دولت افغانستان تا هنگامی که از پاکستان به‌خاطر قطع حمایت از تروریسم و دهشت‌افگنی و همچنان قطع تجاوز بر خاک افغانستان، تضمین جدی اخذ نکند، نباید با این کشور هیچ پیمانی ببندد.
شماری از آگاهان سیاسی و استادان دانشگاه با بیان این مطلب می‌گویند، درحالی‌که افغانستان مورد تجاوز و راکت پراگنی‌های پاکستان قرار دارد، حامد کرزی در صدد امضای پیمان استراتژیک با این کشور است.
به باور آنان، قرارداد زمانی به نفع افغانستان خواهد بود که پاکستان از حمایت طالبان و تجاوز بر افغانستان دست بردارد.
احمد سعیدی آگاه مسایل منطقه می‌گوید، در حالی‌که افغانستان مورد تجاوز و راکت‌پراگنی‌های پاکستان قرار دارد، حامد کرزی در صدد امضای پیمان استراتژیک با این کشور است.
سعیدی همچنان گفت، پاکستان پیش از امضای پیمان، باید حملات تروریستی و جنگ در افغانستان را هم در پاکستان و هم در نهادهای بین‌المللی رسماً محکوم کند.
وی افزود، پاکستان باید تعهد کند که از حمایت شورشیان و مخالفین مسلح دولت افغانستان دست خواهد کشید.
این آگاه منطقه همچنان اضافه کرد، نکتۀ بسیار مهم دیگر این‌که این پیمان نباید روابط ما را با کشورهای مانند هند محدود سازد.
به گفتۀ سعیدی، باید شورای امنیت سازمان ملل متحد و گروه‌های نظارتی سازمان ملل متحد بر کارکرد‌های این قرارداد نظارت مستقیم داشته باشد.
او تاکید کرد، اگر تمام این موارد در این قرارداد گنجانیده شود، بدون شک افغانستان از این پیمان سود خواهد برد، در غیر آن، کشوری‌که ضرر خواهد کرد، افغانستان است.
به عقیده سعیدی، پاکستان تلاش دارد تا در سال ۲۰۰۱۴ افغانستان را توسط طالبان اشغال کند؛ اما اگر چنین نشد و امریکایی‌ها در افغانستان باقی ماند و حکومت فعلی دوام پیدا کرد، پاکستان بگوید که ما دوست استیم و قرادادی نیز باهم امضا کردیم.
در این حال، فیصل امین استاد دانشگاه کابل می‌گوید، عقد پیمان استراتژیک با کشورهای همسایه که روابط نیک این کشورها را تحکیم می‌بخشد، هیچ مشکلی ندارد؛ اما در مورد پاکستان مساله فرق می‌کند.
او افزود، با توجه به سیاست‌ دو پهلوی پاکستان در قبال افغانستان و تجاربی‌که از این کشور داریم، اعتماد میان دو دولت و ملت کاملاً از بین رفته، بنابراین برای عقد این قرارداد، نیاز به ضمانت بسیار قوی است.
وی همچنان گفت، در این تردیدی وجود ندارد که پاکستان در عقلانیت و محاسبات سیاسی از افغانستان جلوتر است و سیاست‌گذاران این کشور هیچ پیمانی را به امضا نمی‌رسانند مگر اینکه به نفع کشور و ملت‌شان باشد؛ بنابراین کشوری که از عقد این پیمان سود خواهد برد، پاکستان است.
استاد امین تاکید کرد، در ادوار مختلف پاکستان اعمالی را انجام داده که آسیب‌های بسیار شدید برافغانستان وارد شده است، بنابراین پیامدهای این پیمان با توجه به سیاست دوگانۀ این کشور بدون شک به نفع مردم افغانستان نخواهد بود.
استاد فیصل گفت: «تمام احزاب سیاسی افغانستان در پاکستان شکل گرفته اند، بنابراین شماری از این گروه‌ها، منافع حزبی، سیاسی شبکه‌هایی را‌ که در آن رشد کرده اند، بر منافع ملی ترجیح می‌دهند و چون در حال حاضر شماری از افراد این گروه‌ها در کادرهای سیاسی و اداری کشور حضور فعال دارند و تصمیم گیرنده هستند، با توجه به این مسایل عقد این پیمان هیچ‌گونه منفعتی برای ما نخواهد داشت.»
او تاکید کرد، اگر این اشخاص کادرهای پاکستان نباشد، چرا در شرایطی که مناطق شرقی ما شدیداً تحت راکت‌پراگنی پاکستان قرار دارد، مسالۀ بستن پیمان استراتژک با پاکستان را مطرح می‌‌کنند؟
از سوی دیگر، عبدالهادی خالد آگاه مسایل نظامی می‌گوید، با وجود این‌که دشمنی پاکستان با افغانستان مشخص و روشن است؛ اما چنین پیمان‌ها را می‌توان هم با دوست بست و هم با دشمن؛ ولی مشروط بر این‌که منافع ملی به معنای واقعی آن وجود داشته باشد.
او اضافه کرد، با تجربه‌یی‌که مردم افغانستان از پاکستان دارند، حق دارند نگران سیاسیت دو پهلوی این کشور باشند و بستن این پیمان را با دید شک و تردید نگاه کنند.
به گفتۀ این آگاه نظامی، از یک سو ما از لحاظ سیاسی یک کشور ضعیف استیم و از طرف دیگر، اگر پاکستان مانند گذشته سیاست فریبنده را به کار ببرد، بدون شک کسی که در عقد این پیمان ضرر می‌کند، افغانستان خواهد بود.
این استاد دانشگاه همچنان افزود، خوب بود که در چنین شرایطی، حکومت افغانستان به جای بستن پیمان استراتژیک با پاکستان، مسالۀ راکت پراگنی این کشور به مناطق شرقی را مطرح کرده و آن را دنبال می‌کرد.
در نشست سه جانبۀ افغانستان، پاکستان و بریتانیا در حاشیۀ نشست عمومی سازمان ملل متحد، تصمیم به امضای پیمان استراتژیک میان کابل و اسلام اباد گرفته شد.
براساس گزارش‌ها، مقام‌های دو کشور به زودی روی متن این پیمان کارهای شان را آغاز خواهند کرد.