بر بنیاد آمارهای منتشرشده از رسانه‌ها، تنها در سال جاری، بیش از هزار مورد خشونت علیه زنان در تمام ولایت‌های افغانستان به ثبت رسیده است، آن‌هم در سایه نظامی ‌که حرف اولش؛ برقراریِ دموکراسی، تامین حقوق بشر، اجرای عدالت و مبارزه با خشونت می‌باشد.
پرسش اساسی این است که چرا دولت و نهادهایی که سنگ حمایت از حقوق زنان را به سینه می‌زنند، پس از ۱۱ سال هنوز نتوانسته‌اند جلوِ زن‌ستیزی را در کشور بگیرند؟ ریشه رخدادهای ناگوارِ خشونت علیه زنان در کجاست و راهکاری مردم‌پسند که بتواند حداقل این خشونت‌ها را کاهش دهد، چیست؟ نهادهای مدنی و بین‌المللی که در یک دهه در این راستا فعالیت نموده‌اند، چه دستاوردی داشته‌اند؟
بر بنیاد گزارش کمیسیون حقوق بشر، خشونت‌ علیه زنان در سطح کشور در سال جاری نسبت به سال پار ۴۸ درصد افزایش یافته است که شایع‌ترین این خشونت‌ها را تجاوز جنسی، خشونت‌های خانواده‌گی، بریدن گوش و بینی، تشکیل می‌دهند. البته باید گفت که این آمار و ارقام، با توجه به وضعیت اجتماعی و سنت‌های پسندیده و ناپسند در هر ولایت، متفاوت و متغیر است.
بر علاوه موارد برشمرده، بخشی از خشونت‌ها علیه بانوان نیز کاملاً در خفا باقی مانده و می‌ماند. ‌اما با آن‌هم، آمارهای ارایه شده در کشور می‌نمایاند که فعالیت نهادهای مبارزه با خشونت‌ علیه زنان، موثریت چندانی نداشته است. با وجود این‌که برای کاهش خشونت‌ها علیه بانوان، نهادهای مرتبط با این موضوع، تلاش‌هایی را صورت داده‌اند (از جمله برای نخستین‌بار قانون منع خشونت علیه زنان در سال ۱۳۸۸ در چهار فصل و ۴۴ ماده از سوی مجلس نماینده‌گان تصویب شد و رییس‌جمهور آن را توشیح کرد)، اما باز‌هم خشونت‌ها علیه زنان رو به فزونی است.
آگاهان دو مسأله را در افزایش خشونت‌ها علیه بانوان دخیل می‌دانند:
یک: عدم تطبیق قانون.
بزرگ‌ترین چالشی که فرا روی زنان قرار داشته و دارد، این است که قوانین حمایتی از آن‌ها، در حاشیه قرار دارند و مجال تطبیق و اجرا نمی‌یابند.
دو: بحران امنیتی.
از آغاز ایجاد نظام مبتنی بر دموکراسی، گمان می‌رفت که فصل تازه و نویددهنده‌یی بر سرنوشت بانوان کشور رقم خورده است و دیگر زنان دست‌خوش خشونت و استبداد در جامعه مردم‌سالار نمی‌گردند. اما قوت گرفتنِ روزافزون طالبان و تصرف ولسوالی‌ها و قریه‌جات توسط آن‌ها، این گمان را باطل ساخت.
هرچند طی یک دهه گذشته، تلاش‎هایی در زمینه محو خشونت علیه زنان انجام شد و به ‌گونه نسبی، زنان از حقوق خویش آگاهی حاصل نمودند؛ ولی هنوز در صحنه عمل، هیچ تحول مثبت و بنیادینی در وضعیت زنان کشور رونما نشده است. هنوز زنان افغانستان در هول‌انگیزترین خشونت‌ها به‌سر می‌برند و تنها در کابل و چند شهر بزرگ کشور، ما اندکی شاهد به رسمیت شناختنِ حقوق زن هستیم.
دولت باید این مساله را جدی بگیرد و برنامه‌های موثری را برای نهادینه ساختنِ حقوق زنان در اجتماع و خانواده روی دست بگیرد. این برنامه‌ها باید در تمام کشور فراگیر بوده و جنبه عملی داشته باشند و تاثیرات مفید آن محسوس باشد. زیرا راه‌اندازی برنامه‌ها و کنفرانس‌های فرمایشی و نمایشی، تاکنون هیچ گرهی از مشکلات زنان کشور باز نکرده و در آینده نیز باز نخواهد کرد.