خروج نیروهای ناتو از افغانستان در دست اجرا است، اما بر سر بقایای مواد انفجاری چه می‌آید که این سربازان از خود به جا گذاشته اند؟ قربانیان مواد انفجاری امیدوار اند که کنفرانس سران ناتو به این مسأله پاسخ گوید.
رحمت میرزایی می گوید: من از وضعی که داشتم نا راحت بودم. وقتی که دختری را در سرک می‌دیدیم، آرزو می‌کردم که کاش در آنجا نمی‌بودم و خودم را پنهان می‌کردم». او برای لحظه‌یی می‌ایستد. چشمان آبی و روشن اش دوباره با خوشی می‌درخشند و می‌گوید:« امروز من یاد گرفته ام که با این وضعم زنده‌گی کنم. کارم، اینهمه اعتماد به خود را به من داده است».
درست، رحمت نه ساله بود که هردو پایش را از دست داد. او هنگامی که در بیرون خانه بازی می‌کرد، باماینی تصادف نمود. فقط برای لحظه کوتاهی، برای یک ثانیه، او ندانست که به کجا رفته است و زندگی اش برای همیشه تغییر خورد؛ زیرا رحمت می بایست پروتیز یا پای ساختگی بپوشد و به کمک عصای زیر بغل راه برود . اما او حالا دیگر تسلیم نمی شود.
رحمت اکنون مدیر برنامه سازمان «السو» یا «سازمان نجات یافتگان افغان از ماین زمینی» و عضو گروه « طرفداران منع»یا « بان ادوکیتس» است که مشتمل از جان به سلامت بردگان از ماین وسایر مواد انفجاریه اند که خواهان منع اسعتمال آن در یک کنفرانس بین المللی اند. در این جا او این فرصت را دارد که یکجا با دیگر قربانیان بیایستد و به جانبداری از آن ها سخن گوید.
یک موضوع که برای وی به طور خاص مهم می باشد، خارج شدن نیروهای بین المللی از افغانستان است.او به دویچه وله می گوید:« ناتو نباید در حالی که برای ترک افغانستان عجله دارد، پاکسازی سیستمایتک بقایای مواد انفجاریه را فراموش کند». او می افزاید : « هنگامی که شوروی در سال ۱۹۸۹ افغانستان را ترک گفت، کشور را در حالی که ماین های زیادی جاگذاری شده بودند، ترک گفت» این به قیمت از دست دادن دستها و پاهای هزاران افغان تمام شد. رحمت سوال می کند که « آیا ناتو نیز می خواهد عین اشتباه را تکرار کند؟».
پاکسازی
افغانستان نه تنها اینکه یکی از الوده‌ترین کشور با ماین، درجهان محسوب می‌شود، این کشور جنگزده بیشترین شمار قربانیان ماین را نیز دارد. این امر با حمله ناتو به افغانستان تغییر نکرده است، بلکه هزاران کیلومتر مربع بقایای مواد انفجاریه ناشی از عملیات آیساف وضع را خرابتر گردانیده است.
طبق گزارش اداره معاونت ملل متحد برای افغانستان (یونما)، شمار ملکی های قربانی بقایای مواد انفجاریه در نصف اول سال ۲۰۱۴ میلادی در مقایسه با سال گذشته ۱۴ در صد افزایش یافته است. درجریان بیش از سی سال جنگ،، علامتی دیده نشده است که شمار قربانیان پایین بیاید. یک واقعیت تکان دهنده دیگر این است که بسیاری از کسانی که آسیب دیده اند، اطفال بوده اند. رحمت می گوید: « بسیاری اطفال می کوشند فلزات را پیدا کنند تا در بازار بفروشند. برخی اوقات آن ها نمی توانند بین فلزات و مواد انفجاریه فرق کنند و در آن صورت بسیار ناوقت می باشد و دیگر کار ازکار گذشته می باشد».
از همین جاست که می‌توان دریافت چرا رحمت و سازمان «معلول بین الملل» ( اچ ای) که از سال ۱۹۹۶ به این سو به افراد معلول و آسیب پذیر در افغانستان کمک می‌کنند، از کنفرانس سران ناتو در ولز می خواهند تا مسئولیت های شان را در این زمینه بشناسند.
کمیله گوسلین، مدیر کمک‌های بشری درنهاد موسوم به « معلول بین‌الملل» می‌خواهد که ناتو روی این موضوع کار کند و اطمینان بدهد که این کنفرانس سران نه تنها روی خارج‌شدن بلکه همچنان روی چگونگی پاکسازی این میراث‌شان نیز متمرکز بوده است. گوسلین به دویچه وله گفت:« ما از کشورهایی که برای آیساف سرباز تهیه کرده اند تقاضا می‌کنیم که همه اطلاعات شان را در رابطه با آلوده بودن بقایای مواد انفجاری جنگی در پایگاه های نظامی ، محلات تیراندازی و میدان های جنگی شناخته شده، در اختیار ما قرار دهند». به گفته وی « همینکه ما یک افزایش در شمار قربانیان ملکی می بینیم، ناتو مکلفیت دارد که پایگاه های آلوده با ماین را پاکسازی کند و برنامه عاجلی را برای تدریس خطرات ماین زیردست گیرد تا از قربانیان ملکی جلوگیری شود» . علاوه براین گوسلین امیدوار است که کنفرانس سران ناتو در افغانستان، به قربانیان، خانواده های آن ها و جماعات متعلقه شان کمک مالی کند.
یک فرصت جدید
این از آن جهت برای افغانستان مهم است که شمار هرچه بیشتر کشورهای پول دهنده، پروژه های شان را از افغانستان بیرون می کشند. یکی از دلایل عمده آن بیرون رفتن سربازان است، همچنان نتیجه وضع بی ثبات سیاسی است که در اثر جنجال انتخاباتی به وجود آمده است. فقط همین چند روز پیش رحمت اطلاع یافت که پروژه « السو» حذف خواهد شد. وی در حالی که عصا هایش را به چوکی عرابه دار( ویلچیر) اش تکیه داده است می گوید: « بسیار مایوس کننده است». با اینهم لبخندی برصورتش ظاهرمی شود و می گوید« با اینهم کارم به من زیاد قوت بخشیده است».
رحمت از کمک به کسانی که داستان زندگی مشابهی با وی دارند لذت می برد و به آن ها امید تازه ای می بخشد. پس از حادثه ای که برایش اتفاق افتاد او را به آلمان فرستادند و در آنجا او دوباره به زندگی امیدوار شد. او به دویچه وله گفت:« وقتی که من پاهایم را از دست دادم، آن ها به من چانس یک آغاز جدید را دادند».
تا کمتر از چهار ماه دیگر ناتو می خواهد نیروهایش را از افغانستان بیرون کشد. رحمت و موسسه « معلول بین الملل» می گویند که همه بقایای مواد انفجاریه و ماین ها باید پاکسازی گردند ویک نقشه باید ترسیم شود تا به سازمان های ماین پاکی در انجام دادن کار شان کمک کند. رحمت می افزاید: « من نمی خواهم یک نسل دیگر قربانیان ماین در کشورم به وجود بیایند».