شنبه ۳۰ جوزا ۱۳۹۴

پدر فرخنده: خواب نداریم، خورد و خوراک نداریم، گریه می‌کنیم. هر بار که سر غذا یاد ما می‌‌آید که فرخنده این غذا را خوش داشت، نمی‌توانیم لقمه برداریم، بلکه گریه می‌کنیم
خانواده فرخنده، دختر جوانی که توسط جمعیت خشمگین به اتهام بی‌اساس سوختاندن قرآن در کابل به قتل رسیده بود، می‌گویند که منزوی شده و احساس ترس دارند. این خانواده انتظار عدالتی را می‌کشند که معتقدند هیچ وقتی تامین نخواهد شد.
محمد نادر ملک زاده، پدر ۷۲ ساله فرخنده می‌گوید که بعد از قتل او به تاریخ نوزدهم ماه مارچ، زندگی خانواده با بن بست مواجه شده است. او به اسوشیتدپرس گفت: «ما نمی‌توانیم یک زندگی عادی داشته باشیم. فرزندان ما نمی‌توانند به مکتب و دانشگاه بروند. ما حتی نمی‌توانیم برای خرید به بازار برویم. ما زیر فشار زیاد روانی قرار داریم. خانه برای ما به جهنم تبدیل شده است.»
به گزارش اسوشیتدپرس، نومیدی خانواده فرخنده در ماه جاری زمانی چند برابر شد که ۳۷ تن از ۴۹ فرد متهم به دست داشتن در قتل فرخنده توسط محکمه آزاد شدند.
در ماه مارچ در پیش روی زیارت شاه دوشمشیره در کابل آوازه شد که دختری قرآن را سوختانده است. سپس ده‌ها مرد با لگد و سنگ و چوب به جان فرخنده افتادند و ماموران پولیس نیز نظاره گر آن‌ها بودند. بعد از آن جمعیت خشمگین موتری را از روی جسم نیمه جان فرخنده گذشتاندند و بعد جسدش را به دریای بی‌آب کابل انداخته آتش زدند.
تصاویر ویدیویی این حادثه که توسط کمره‌های موبایل گرفته شده بودند، در شبکه‌های انترنتی در گردش بودند و در داخل و خارج از افغانستان خشم مردم را برانگیختند. تظاهرکنندگانی که خواستار تامین عدالت بودند نقاب‌های حاوی صورت خون آلود فرخنده را پوشیده و فریاد دادخواهی سر می‌دادند.
اما حالا چند ماه بعد از آن حادثه، والدین کهن ‌سال، دو برادر و شماری از هفت خواهر و زنان برادر فرخنده شاکی اند که مورد غفلت کسانی قرار گرفته اند که تلاش کردند تا زیر نام آن‌ها منافع خود را به پیش ببرند.
اعضای خانواده فرخنده از ترس خشونت، آدم ربایی و یا انتقام پولیس و متهمانی که آزاد شده اند، به ندرت خانه خود را ترک می‌کنند. کلان‌ سالان سر کار نمی‌‌روند و کودکان و جوانان نیز جرئت نمی‌کنند به مکتب و دانشگاه بروند. نجیب الله، برادر ۳۷ ساله فرخنده می‌گوید: «وقتی این کودکان به مکتب رفته نمی‌‌توانند، چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا همه آن‌ها بی‌سواد بار می‌آیند؟»
بی بی هاجره، مادر فرخنده احساس می‌کند که زندگی ‌ها همواره در خطر است: «ما خواستار عدالت و انتقال به یک جای امن هستیم. من قدرت و پول ندارم تا برای دخترم مبارزه کنم.»
اعضای خانواده فرخنده بعد از حادثه قتل او با رولا غنی، بانوی اول افغانستان دیدار کردند. بانوی اول قتل فرخنده را «یک تراژیدی مخوف و وحشیانه» عنوان کرده بود که نشان می ‌دهد جامعه افغانستان بعد از چند دهه جنگ چه اندازه خشن شده است.
از میان متهمان دوسیه فرخنده، چهار تن مجرم شناخته شده و به اعدام محکوم شدند. اتهام ‌ها علیه ۱۸ مرد به دلیل نبود شواهد برداشته شد و هشت تن دیگر هر یک به ۱۶ سال زندان محکوم شدند. از ۱۶ مامور پولیس که به اغفال وظیفوی متهم شده بودند، هشت تن به دلیل نبود شواهد کافی تبرئه شده و ۱۱ تن دیگر هر یکی به یک سال حبس محکوم شدند. در ماه جاری محکمه استیناف دستور آزاد ۳۷ تن از متهمان را پیش از استیناف خواهی آن‌ها صادر کرد.
پدر فرخنده می‌گوید: «این تصمیم‌‌ها کاملاً غیرقابل قبول اند. همه کسانی که شاهد قتل وحشیانه این دختر بیگناه بودند، آنجا ایستاده بودند و هیچ کاری نکردند، همه آن‌ها نیز مجرم اند. همه این مردم آزاد شده اند و کسانی‌که واضحاً در این حادثه دخیل بودند دستگیر نشده اند.»
چند ماه گذشته است، اما درد و رنج فامیل ملک زاده هنوز تازه است. پدر خانواده می‌گوید: «خواب نداریم، خورد و خوراک نداریم، گریه می‌کنیم. هر بار که سر غذا یاد ما می‌‌آید که فرخنده این غذا را خوش داشت، نمی‌توانیم لقمه برداریم، بلکه گریه می‌کنیم.