پس از ظاهرسازی‌های بی‌شماری که رییس جمهور کرزی از خود بروز داد و همه سعی کرد تا عدم علاقه‌مندی‌اش را به ادامۀ کار سیاسی به مردم افغانستان نشان دهد؛ اینک مراسم تحلیف بار دیگر به تعویق افتاده است. ظاهراً تفتیش آرا زمان بیشتری را در بر می‌گیرد و نمایندۀ سازمان ملل این نکته را به رییس‌جمهور گوشزد کرده است و این زمینه را به رییس جمهور مساعد کرد تا تحلیف را مدت دیگر به تعویق افگند؛ زیرا در باطن مسأله، این برنامۀ رییس جمهور کرزی است که موبه‌مو تطبیق می‌شود و همه چیز مطابق میل او به پیش می‌رود.
دلیل ماجرا باز هم همان حکایت تکراری عدم توافق نامزدان است که تا هنوز نتوانسته هیچ یک از میکانیسم‌های سیاسی و تخنیکی را به گونه درست به پایۀ اکمال برساند.
تیم اصلاحات و هم‌گرایی به دلیل بی‌توجهی و کتمان تقلب از سوی کمیسیون‌های انتخاباتی، پروسه را بار دیگر تحریم کرده و تیم تحول و تداوم نیز به ناچار از محل بازشماری آرا خارج ساخته شده، تا گویا سازمان ملل قاعدۀ بازی را رعایت کرده باشد.
اما پرسش این است که چرا به رغم اثبات افتضاح انتخابات و عدم مشروعیت کنونی این پروسه، سعی در انجام آن صورت می‌گیرد.
حال‌آن‌که به همه‌گان ثابت است که هیچ مشروعیتی از انتخابات کنونی بیرون نخواهد شد تا آبروی دولت آینده- اگر دولتی در کار باشد- به وجود آید؟
انتخابات کنونی به جز بن‌بست و بحران هیچ چیزی نیافریده است اما با آن هم تلاش بر آن است که به هر طریقی ممکن، متعین اصلی انتقال قدرت همین انتخابات مفتضح نشان داده شود.
پاسخ بسیار ساده، جلو همه مانده شده است. زیرا، ادامۀ بحران انتخاباتی در نهایت تمدیدکنندۀ قدرت رییس جمهور کرزی است. رییس جمهور هر چند خود را پابند قانون نشان می‌دهد اما در عمل به‌جز بحران‌آفرینی نکرده است. او از تیم تحول و تداوم که تقلب به سود این گروه صورت گرفته و از کمیسیون‌هایی که مجری تقلب است، حمایت کرده تا نیرویی را علیه اراده و انتخاب مردم بسیج کرده باشد وکار را به این جا بکشد. کشیده شدن کار به این‌جا، هر چند در ظاهر قدرت آقای کرزی را ماهانه تمدید می‌کند، اما امکان دارد که در نهایت این تمدید ماهانه به تمدید سالانه کشیده شود و این یگانه هدف آقای رییس جمهور بوده و هست.
حالا که به نظر می رسد دست آقای رییس جمهور به همکاران تقلب‌کارش خوانده شده و انتخابات نیز به کلی مشروعیتش را از دست داده است، پس چرا یخن این انتخابات شرم‌آور را رها نمی‌کنند؟
میکانیسم بدیل نیز که مورد توافق سازمان ملل و جامعۀ جهانی قرار گرفته، روی میز گذاشته شده است: دولت وحدت ملی. راهی که به یقین ما را از این بن‌بست به بیرون می‌کشد.
هر چند رییس جمهور کرزی این میکانیسم را تاکنون به صورت سیستماتیک سپوتاژ کرده است و نامزدان محترم انتخابات نیز فریب او را خورده اند. اما اگر از توسل به حکومت وحدت ملی انکار گردد، شرایط موجود، سرنوشت کشور را به بحران خونینی خواهد کشانید. دولت وحدت ملی اما رفاقت می‌طلبد، نه رقابت؛ کاری که تا کنون نامزدان محترم به آن دست نیازیده اند. هر دو تیم اگر پشت یک میز ننشینند و به دور از هر گونه امتیازطلبی به دنبال مصالح علیای کشور نباشند، تحقق این مهم دشوار است.
عجالتاً رعایت دو نکتۀ بسیار مهم، برای رسیدنِ به دولت وحدت ملی ضروری است. نخست آن که از رییس جمهور کرزی از محور محاسبات به دور نگه‌داشته شود. زیرا رییس جمهور برای رسیدن به هدفش به هیچ‌وجه نمی‌خواهد بحران کنونی پایان بیابد. نکتۀ دوم اما رهایی یخن انتخابات است. انتخابات به عنوان میکانیسمی جهانی و مشروع، سوگ‌مندانه با تقلب طوری همراه شد که اکنون شفاف‌سازی آن از ناممکنات است. اینک هیچ مشروعیتی از آن برون نخواهد شد. بنابراین، تا زمانی که این شروط تطبیق نگردد و در کنار آن، هر دو نامزد در پهلوی هم، به هدف رعایت منافع عمومی کشور به تشکیل دولت وحدت ملی نپردازند، بدون شک که تمدید قدرت ماهانۀ آقای کرزی همین‌گونه به تمدید سالانه و در نهایت شکی نیست که تا پایان عمرش، ادامه یابد.