سخن‌رانی آقای کرزی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، یک پیام تلخ برای دنیا و مردم افغانستان به همراه داشت، و آن این‌که: ”خط مشی و سیاستِ من مشخص است و مهم‌تر از همه این‌که بدانید که من برای حفظ منافع چه کسانی کار می‌کنم و اجندای مسایل کلان کشوری را بر اساس منافع چه کسانی تعیین می‌نمایم. پاکستان و طالبان دو دغدغه کلان و همیشه‌گیِ من است که در هر سکویی برای حفظ منافع آن‌ها، سخن می‌رانم.”
اکنون پرسش این‌جاست که چرا تا این حد جناب آقای کرزی بر سر دوستی با پاکستان و بر سر میز دوستی نشاندنِ طالبان اصرار دارد؟ آیا طالبان در طول بیش از یک دهه، مرام و خواست‌های خون‌بارِ خویش را به طرق گوناگون به مردم افغانستان و دنیا نشان نداده‌اند؟ چه چیزی باعث شده است که آقای کرزی حتا در مجمع عمومی سازمان ملل که فرصتی‌ست استثنایی برای استفاده از این تریبیون به نفع مردمِ رنج‌دیدهمان و صدای‌شان را به گوش جهانیان رساندن، موضعی این‌گونه نرم، طالب‌دوستانه و پاکستان‌خواهانه اختیار کند؟
جای شگفت است که هنوز هم جناب آقای کرزی حذفِ نام سران طالبان از فهرست سیاه سازمان ملل متحد را، راهگشای پروسه صلح می‌داند و آن‌ها را به احترام گذاردن به قانون اساسی‌یی دعوت می‌کند که کوچک‌ترین ارزش و احترامی نزد آن‌ها ندارد.
صلح، نیاز اساسیِ افغانستانِ زخم‌خورده ماست و رسیدن به آن، آرزوی تک‌تکِ شهروندان ما. و این یک موضوع کاملاً بدیهی است که جای هیچ اما و اگری هم ندارد. اما در طول سال‌هایی که گذشت، تا چه حد نظامِ حاکم توان مدیریت برنامه و پروسه صلح را داشت؟ تحت نام این پروسه، چه توطیه ننگینی علیه رییس پیشینِ شورای عالی صلح صورت گرفت و روند مذاکره و مصالحه با طالبان تا اکنون به کجا رسیده است؟
هیچ کدام از این پرسش‌ها و تردیدها، پاسخی روشن و امیدوارکننده نیافته است. هنوز هم مصالحه با طالبان در هزاران لایه از تردید و پیچیده‌گی قرار دارد. هنوز شهرها، قصبات، مرزها و روستاهای ما از انفجارها، انتحارها و حکم راندن‌ها و حکم صادر کردن‌های سلیقه‌یی طالبان، ایمن نیست. و بدتر از همه، هنوز هم طالبان از بیخ و بُن با قانون اساسی افغانستان و دستاوردهای ده‌ساله کشور دشمنی دارند.
متاسفانه در یک چنین شرایطی، آقای کرزی بر دوستی با طالبان و بخشیدنِ سرانِ آن‌ها و حذف نام‌شان از لیست سیاه بین‌الملل و امضای پیمان راهبردی با کشور حامیِ آن‌ها، پاکستان، اصرار می‌کند. بدون شک آقای رییس‌جمهور با این عمل و ده‌ها امتیاز دادنی از این‌دست، هیچ گرهی از مساله جنگ‌وصلح در کشور نخواهد گشود، جز این‌که به قساوتِ طالبان و حمایتِ حامی‌شان (پاکستان) بیافزاید.
و حال، هرچه نرم‌تر رفتار شود و امتیازاتِ بیشتر داده شود تا گویا به صلح و مذاکره با طالبان نزدیک‌تر شویم و هر بار پاکستان را زعیم این کارِ خیر (پروسه صلح) دانسته و مهارِ بحران را به آن واگذاریم و تحت هر شرایطی، بر طبل دوستی با کشوری بکوبیم که حرمتِ تمامیت ارضیِ ما را شکستانده‌ و ساکنان مناطق مرزیِ ما را آواره ساخته ‌است، جز ”مظلوم‌کشی و ظالم‌پروری” و ”ازخودکشی و بیگانه‌پرستی” معنای دیگری نخواهد داشت.
پس اینک شما قضاوت کنید که جناب آقای کرزی در مجمع عمومی سازمان ملل، بیشتر شبیه رییس‌جمهور مردم افغانستان بود یا سخنگوی طالبان و پاکستان؟!