رند عالم‌سوز را با مصلحت‌بینی چه کار

کار ملک است آن‌که تدبیر و تأمل بایدش
(حافظ)
نه ملت هستیم، نه دولت – ملت. تحقق عملیِ این مفاهیم، نیازمند زمینه‌ها، فرصت‌ها و سازوکارهای مادی و معنویِ بسیار می‌باشد. از لابرنت‌های متنوعی باید بگذریم، عبور کنیم، استراتژی‌ها، تاکتیک‌ها و راهکارها را باید بشناسیم و مشخص نماییم. نمونه‌های منطقه‌یی و جهانیِ ملت شدن و دولت ـ ملت شدن هم وجود دارند. جامعه‌شناسان و سیاست‌شناسان آن‌ها را نشانی کرده‌اند و توضیح داده‌اند. در این خاک هرز، این گل هنوز نروییده است، و این «جمع پریشان»ربطی به مفهومِ ملت و دولتِ ملی ندارد.
نه دولتِ ملی داریم و نه هم می‌توانیم آن را در شب‌های دروغین انتخابات، همچون قارچی از زمین برویانیم. اما هر شهروندی حق دارد به یُمن آگاهی خود، ابراز نظر کند، راهی پیشنهاد کند و راهی برگزیند.
من با طرح اجندای ملیِ آقای احمدولی مسعود موافق نیستم، اما می‌دانم و مطلع هستم که این اجندا ـ هرچه باشد ـ حاصل فکر و اندیشۀ ایشان است و در جهت عمومی کردنِ این طرح، هم به لحاظ مادی و هم معنوی، زحماتِ بسیاری کشیده‌اند. باید انصاف داشت. این‌که این کوشش ثمر می‌دهد یا نه، مقبول واقع می‌شود یا نه، زمان مشخص خواهد کرد. به سخن حافظ بزرگ:
صالح و طالح متاعِ خویش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آید
آقای مسعود ـ بدونِ ‌هرگونه چشم‌داشتِ وزارت و سفارت ـ در راستای اجندای ملی از ضرورت ایجاد دولتِ وحدت ملی هم سخن گفتند؛ چرا که آن اجندا نمی‌توانست معطوفی به این هدف (دولت وحدت ملی) نباشد، ورنه چیزی می‌شد تهی و یله و گفتن برای گفتن….
من در بیانِ عقایدم صریح هستم، خطر می‌ورزم و مصلحت‌بینی نمی‌توانم. از آدمی مثلِ من برنمی‌آید که هم به نعل بکوبم و هم به میخ.
وقتی امروز معاون محترم ریاست‌جمهوری از این طرح چونان ابتکار خودشان در مجلس سخن گفتند، ناخوش شدم. شرط انصاف این بود که به ایشان (احمدولی مسعود) رفرانس می‌دادند و از کوشش‌هایی که انجام داده بودند، یادآوری می‌شد تا لااقل سهم اندک یا زیاد، حقی و حقِ دیگری ضایع نمی‌شد. آن‌چه در موقعیت‌هایی مثل مجلس گفته می‌شود، رسماً ثبت می‌گردد. آشفته‌گی ذهنی‌یی که در نتیجۀ چنین بی‌پروایی‌ها ایجاد می‌شود، کار داوران را به مشکل مواجه می‌سازد. پس باید منصف بود!