در حکومت وحدت ملی، پای چین برای همکاری به افغانستان دراز شده است. چین نقطه سیاسی همکاری‌اش را درک کرده که فشار واردکردن بر پاکستان است تا در افغانستان امنیت و ثبات بیاید؛ چنانکه بعد از سفر رییس دولت وحدت ملی به چین، آن کشور تلاش‌هایی را به راه انداخت و تماس‌هایی با پاکستان گرفت و روی مسایل صحبت کرد و در تازه‌ترین اقدام هم پاکستان به چین وعده سپرده است که همکاری خود را با پکن در خصوص افغانستان افزایش می‌دهد. ‌نخست‌وزیر پاکستان اول این هفته، در جریان نشستی با رییس‌جمهوری چین گفته بود که اسلام آباد به پکن در خصوص افغانستان همکاری‎هایش را بیشتر می‏کند. هم‌چنان چین به دولت افغانستان وعده سپرده است که از نفوذش بر اسلام‎ آباد برای زمینه‌سازی در گفت‎وگوهای صلح استفاده خواهد کرد. اما چین با دشواری‌هایی در امر صلح افغانستان مواجه است که دولت افغانستان پیش پای آن می‌گذارد؛ زیرا در صورتی‌که دیدگاه شفاف و روشنی از جانب افغانستان در خصوص جنگ و صلح کشور وجود نداشته باشد، آن کشور نیز نمی‌تواند کار موثری را در این خصوص انجام دهد. چنانکه نماینده سیاسی کشور چین در امور افغانستان، بعد از بازگشت رییس جمهور غنی از چین، گفت که چین و پاکستان می‌توانند در صورتی همکار افغانستان باشند که این کشور دیدگاه واضح و روشنی در خصوص صلح داشته باشد.
این نشان می‌دهد که گنگ‌بودن دیدگاه رسمی دولت افغانستان در سیزده سال گذشته و اکنون، در خصوص جنگ و صلح کشور، برای همه کشورهای همسایه و جهان روشن شده است. بنابرین، کشورهای کمک‌کننده و خّیر زمانی می‌توانند برای ما مفید تمام شوند که ما راه درستی را پیش روی آن‌ها بگذاریم و واقعیت‌ها را آن‌گونه که هست بنمایانیم و خودمان را در این میانه گول نزنیم.
زیرا افغانستان، زمانی به ثبات دست می‌یابد که پاکستان در قضیۀ افغانستان منعطف شود و برای ثبات در این کشور کار کند و تا زمانی‌که پاکستان نخواهد، افغانستان به ثبات دست نمی‌یابد. ما زمانی می‌توانیم بر پاکستان فشار وارد کنیم که دوستان و متحدان پاکستان و قدرت‌های منطقه را در برابر او قرار بدهیم و یا از ایشان بخواهیم که در این خصوص مداخله کنند. بنابرین، چین به عنوان تنها متحد بزرگ پاکستان در منطقه می‌تواند تنها مرجع فشار بر پاکستان به خاطر افغانستان باشد؛ اما به شرطی که چینایی‌ها دیدگاه‌شان نسبت به افغانستان را از منظر منافع پاکستان عیار نکنند و باید خودشان به درک مستقلی از وضعیت موجود در افغانستان برسند. البته این همه زمانی ممکن است که دولت افغانستان، معضل افغانستان با پاکستان را به درست‌ترین روش به چینی‌ها به معرفی بگیرد و به گونه رسمی اعلام کند که طالبان به عنوان ابزار سیاست خارجی پاکستان در دست آی اس آی قرار دارد و افغانستان به گونه مستقیم و غیر مستقیم، از طرف پاکستان مورد حمله قرار دارد و تاریخ حد اقل پیش از ۱۳ سال این نکته را بسیار روشن کرده است و باگذشت هر سال هم این نکته روشن تر شده است. اما اگر ما طالبان را به جای این‌که ابزار دست استخبارت پاکستان هستند، به عنوان مخالفان سیاسی معرفی کنیم و آنان را عزیز قلم‌داد کینم، به معنای آن است که به دوستان مان بفهمانیم که طالبان دلیل جنگ نیستند. در چنین صورتی چینایی‌ها و یا هر دوست دیگری در این میان در می‌ماند که کدام گروه طرف جنگ دولت افغانستان است. هم‌چنان اگر ما پاکستان را آن گونه‌یی‌که هست معرفی نکنیم و نگوییم که آن کشور با ما مشکل دارد، پس چینیی‌ها روی کدام نقاط روشن و تعیین کننده، با پاکستان صحبت کنند. حالا که دست چین، به خاطر همکاری به افغانستان دراز شده است، لازم است که سیاست‌مداران ما دیدگاه واحد و روشنی را در قبال قضایای کشور، در اختیار کشور چین قرار بدهند.