گزارش تازۀ یوناما در پیوند به تلفات غیرنظامیانِ جنگِ افغانستان نشان می‌دهد که آمار تلفات انسانی در مقایسه با سال‌های گذشته، به بلندترین حدش رسیده است.
رییس بخش حقوق بشر دفتر یوناما در نشستی در نیویورک اعلام کرده که شمار قربانیان در یازده ماه نخستِ سال جاری میلادی به ۹۶۱۷ نفر رسیده است و این رقم، تفاوت نوزده‌درصدی در افزایشِ تلفات را نشان می‌دهد.
مسببِ ۷۵ درصد از این تلفات، طالبان خوانده شده‌اند که بخش اعظمِ این قربانیان، زنان و کودکان هستند.
این آمار در حالی اعلام می‌شود که نزدیک به یک سال است عملیات شبانه علیه نیروهای طالبان متوقف شده است. عملیات شبانه و مبارزۀ پارتیزانی در برابر طالبان، یکی از اساسی‌ترین و کارسازترین شیوه‌های مبارزاتی برضد تروریستان بود که بنا بر موضع‌گیری‌های ضدامریکاییِ آقای کرزی، از چندین‌ماه به این‌سو متوقف شده است. دلیل این توقف را هم مقامات حکومتِ پیشین، جلوگیری از تلفاتِ غیرنظامیان گفته بودند.
اما با نشر گزارش یوناما، یک بار دیگر ثابت می‌شود که موضع‌گیری‌های حکومتِ پیشین درست نبوده و فقط بر اثرِ اختلافات گروهِ آقای کرزی با ایالات متحده، این موضع‌گیری‌ها مطرح شده و تنها نتیجه‌اش نیز تقویت نیروهای طالب و مسلط‌شدنِ دوبارۀ آن‌ها بر اوضاع افغانستان بوده است.
جای سوگ‌مندی این‌جاست که دولتِ جدید نیز به تبعیت از آقای کرزی در برابر آغاز دوبارۀ عملیاتِ شبانه خاموشی اختیار کرده و اصلاً این شیوه را به عنوان میکانیسمِ اثربخشِ مبارزه با تروریسم روی دست نگرفته است. حال‌ آن‌که به‌خوبی روشن است که تا زمانی که عملیات‌های شبانه ادامه داشتند، فعالیت تروریستانِ طالب به ولایت‌های مشخصی محدود بود و آن‌هم در حد جنگ‌های گوریلایی تقلیل یافته بود. طالبان هرگز توانِ آن را نداشتند که به مراکز شهرهای بزرگی چون کابل، بلخ، هرات و… راه پیدا کنند و عملیات انتحاری به‌راه بیـندازند. توقف عملیات‌های شبانه باعث شد که طالبان دوباره مجالِ تقویت یابند و دامنۀ مبارزاتِ خونین‌شان را گسترش دهند.
گزارش یوناما اذعان می‌کند که اکثر این تلفات، محصول فعالیتِ نیروهای طالبان است که اکنون از سوی دولت کنونی، «مخالفان سیاسی» خوانده می‌شوند. بنابراین، سیاست دولت در برابر طالبان باید تغییر کنـد و آقای اشرف‌غنی از موضع منفعل کنونی‌اش انصراف باید دهـد. دولت جدید باید دربارۀ توقف عملیات‌های شبانه (حالا الزاماً از سوی خارجی‌ها نه، بلکه نیروهای امنیتی کشور نیز می‌‌توانند این میکانیسم را روی دست گیرند) تجدید نظر کنـد. این نکته باید سنجیده شود که آقای کرزی چرا و چه‌گونه این روشِ مبارزه را متوقف ساخت. آیا هدفی را که آقای کرزی دستاویز کرده بود، به ثمر نشسته است؟!… مسلماً گزارش یوناما به این نوع پرسش‌ها پاسخ منفی می‌دهد.
این نکته را هم باید افزود که دولت افغانستان چه از مبارزۀ خشن در برابر طالبان استفاده کند چه نکند، در هر صورت، طالبان از خشونت پرهیز نمی‌کنند. آماج نود درصد از حملات طالبان، غیرنظامیان هستند و در حقیقت، این طالبان‌اند که لیستِ بلندبالای آمار تلفاتِ غیرنظامیان در افغانستان را سیاه کرده‌اند. خشونت‌پرهیزی دولت افغانستان در این راستا فقط مصداقِ مقولۀ معروفِ «ترحم بر پلنگ تیزدندان ستم‌کاری بود بر گوسفندان» است. نتیجۀ آن به هیچ‌وجه دل‌خواهِ گروه‌های حقوق بشری و سایر کشورهای مخالفِ جنگ نخواهد بود. بنابراین، انتظار همۀ مردم از دولت کنونیِ افغانستان آن است که هرچه زودتر پالیسی مبارزاتی‌شان در برابر طالبان را تغییر دهـند.