هنوز در افغانستان راه دسترسی به اطلاعات، سخت و ناهموار است. اگرچه محمداشرف‌غنی، رییس دولت وحدت ملی، اخیراً قانون حقِ دسترسی آزادانه به اطلاعات را امضا کرد؛ ولی بدیهی‌ست که تا عملی شدنِ این قانون و بهره‌مندی رسانه‌ها و خبرنگاران از آن، راه پُرپیچ‌وخمی در پیش است.
قانون حق دسترسی آزادانه به اطلاعات، در روی کاغذ به خبرنگارها اجازه می‌دهد تا اطلاعات و اخبارِ دولتی‌یی که انتشارِ آن‌ها به نفع عموم است را بی‌هیچ ممانعتی به‌دست بیاورند. اما اکنون در واقعیتِ امر خبرنگاران افغانستان هیچ امتیاز و مصونیتِ خاصی ندارند و هر مشکلی می‌تواند فعالیتِ خبررسانیِ آن‌ها را مختل سازد و این وضع همواره اعتماد به نفس و انگیزۀ کاریِ آن‌ها را کاهش داده است.
مصونیت شغلیِ خبرنگاران در کشور، یکی از بحث‌های مهم و حیاتی برای ادامه و بقای دموکراسی و آزادیِ بیان در کشور است. خبرنگاران بر بنیاد قانون باید در زمینه‌های مختلف کاری‌شان، از برخی مصونیت‌ها و امتیازاتِ تعریف‌شده برخوردار باشند. اما در افغانستان همواره شکایت‌هایی از زبانِ خبرنگاران به گوش می‌رسد مبنی بر این‌که آن‌ها در راه اطلاع‌رسانی و آگاهی‌دهی به جامعه هیچ نوع مصونیت و تکیه‌گاهی ندارند.
خبرنگارانِ افغانستانی از مشکلاتِ حقوقی و سیاسی‌یی که از رهگذرِ فعالیت‌های رسانه‌یی‌شان هر از گاهی دامن‌گیرِ آن‌ها می‌‎شود، به‌شدت شکوه دارند و می‌گویند هنوز هیچ چتر حمایتیِ واقعی‌یی برای حمایت از خبرنگاران در کشور شکل نگرفته و آن‌ها با هزار ترس و ناامیدی به کارِ خود ادامه می‌دهند.
این وضع بیـانگرِ آن است که دولت جدیدِ افغانستان باید برای حمایت از اصحابِ رسانه‌ و خبرنگاران و مصونیت‌بخشی به آن‌ها، کارهای زیادی را سامان دهد؛ کارها و اقداماتی که به گرامی‌داشتِ جایگاهِ خبرنگار‌ها در جامعه و توجهِ کافی به حفظ امنیتِ جسمی و روحی آن‌ها منتهی گردد.
خبرنگارها نیز مانند هر مأمور دیگر، نیاز به معاشِ کافی و برخورداری از بیمۀ تأمین اجتماعی و حقِ تقاعد دارند تا با اطمینان از آینده، بتوانند به رسالت خبررسانی‌شان ادامه دهند. اما اگر از امری به این‌ مهمی هم بگذریم، تأمین امنیتِ جانیِ خبرنگاران، کوچک‌ترین حقِ آن‌ها بر حکومت است.
بر اساس آموزه‌های دینی و معنوی ما، جایگاه خبرنگاران، جایگاهی پیامبرگونه است و از این رهگذر باید از احترام و ارزشِ خاصی در جامعه برخوردار باشند. کارِ پیامبران همانا آگاه ساختنِ انسان‌ها و هدایتِ آن‌ها در مسیرِ درست بود و در این عصر و زمان که دورۀ پیامبری به سر رسیده، خبرنگارانِ متعهد و بااخلاق، به‌نحوی از انحا رسالتِ آگاهی‌دهی به مردم و هدایتِ افکار عمومی در مسیرِ مطلوب را به عهده دارند.
بنابراین، هم خودِ خبرنگاران با ریاضتِ نفس و اخلاق، و هم مخاطبانِ آن‌ها که شامل مردم و مسوولین هستند، با تکریم حقوق مسلمِ خبرنگاران، باید به ارتقای جایگاهِ خبرنگاری کمک کنند. مسلماً در سایۀ چنین تلاشی، جامعه در مسیری درست رهنمون می‌گردد.
مشکلات و عرایضِ خبرنگاران بارها به دولتِ آقای کرزی ارایه شد، اما هیچ کدام ترتیبِ اثر نیافت و همۀ حرف‌ها پیرامونِ خبرنگاران در حد شعار باقی ماند. ولی اکنون با روی کار آمدنِ دولت وحدت ملی و احتمال تشکیل کابینۀ جدید در روزهای نزدیک، این انتظارِ به یأس بدل‌شده دوباره جان می‌گیرد که به اهمیتِ کارِ خبررسانی و سرنوشتِ خبرنگاران، نگاهی دوباره شود و همۀ ارکان دولتِ جدید (قوۀ مقننه، اجراییه و قضاییه) با تدوین، تصویب و اجرای قوانینِ جدیدِ حمایتی از کارِ خبررسانی، بستری مطمین برای برای رشد کمی و کیفیِ کارِ رسانه‌ها و خبرنگاران فراهم آورد.
همچنین انتظار می‌رود که دولتِ وحدت ملی، قانون حقِ دسترسی به اطلاعات را هرچه زودتر در مرحلۀ عمل تطبیق سازد و خونی تازه به رگ‌های جامعۀ خبرنگاریِ افغانستان تزریق کنـد.
در مقابل، رسانه‌ها نیز باید محتوای کاریِ خود را در مسیر منافع و مصالحِ کشور تنظیم کنند و دولت را در تنظیم امورِ جامعه یاری رسانند.