباتی نیز وظایفِ خود را به نحو احسن انجام دهد و نامزدان هم از آرای مردم به‌خوبی پاسداری کنند، ما در آینده شاهد یک حکومتِ مشروع و مردمی خواهیم بود. اما اگر کمیسیون‌های انتخاباتی با دست‌اندازی‌های حکومت، نتوانند سلامتِ آرای مردم را حفظ کنند و نامزد مورد تأیید مردم از دلِ انتخابات بیرون نیاید، بدون شک کشور به سمتِ بحران خواهد رفت!