پایان مأموریت رزمیِ ناتو در حالی صورت گرفت که یک بارِ دیگر اذهان متوجه دستاورد‌‎ سیزده‌سالۀ مبارزۀ ایالات متحده و ناتو با تروریسم شده است.
شاید فهرستِ تفاوت‌های افغانستانِ سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴، به‌ساده‌گی دستاوردهای ظاهریِ این مبارزه را به نمایش بگذارد و هر صاحب‌خردی را به‌آسانی قانع سازد که افغانستانِ تحت تسلطِ طالبان تا افغانستان امروز، زمین و آسمان تفاوت دارد که این خود به نحوی می‌تواند حاصلِ سیزده‌ سال مبارزۀ ناتو با ایالات متحده شمرده شود. اما حقیقت این است که همه چیز ظاهرِ امر نیست.
اگر از ناتوانی و نداشتن تجهیزاتِ کافیِ نیروهای امنیتی افغانستان بگذریم، اگر بر تقویت دوبارۀ طالبان و گسترش فعالیت‌های آنان نیز چشم بپوشیم؛ دست‌کم چند مسالۀ دیگر را باید به حیث مهم‌ترین خلاهای کارِ ایالات متحده و ناتو در افغانستان مد نظر بگیریم که اکنون با پایان یافتنِ مأموریت رزمی آنان، به عنوان میراث مشترکِ هر دو برای ما به‌جا مانده است.
مسالۀ نخست، تغییر رویکرد ایالات متحده و ناتو در امر مبارزه با طالبان است. این تغییر را می‌توان تغییر در سطح بین‌المللیِ مسأله خواند که ایالات متحده چند روز قبل آن را با بیرون کردنِ نام ملا عمر از فهرست سیاهِ سازمان ملل رسمی ساخت.
ایالات متحده تذکر داد که پس از سال ۲۰۱۵ گروه طالبان هدفِ آن کشور نیست؛ چون رسماً و مستقیماً منافع ایالات متحده را تهدید نمی‌کند. ایالات متحده این موضوع را در حالی اعلام می‌کند که میانِ طالبان سالِ ۲۰۰۱ تا طالبان سالِ ۲۰۱۵ هیچ تفاوتی به میان نیامده. خشونت‌پیشه‌گی، زن‌ستیزی، نقض حقوق بشر، نقض حقوقِ زن و تمامی دستاویزهایی را که ایالات متحده در سال ۲۰۰۱ علم کرده بود، هنوز هم در دستور کارِ طالبان قرار دارد. اما این فقط ایالات متحده است که بنا بر دلایلِ سیاسی و منفعت‌طلبانه بر این مسایل چشم می‌پوشد و این نکته یعنی عدم صداقت و فریبِ تمامیِ شهروندان جهان.
مسالۀ دوم عدم، موجودیت یک استراتژی مبارزاتی در دولت افغانستان است. سیاست داخلیِ افغانستان از شش سال به این‌سو در امر مبارزه با طالبان تغییـر کرده است. این تغییر نیز نتیجۀ تغییر سـیاست ایالات متحده در برابر طالبان بود که در همان ایام رونما گشت. این موضوع از سوی رییس جمهورِ وقت بنا بر ملاحظاتی مورد قبول واقع شـد که آشکارا طالبان را برادران ناراضی خواند. اکنون همان سیاست به صورتِ نرم‌تری از سوی مقامات حکومت وحدتِ ملی اعمال می‌شود که نتیجه‌اش جز رسمیت‌بخشی به طالبان چیزِ دیگری نبوده است.
تداوم این سیاست اکنون و در شرایطی که مأموریت رزمی ناتو پایان یافته است، چیزی جز میراث بدِ ایالات متحده و هم‌پیمانان و سیاست‌مردانِ ضعیفِ افغانستان نمی‌تواند باشد!
حالا می‌توان این وضع را چنین توصیف کرد که ارادۀ قاطعِ مبارزه با تروریسم و طالبان در سطح ملی و بین‌المللی از میان رفته است و اکنون هیچ نوع عزمی مبنی بر پایانِ خشونت‌ها وجود ندارد. این در حالی است که ایالات متحده، ناتو و دولت افغانستان بر امر صلح با طالبان تأکید دارند، ولی همواره کوشش‌های صلح‌خواهانۀ آن‌ها بی‌نتیجه مانده است.
بنابراین، پایان مأموریت رزمی ناتو را به یک معنای دیگر هم می‌توان تلقی کرد. این‌که مأموریت رزمی ناتو و ایالات متحده، مشکلات جدی و بنیادینِ افغانستان را حل نکرده، بل به صورتی دیگر آن را تقویت کرده است.