حملۀ انتحاری شامگاه روز پنجشنبه بر مرکز فرهنگی فرانسه در کابل، واکنش‌‎های تند جهانی را در پی داشته است.
در دو حملۀ انتحاری جداگانه روز پنجشنبه در کابل، هفت تن کشته شدند و ده‌ها تن زخم برداشتند.
صبح روز پنجشنبه موتر حامل سربازان ارتش کشور با یک حملۀ انتحاری مواجه شد که در نتیجۀ این حمله، دست‎کم شش سرباز کشته شده‌‎اند. پس از این حمله، مرکز فرهنگی فرانسه در داخل لیسۀ استقلال در چند صد متری وزارت خارجه و ریاست‎جمهوری آماج حمله انتحاری قرار گرفت که در نتیجۀ این حمله گفته می‎شود یک آلمانی جان باخته است و ۲۰ دیگر زخم برداشتند.
اما لوران فابیوس وزیر خارجه فرانسه گفته است که این حمله «وحشیانه» چندین کشته به‌جا گذاشته است.
شماری از خبرنگاران، از جمله یک خبرنگار و دو تصویربردار تلویزیون خصوصی میترا نیز در این رویداد زخم برداشته شده‎اند. مسوولان شفاخانۀ ایمرجنسی کابل، وضعیت برخی از مجروحان این حادثه را وخیم گزارش داده اند. در این حمله، احمد ناصر سرمست مسوول انستیتیوت ملی موسیقی افغانستان هم زخمی شده است.
این حمله در جریان یک تیاتر موزیکال با نام «ضربان قلب: سکوت پس از انفجار» صورت گرفت که هدف آن تقبیح حملات انتحاری بود.
شورای امنیت سازمان ملل متحد به اتفاق آرا اعلامیه‌یی را در تقبیح این حملات صادر کرده و همچنان «نگرانی جدی در مورد تهدیدهایی که طالبان، القاعده و سایر گروه‌های تروریست و افراطی و گروه‌های مسلح غیر قانونی بوجود آورده‌اند»، ابراز داشته است.
بر اساس این گزارش اعضای شورای امنیت ضمن محکوم کردن این حمله خواستار مجازات عاملان، سازمان دهنده‌گان و حامیان این جنایت تروریستی شدند و از همه کشورها خواستند تا بر اساس قوانین بین المللی و قطعنامه های شورای امنیت با مقام‌های کابل در این زمینه همکاری کنند.
اعضای شورای امنیت همچنین نگرانی خود را نسبت به تهدید ناشی از طالبان و القاعده و سایر گروه های تروریستی اعلام کرده اند.
شورای امنیت تاکید کرده است که هیچ اقدام تروریستی نمی‌تواند مسیر افغانستان به سوی صلح، دموکراسی و ثبات را منحرف کند، مسیری که توسط مردم و دولت افغانستان و جامعه بین‌المللی مورد حمایت واقع شده است.
حملۀ شنیع
فرانسوا اولاند رییس جمهور فرانسه، این حمله را به مثابه یک عمل «شنیع» یا زشت تقبیح کرده و آن را حمله‌یی بر «خلاقیت فرهنگی» خوانده است.
در همین حال، لوران فابیوس، وزیر خارجه فرانسه در بیانیه‌یی با محکوم کردن این حادثه اعلام کرد، در این انفجار «چندین» تن کشته و تعدای بیشتری زخمی شدند. فابیوس هم‌چنین به خانواده‌های قربانیان تسلیت گفت و متذکر شد، سفارت فرانسه در کابل در کنار مقامات افغان برای رسیده‌گی به مجروحان آماده است.
هم‌چنین فرانک والتر اشتاین‌مایر، وزیر خارجه آلمان در اظهاراتی با «خاینانه» خواندن این حادثه آن را محکوم کرد. اشتاین‌مایر در بیانیه‌یی این حادثه را خیانتی به کسانی دانست که تلاش بسیاری برای ساختن آینده افغانستان می‌کنند.
طالبان مسوولیت این رویداد را بر عهده گرفته اند.

سکوتِ پس از انفجار
شفیق شرق استاد دانشگاه و یکی از شاهدان عینی و اشتراک کنندۀ برنامه، چگونگی حادثه را به روزنامۀ ماندگار این‌گونه شرح داد:
«ساعت ۴ عصر امروز برای تماشای یک نمایش « تیاتر» با دوست عزیزم « فرید احمد امیری» به تالارِ مرکز فرهنگی فرانسه در « لیسه استقلال» کابل رفتیم. کمی دیرتر رسیدیم و جای مان آخرین کرسی های خالی تالار بود. دقایقی پس از ورود ما، نمایش با موضوع « سکوت پس از انفجار» آغاز شد. خانمی‌که گمان می‌کنم « فرانسوی» بود، در شروع برنامه در بارۀ نمایش توضیح داد و خانمی دیگر، گفته‌های او را به فارسی برگردان می‌کرد. خانم در توضیحات خود گفت:» پس از انفجار، چند لحظه فضا کاملاً سکوت می‌شود و…» .
