هشت روز از حادثۀ مرگبار رانش زمین در ولسوالی ارگوی ولایت بدخشان می‌گذرد. طی این روزها، اکثریت مقام‎های بلندپایۀ حکومتی به شمول رییس‎جمهور و معاونانش، راهی این منطقه شدند و از نزدیک با بازمانده‎گان قربانیان و کسانی‌که خانه‏‎های‎شان را در نتیجۀ این رویداد بی‎سابقه از دست داده‎اند، دیدار کردند و به ساکنان ارگو وعدۀ کمک و همکاری نمودند. در این رویداد مرگبار طبیعی، دست‎کم ۳۰۰ خانه ویران شد و تمامی ساکنان آن زیر خاک گردیدند. حکومت افغانستان با گذشت هشت روز تا اکنون نتوانسته است آمار دقیق تلفات این رویداد را مشخص سازد. پس از این رویداد خونین، کشورهای خارجی، دولت افغانستان و هزاران‎تن از باشنده‎گان کشور به شمول بازرگانان و رهبران سیاسی، میلیون‎ها دالر به باشنده‎گان ارگو کمک کردند.
مردم در بسیاری از ولایت‎های کشور، از جمله در کابل، بلخ، قندهار، هلمند و هرات حتا لحاف، کمپل و لباس خویش را به بازمانده‎‏گان ارگو فرستادند.
اما پس از هشت روز دیده می‎شود که برخی از بازمانده‎گان قربانیان همچنان گرسنه هستند و شب‌ها و روزها را در هوای سرد و زیر باران سپری می‎کنند.
با وجود سیل کمک‎ها، چرا باشنده‎گان ارگو همچنان گرسنه و بی‎ آب‌ونان هستند؟
فقدان مدیریت و سازمان‏‎دهی کمک‎ها، سبب شده است که باشنده‎گان ارگو همچنان در وضعیت نابهنجاری به‎سر ببرند. حکومت افغانستان حتا قادر به توزیع عادلانۀ کمک‎ها و تشخیص افراد و خانواده‎های مستحق و نامستحق نیست. ناتوانی و ضعف مدیریتِ حکومت سبب شده است که افراد مسلح غیر مسوول برای به‎دست آوردن این‎ کمک‎ها به‎جان هم بیافتند.
بسیاری از ساکنان قریۀ آب باریک، با داشتن درد و اندوه بزرگ، مشغول جست‎وجوی قربانیان‎شان در زیر انبار خاک هستند. آن‎ها بارها اعلام کرده‎اند که از حکومت آب و نان نمی‎خواهند؛ حکومت باید قربانیان‎شان را از زیر خاک بیرون کشد. اما حکومت محلی برای کم‌کردن دردِ سرِ خویش، دستور «گور دسته‎جمعی» داد و از جست‎‌وجوی قربانیان شانه خالی کرد که این‎کار با واکنش تند فامیل‌‎های قربانیان روبرو شد.
حکومت نه‎‏تنها تا حالا نتوانسته برای مردم نان و آب و مسکن تهیه کند که قربانیان این حادثه را نیز از زیر انبار خاک بیرون نکشیده است. این درحالی است که کشورهای چین و ایران برای بیرون کشیدن اجساد قربانیان ابراز آماده‎گی کردند.
مردم نگران هستند که مقام‎های دولتی و کمیسیون‎هایی‎که در زمینۀ رسانیدن کمک‎های اولیه به باشنده‎گان آب باریک موظف شده‌اند، این کمک‎ها را حیف‎ومیل نمایند. این نگرانی با توجه به میزان فساد در نهادهای دولتی و وجدان مردۀ برخی از مقام‎ها می‎تواند موجه و قابل درک باشد.
حالا حکومت افغانستان باید تمامی تمرکز خود را روی ایجاد سرپناه و نیازمندی‎های اولیۀ مردم آب‌باریک کند و نگذارد که کمک‎های مردم افغانستان و کشورهای دوست، حیف‌ومیل و نابود گردد.