بخش سوم

در محیط کار سعی کنید بیش از حد ارتباط برقرار نکنید. ارتباط زیاد به‌خصوص زیاد حرف زدن موجب گیج شدن و به دنبال آن، عدم کارایی‌تان می‌شود. همچنین حرف زدنِ زیاد خسته‌کننده است. به قول جیمز راسل لاول شاعر، به‌طور کلی اشخاصی که چیزی برای گفتن ندارند، بیشترین وقتِ خود را به صحبت کردن اختصاص می‌دهند.
از دامِ این یا آن فرار کنید تا آرامش بیشتری داشته باشید. بسیاری از موضوعات زنده‌گی را نمی‌توان به‌ساده‌گی در دستۀ سفید یا سیاه قرار داد، بلکه در این میان سایه‌روشن‌هایی از رنگ خاکستری هم وجود دارد.
در جریان ارتباط در محیط کار، مراقب برداشت‌های شخصی خود باشید تا از تضادها جلوگیری شود. دقت کنید آیا آن‌چه را دربارۀ آن سخن می‌گویید یا می‌نویسید با چشمان خود دیده‌اید، اگر نه برداشت‌های خود را ارزیابی و بررسی بیشتری کنید.
سعی کنید منحصر به فرد بودنِ هر شخص را کشف کنید. از برچسب زدن و دسته‌بندی کردن اشخاص و گروه‌ها در محیط کار خودداری کنید. چرا که با این کار، توانایی دیدنِ افراد چنان که هستند و توانایی برقرار کردن ارتباط موثر با آن‌ها را از دست خواهید داد.
در موقعیت‌های متفاوت در محیط کار سعی کنید خود را کنترل کرده و میان حرفِ شخص ندوید. به میان حرف کسی دویدن، این پیام را دارد که لطفاً ادامه ندهید، چیزی که من می‌خواهم بگویم اهمیتِ بیشتری دارد.

فرسوده‌گی شغلی و نداشتن آرامش
در دوران حاضر، فرسوده‌گی شغلی رو به افزایش است. این حالت زمانی به وجود می‌آید که بین ماهیت شغل و ماهیتِ شخصی که در آن شغل مشغول به کار است، ناهمخوانی باشد.
در واقع فرسوده‌گی شغلی، خود بهترین دلیل برای نداشتن آرامش در محیط کار است، چرا که باعث به وجود آمدن هیجاناتِ منفی چون ناامیدی و خشم می‌شود. شما در محیط کار ناامید می‌شوید به این دلیل که از رسیدن به اهداف‌تان باز می‌مانید و نمی‌توانید موانع شغلی را از سر راه‌تان بردارید، زیرا منابع کافی ندارید یا روی کارتان کنترل کافی ندارید و پاداشی را که انتظار دارید، دریافت نمی‌کنید. بنابراین احساس ناکارآمدی و خسته‌گی می‌کنید. همراهی خشم و ناامیدی واکنش‌های منفی نسبت به افراد دیگر و بدبینی نسبت به کار و شغل را تقویت می‌کند. با این حالت، فرد در محیط کار به دنبال سپر بلا می‌گردد و دیگران را گناهکار می‌داند، بنابراین با ترش‌رویی و تلخی برخورد می‌کند، به‌خصوص زمانی که چنین حالتی ناشی از بی‌عدالتی در محیط کار باشد.