پس از گفته‌‌های او، بازی گران روی صحنه آمدند و نمایش آغاز شد. چند بخش را تماشا کردیم. چراغ‌های تالار خاموش بود و فضا تاریکِ تاریک. یکی از بازیگران روی صحنه این جمله را می‌گفت: « ما هم حق داریم نفس بکشیم.» تا ادامه دهد، آتشی وحشتناک بلند شد و صدای مهیب انفجار، فضا را برهم و درهم کرد. از چوکی به زمین خوردم، چند لحظه گمان می‌کردم شاید انفجار بخشی از نمایش است و حالت عادی. سرم را بلند کردم که فضا پُر گرد و غبار است و پر از فریاد و ناله و همه در جستن راه فرار.
من و یک جمع از حاضران، به یکی از جهت‌های تالار دویدیم، دستم به دستگیر دروازه یی‌رسید، من دستگیر را کش می‌کردم و خانم‌ها و آقایانی که پشت سرم بودند، فریاد می‌زدند و از من می‌خواستند زود در را بگشایم. دروازه را با لگد باز کردم، داخل یک اتاق کوچک در حاشیۀ تالار شدیم، تعداد زیاد بود و جای کم. اتاق پنجرۀ آهنی داشت و خروج از آن امکان نداشت. به سرعت همه دوباره وارد تاتالار شدیم تا راه خروج پیدا کنیم. هیچ چیزی سر جایش نبود. از رویِ دست و پا و سرهای تکه تکه و به زمین افتادۀ کشته شده‌گان، عبور کردیم و با کفش‌های آلوده به گوشت و خون، بیرون تالار شدیم. زخمی‌ها بی‎شمار بودند و من فقط یک دستم زخم سطحی برداشته است. برای شهدا بهشت، برای زخمی‌ها سلامتی و به خانواده‌های قربانیان صبر می‌خواهم.
تعجب‌آور این است که چه‌گونه انتحارکننده توانست وارد تالار شود و خود را حین اجرای برنامه منفجر سازد؟! زیرا هنگامی که ما تازه وارد محوطۀ مرکز فرهنگی فرانسه شدیم، در دروازۀ ورودی تلاشی نسبتاً جدی بود و همزمان با بازرسی بدنی، از ماشین اسکن هم عبور کردیم. ورود به داخل تالارهم بدون داشتن تکت اشتراک در برنامه امکان نداشت.
نکتۀ دیگری که خیلی تأسف‌آور بود این است که با وجود تکرار همه روزۀ حملات انتحاری در کشور، متأسفانه نیروهای امنیتی تمرین و آموزش لازم را برای برخورد با رویدادهای انتحاری ندارند. نیروهای امنیتی پس از حادثه، به اندازه آسیب دیده‌گان رویداد، دست‌وپاچه و بی‌برنامه بودند. دقایقی پس از انفجار، همه کسانی که توان راه گشتن و فرار را داشتند، سراسیمه و شتابان از تالار بیرون شدند تا از محل رویداد به گونۀ عاجل فاصله بگیرند و از تیر اندازی و انفجار احتمالی بعدی در امان بمانند، اما نیروهای امنیتی دروازۀ بیرون رفت از محل را بسته بودند و هیچ تدبیری برای نجات حادثه دیده‌گان نداشتند. مردم با سر و صدا این طرف و آن طرف در محوطه مرکز فرهنگی می‌دویدند و فریاد نجات سر می‌دادند، نیروهای امنیتی فقط تفنگ به دست داشتند و نظاره می‌کردند. احتمالا اگر حادثۀ دیگر اتفاق می‌افتاد، ده‌ها نفر ممکن در نتیجه تیر اندازی نیروهای امنیتی کشته می‌شدند، زیرا در آن حالت تشخیص دشمن و دوست خیلی دشوار بود.
نیاز است تا ارگان‌های امنیتی، برای نیروهای امنیتی آموزش‌ها و تمرینات ویژه‌یی را برای برخورد با رویدادهای انتحاری در نظر گیرند، زیرا بیشترین حوادث ناشی از حملات انتحاری است و حملات انتحاری همیشه در محلات پُر تجمع رخ می‌دهد.»