۲۸ اسد هم در کنار همۀ اختلافاتِ ناشی از سیاست‌گذاری‌های غلط در فضای متشنج و در ابهام فرو رفتۀ انتخاباتیِ امسال از راه رسیده است. روز استقلالِ هر کشوری که این روز را در تاریخِ خود دارد، به عنوان نمادی از هم‌بسته‌گی، وحدت و سربلندی تجلیل می‌شود. اما دریغ که در این دیار حتا بر روی روزی که ما طعم شیرین استقلال را چشیده‌ایم نیز توافق وجود ندارد و تاریخِ ما آکنده است از داستان‌ها و تاریخ‌ها و حوادثِ مختلفی که هر کدام با دیگری متفاوت بوده و دست آخر به این نتیجه می‌توان رسید که حتا تعیین روز استقلالِ این کشور هم رنگ‌و‌بوی سیاسی داشته و از عدم توافقِ حاکمان و سیاست‌مدارانِ این دیار بر روی این موضوع حکایت دارد.
وقتی از تفاوت‌های تاریخی و سلیقه‌یی در تعیین روز استقلال کشور بگذریم، تازه به بُعد تلخ‌تر و پیچیده‌ترِ این داستان می‌رسیم؛ نادیده گرفته‌شدنی که نوعی انکارِ ضمنی را در پی دارد؛ بی‌توجهی به روزی که یادگار یکی از بزرگترین حوادثِ تاریخی و سیاسی برای این ملت است؛ نه جشنی، نه تجلیلی و نه یادی که بتواند شکوهِ این روز را در اذهان زنده کند. اما به‌راستی چرا؟… چرا تا این حد به روزهای تاریخی و بزرگِ کشور بی‌توجهی صورت می‌گیرد؟
۲۸ اسد، ۸ ثور و… روزهایی هستند که نقطۀ عطفی در تاریخ سیاسیِ این کشور به‌حساب می‌آیند و هر شهروندِ این دیار نیازمند دانستن در مورد این روزها است؛ اما گویی تلاشِ خبیثانه‌یی در جریان است تا هویت و تاریخِ این دیار را از شهروندانِ امروز و فردایش پنهان کند و از آن‌ها مردمی بی‌بیخ و بی‌ریشه بسازد.
مردمی که به یاد نیاورند برای آزادی و استقلال کشور خود چه هزینه‌های سنگینی پرداخته‌اند، چه‌گونه می‌توانند وارثان خلف و پاسبانانِ شایسته‌یی از این اصول و ارزش‌ها باشند. هر ارزشی که در خون و رنگِ این ملت جا گرفته است را در حالِ زدودن، پاک کردن و حذف کردن هستند. هر کدام را به نوعی و بهانه‌یی می‌زدایند. اسلام را به بهانۀ خشونت علیه زن و نمایشِ اعمالِ زشت و ناپسندی که هیچ انسانی نمی‌تواند به آن باور داشته باشد؛ و هشت ثور با اهرمِ خشونت‌هایی که پس از آن رونما شد؛ و استقلال کشور را هم به بهانه‌یی دیگر به حاشیه و فراموشی می‌سپارند.
افغانستان کشوری‌ست که با گذشتِ بیش از یک دهه از مشق دموکراسی در آن، کمترین تلاش را برای مستقل شدن، خودکفا شدن، داشتن صدایی بلند و دادخواهانه در مجامع بین‌المللی و حتا برگزاریِ انتخاباتی که خودش بتواند آن را اداره و حل‌وفصل کند، داشته است. این ضعف‌ها و کمبودی‌ها باعث شده که کمتر مردمِ ما خود را مستقل احساس کنند و بیشتر حس وابسته‌گی در فضای فکری و سیاسی داشته باشند.
چرا روز استقلالِ کشور تا این حد دور از هیاهو و بدون جشن و تجلیل می‌آید و می‌رود و درصد بالایی از مردمِ ما به خصوص نسل جوان‌مان با تاریخ کشور بیگانه‌اند؟! شاید یک پاسخ احتمالی به این پرسش این باشد که هستند کسانی که در رده‌های بالای قدرت و مدیریتِ کشور که حتا صحبت از استقلال و آزادی را خلافِ خواسته و منش سیاسی و منافع شخصی و گروهی‌شان می‌دانند.
تجلیل از روز استقلال به گونۀ فراگیر، فرصتی را به دست خواهد داد که نخست نسل جوانِ ما بیاندیشند که در تاریخ کشور بوده‌اند کسانی که مثل آن‌ها از احساسِ وابسته‌گی به تنگ آمده و تصمیم گرفته‌اند استقلالِ خود را به‌دست آورند و برای این استقلال جانِ خویش را فدا سازند. آزادی به‌دست نمی‌آید مگر این‌که بهای آن را بپرادزیم و چه بهایی سنگین‌تر از این‌که برای نفس کشیدن در فضایی آزاد، از جانِ و مالِ خود بگذریم.
در طول تاریخ همۀ کسانی که به قدرت تکیه زده بودند، از نگاهی این‌چنینی بیم‌ناک بوده‌اند و با آزادی‌خواهی مبارزه کرده‌اند. ۲۸ اسد نیز در کشور ما در حالی باید تجلیل شود و کسانی باید در حضور مردم از استقلال و آزادیِ ملتِ ما سخن بگویند که امروز در تقسیم سهامِ قدرت و هم‌چنین حفظ منافع خویش، رای و خواستِ مردم را قربانی می‌کنند و برای این‌که جنجالی به‌راه نیافتد و شهروندانِ ما به وضعیت موجود خو بگیرند، تلاش دارند که هر آن چیزی را که می‌تواند دنیا و رویای نسل جوانِ ما را به سمتی دیگر و به افقی تازه‌تر بگشاید، حذف کرده و یا انکار کنند.
فراموشی، اولین قدم برای رسوب شدن و فسیل شدن است و همۀ کسانی که می‌خواهند حس و ارادۀ آزادی‌خواهی و استقلال‌طلبی در رگ‌های مردمِ ما رسوب کند و از جریان بایستد و اندیشه‌هایی از این‌دست در میانِ گردوغبارِ کتاب‌های خاک‌اندود کتاب‌خانه‌ها محو شود، برنامه‌یی جز فسیل‌سازیِ جریان‌ها و اندیشه‌های آزادی‌خواهانه را ندارند؛ اندیشه‌ها و برنامه‌هایی که اگر در رگ‌های این ملت به جریان بیافتد، به اثبات خواهد رساند که افغانستان هرگز جای مناسبی برای هیچ بیگانۀ مداخله‌گر و شرور نبوده و نخواهد بود.
درهای تعامل با دنیـا را گشوده نگاه خواهیم داشت اما هرگز به کسی اجازه نخواهیم داد تاریخِ ما را از ما ربوده و هویت‌مان را انکار کند!