بعد از آن‌که یکی از رسانه‌ها شهامت ریزه‌گل خانم فراهی در مقابل طالبان را به تصویر کشید، این رُخ‌داد واکنش‌های زیادی را در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی به همراه داشت.
ریزه‌گل در ولایت فراه بعد از آن‌که طالبان در یک حمله به پاسگاه پولیس پسر او را به شهادت رساندند، این خانم در یک درگیری هشت ساعته با طالبان۲۵ طالب را کشت.
ریزه‌گل گفته است: «به جنگ‌شان در برابر طالبان که -مزدوران پاکستان استند- ادامه می‌دهند و حاضر اند در این نبرد کشته شوند.»
در جنگ در برابر طالبان، ریزه‌گل را شوهر، دختر، عروس و نواسه‌هایش همراهی می‌کردند.
کاربران شبکه‌های اجتماعی از ریزه گل به نام فرمانده نترس یاد کرده اند.
یکی از کاربران شبکۀ اجتماعی فیسبوک در صفحۀ خود نوشته است: شجاعت جنسیت نمی‌خواهد. بانوان را نمی‌توان دست کم گرفت؛ همان‌گونه که مهربان‌ترین اند اگر خشمگین شوند؛ هیچ قدرتی نمی‌تواند خشمِ شان را فروکش کند.
کاربرِ دیگری نوشته است: ریزه گل شاید شاه بیت دفترمبارزات ضدطالبانی سیزده سال پسین باشد اما ریزه‌گل و ریزه‌گل‌های دیگرتاهنگامی-که-حمایت سران قبایلرانداشته باشند مانندهزاران انسان دیگر زودی‌ست برایش بهشت آرزوکنیم.
حشمت الله رادفر روزنامه‌نگار در صفحۀ فیسبوکش نوشته است: آنقدر از طالب و طالبانیزم زخم خورده ایم، اندام‌واره‌های مان «همه یادگار زخم اند همه یادگار زنجیر»هایی‌که بر ذهن‌های خو کرده با خشونت مان تنیده شده است.
اما داستان انتفام‌جویی زنانۀ ریزه‌گل و عروس جوانش از طالبان سفاک و تروریست داستان دیگر گونه‌یی دارد. نیرو و اعتماد به نفسی که در صدا و سیمای این زنان وجود دارد، برگشت ناپذیری طالبان و دست رد زدن به تفکر بسته و قرون وسطایی آنان را فریاد می‌زند.
آقای رادفر در ادامه نوشته است: انگیزش حس انتقام همه‌گانی در برابر طالبان تروریست و منادیان مکار و حیله‌گر آنان در دستگاه قدرت و بخشی از جامعۀ روحانیت افغانستان بزرگ‌ترین نیاز جامعه ما در زمان حاضر است.
شاعران برای شهامت ریزه‌گل و خانواده‌اش شعر نوشته اند، وحید بکتاش از شاعران جوان چنین نوشته است:
در سرزمینی‌که تبر
نام دوم مرد است
زخم نام اول تو است
در جنگ تو زخم می‌خوری
در آزادی هم
این جا
آزادی یعنی
دهن‌ها و دست‌های باز
روی تن تو
اما تو زیبایی و
آن‌چنان‌که موهایت در باد
شهری را به روستا می‌برد
تفنگ‌ات
خون‌های کثیف را پاک می‌کند