هفتۀ گذشته، حدود چهارهزار عالم دینی از سراسر کشور، حمایت‌شان را از نیروهای امنیتیِ افغانستان اعلام و رسالتِ آنان را در جامعه، رسالتی خطیر و پُرارزش ارزیابی کردند.
عالمان دینی، جنگ و دفاعِ نظامیانِ کشور در برابرِ اجانب را ستودند و از انتقال مسوولیت‌های نظامی به نیروهای داخلی ابراز خُرسندی نمودند.
چند هفته پیش، همۀ مسوولیت‌های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای داخلی واگذار شد و حالا نیروهای امنیتیِ ما به‌تنهایی در جبهاتِ جنگ حضور به‌هم ‌می‌رسانند و فداکارانه ایستاده‌‎‌گی می‌کنند. در چنین زمانی، حمایت عالمانِ دینی از این سربازانِ شجاع، قابل قدر است و بدون شک این حمایتِ معنوی می‌تواند بیشترین انرژی و توان را به نیروهای امنیتیِ ما هدیه دهد.
وقتی سربازِ ارتش و پولیس کشور، انگیزۀ ملی و کافی برای دفاع از وطن و ادای مسوولیت در برابر مردم را داشته باشد، بدون شک بی‌‌هیچ چشم‌داشتی به‌خاطر دفاع از ملت و میهنِ خویش جانبازی می‌کند. اما در سیزده سال گذشته، دولت نه تنها نگاهی استراتژیک به نهادهای ملی نظامی کشور نداشته، بل به گونۀ ابزاری و سیاسی به آن‌ها نظر کرده و حتا بارها در نقطۀ مقابلِ حرکت‌ها و جان‌فشانیِ نهادهای امنیتی ایستاده است. در سیزده سال گذشته، سربازان فداکارِ وطن هیچ‌گاه تعریفِ روشنی از دشمن نیافته‌اند و همواره در برابرِ کسانی جنگیده‌اند که در سیاست رسمی ارگ‌نشینان، «برادر ناراضی» خوانده شده‌اند. بارها سیاست‌مدارانِ حکومتِ گذشته، دشمنانی را که سربازان رشیدِ وطن، آن‌ها را به بهای جان‌شان بازداشت کرده بودند، رها و نوازش کردند. در واقع خط سیاسی دولت‌مردان، همواره در تقابل با خط‌مشیِ سربازانِ جان‌برکفِ وطن قرار داشته، به‌نحوی که همۀ کوشش‌های نهادهای امنیتی با سیاست‌های ارگ‌نشینان ضربِ صفر شده است.
این تقابلِ موضع در میان سربازان و منسوبان امنیتی و مدیریت کلانِ سیاسی کشور که ریاست‌جمهوری‌ست، پرچالش‌ترین و مبهم‌ترین مأموریتِ ممکن را پیش روی نهادهای امنیتیِ ما گذاشته است. هنوز شمارِ سربازانی که به‌دلیل زخمی کردن یا کشتنِ طالبان در میدان‌های جنگ مورد بازخواست و محاکمه قرار گرفته‌اند، کم نیستند. در چین حالتی، بلند شدنِ صدای عالمان دین در حمایت از نیروهای امنیتی کشور، می‌تواند بزرگترین دستاورد برای پاسدارانِ وطن باشد و باید این همنوایی و حمایت از منابر و مساجد تا جایی ادامه یابد که دیگر شک و شبهه‌یی در برحق بودنِ سربازانِ وطن در جنگی که جریان دارد، باقی نماند.
در روزهای اخیر، به‌ویژه پس از آخرین دورِ تحویل‌دهی مسوولیت‌های نظامی به نیروهای داخلی، موجی از حمایت‌های معنوی از رشادت‌های نیروهای نظامی و امنیتیِ کشور به‌راه افتـاده است که امیدواریم این حمایت‌ها مقطعی نباشند؛ زیرا این رویکرد بسیار موثرتر از حمایت‌های نظامی و لوژستیکیِ جامعۀ بین‌الملل برای ماست. شایسته است که از همۀ کسانی که برای آسایشِ مردم افغانستان و پاسداری از عزت و تمامیت ارضیِ ما سینه سپر کرده‌اند، از جان و دل حمایت کنیم. در شرایط خطیر و پیچیدۀ کنونی، حمایت از این سربازان و فرزندانِ صدیق وطن، بیش از گذشته اهمیت یافته و دولت باید با ارایۀ تعریفِ واضح از دشمن، به حمایت‌های بی‌دریغ از نهادهای امنیتی بپردازد و اجازه ندهد که این ارگان‌ها به ابزار دستِ چند سیاست‌مدار تبدیل شوند و از مسیر اصلیِ دفاعِ ملی از نوامیسِ وطن منحرف گردند. دولت مکلف است که افراد صادق و وطن‌دوست را در رأس نهادهای امنیتی بگمارد و از قومی شدن و سیاسی شدنِ این نهادها جلوگیری کنـد.