هم‌زمان با تصویب توافق‌نامۀ امنیتی در مجلس نماینده‌گان کشور، یک هیأت کانگرس امریکا نیز وارد کابل شد. این هیأت با اشرف‌غنی رییس‌جمهور و داکتر عبدالله رییس اجرایی دیدار کرد. اما قبل از آن، باراک اوباما رییس‌جمهوری امریکا، حضورِ سربازانِ امریکایی را برای یک سالِ دیگر در افغانستان تمدید کرد.
مسلماً این سه اتفاق، تصادفی نیستند و نشان می‌دهند که امریکایی‌ها در این فصل سیاسی، دستاوردهای قابل توجهی دارند و به همین منظور تمدید حضورِ قوت‌های‌شان و ادامۀ جنگِ آن‌ها علیه تروریسـم در افغانستان و نیز آمدنِ کانگرسی‌های امریکایی به کشور ما، همه در یک برنامۀ بسیار منظم، تنظیم و عملی شده است. با این حساب، امریکایی‌ها صفحۀ جدیدی را در روابط‌شان با افغانستان باز کرده‌اند و دولت وحدتِ ملی نیز در محراق توجه آن‌ها قرار گرفته است.
چندی پیش داکتر عبدالله عبدالله رییس اجراییِ دولت وحدتِ ملی گفت که دست‌هایی در تلاش است که دولت را سقوط بدهد و کشور را به‌دستِ تروریستان بسپارد. اما اکنون اقدامِ اوباما برای ادامۀ حضور سربازانش تا یک سالِ دیگر در این‌جا و نیز آمدنِ هیأت امریکایی به کابل و تأکیدشان بر حمایت از دولتِ افغانستان و تداومِ جنگ در برابر طالبان، این احتمال و خطر را ضعیف می‌سازد؛ زیرا ماندنِ امریکایی‌ها برای یک سالِ دیگر در جریان سیاست خروج، به معنای آن است که حضور آن‌ها برای سال‌های سال در افغانستان تضمین شده است.
ما بارها در همین ستون نوشتیم و نگارنده نیز در سانه‌های تصویری بارها گفته‌ بودم که امریکایی‌ها از افغانستان رفتنی نیستند و حالا این تمدید یک‌ساله، صحتِ آن گفته‌ها را تأیید می‌کند. ولی حالا که پیمان امنیتی به سر رسید و امریکایی‌ها هم ماندنی شدند، انتظار این است که افغانستان در بدلِ این حضور، امتیازها و دستاوردهای جدی داشته باشد. امریکایی‌ها باید تعهدشان را نسبت به محکم شدنِ اصل دموکراسی در افغانستان، جدی بگیرند و بر اجرایی شدنِ مفاد توافق‌نامۀ سیاسی بکوشند.
از جانب دیگر، دولت غنی و عبدالله حالا مسوولیت دارند که از امضای توافق‌نامۀ امنیتی و عملی شدنِ آن، بهترین استفاده را ببرند. به عنوان نمونه، امریکایی‌ها باید نگاه‌شان نسبت به پاکستان را تغییر بدهند و حداقل مانعِ پرتابِ راکت‌های پاکستانی‌ها به ولایت‌های شرقی و جنوبی کشور شوند. امریکایی‌ها باید بر پاکستان فشار وارد کنند که طالبان را بیش از این حمایت نکند. امریکایی‌ها باید منابع تروریسم را در آن‌سوی مرز یعنی در خاکِ پاکستان مورد هدف قرار بدهند. امریکایی‌ها نباید از خاکِ افغانستان علیه منافعِ همسایه‌گانِ ما و قدرت‌های منطقه استفاده کنند. این‌همه از مسوولیت‌های دولت ع و غ (عبدالله و غنی) است که باید مورد توجه قرار گیرد.
البته امریکایی‌ها با فرستادن هیأتی از کانگرس، تعهدشان را نسبت به تجهیز نیروهای امنیتی اعلام کردند؛ اما باید حرکت‌هایی را برای جان گرفتنِ پروسۀ سیاسی در افغانستان نیز روی دست گیرند. ما در افغانستان نیاز داریم که تأمین امنیت و نهادینه‌شدنِ سیاست به گونۀ موازی و هم‌زمان صورت بگیرند و اگر نتوانیم در کنار تلاش برای تأمین امنیت، به ساختِ نهادهای سیاسی و مدنی بپردازیم، در یک وضعیتِ غیرمطلوب و جانکاه گیر می‌مانیم و هرگز به تعیین سرنوشت و توانایی تغییرِ وضعیت دست نمی‌یابیم.
جانِ مطلب این‌که: حالا سند امنیتی از طریق پارلمان کشور مورد تأیید قرار گرفته است، امریکا نیز باید در بدل آن، افغانستان را در همۀ زمینه‌ها به شکلِ صادقانه همکاری کنـد، نه این‌که اهداف حلقۀ دومی را روی دست گیرد و ما در مرکزِ این حلقه در ادامۀ وضعیتِ موجود به‌سر ببریم.