سه شنبه ۲ سرطان ۱۳۹۴

دیروز کابل شاهد حملۀ گروهیِ انتحاریانِ طالب به مقرِ شورای ملی بود و نیز قندوز شاهد سقوط یک ولسوالیِ دیگرش ـ دشت ارچی ـ به دستِ طالبان.
این حمله نشان داد که طالبان خط و رویکردِ مشخص دارند و تلاش می‌کنند برای خود موقفِ عالی کمایی کنند. گروه طالبان می‌خواهد با تنظیمِ این نوع حملات، جنگِ روانی و تبلیغاتی به سود خود راه بینـدازد و اذهانِ همه را به سمتِ خود معطوف بدارد. اما دولت آقای غنی هنوز هم آهنگِ صلح دارد و بازی‌های پشت پرده با طالبان.
طی چند ماه گذشته و با وقوعِ حوادثِ خون‌بارِ مکرر، دیدیم که همۀ تلاش‌های دولت برای آشتی با طالبان در این‌بر و آن‌برِ دنیا با ناکامی مواجه شده است.
روزِ گذشته قرار بود آقای استانکزی به مجلس نماینده‌گان معرفی شود تا به عنوان وزیر دفاع رای بگیرد و به همین دلیل، تدابیرِ امنیتی اطرافِ مجلس شدتِ قابل توجه یافته بود، ولی با آن‌هم حمله‌یی که قرار بود صورت بگیرد، صورت گرفت. این حمله یک بارِ دیگر نشان داد که ستون پنجم در درون نهادهای امنیتی به‌شدت کار می‌کند و هر از گاهی که بخواهد، می‌تواند حمله‌یی را زمینه‌‌چینی نماید.
البته نامزد وزارتِ دفاع هم که مدتی‌ست سرپرست وزارت دفاع افغانستان شده، در حملۀ دیروز و پیش از آن‌که رای بگیرد، کارآیی و مدیریتِ خود را نشان داد. دیده می‌شود که در زمان مأموریتِ او ناامنی‌ها گسترش یافته و طالبان توانِ مانورِ بیشتر یافته‌اند، به حدی که در روز رای‌گیری به نامزدوزیر و سرپرست وزارت دفاع، به پارلمان حمله می‌کنند و مانع برگزاری چنین مجلسی می‌شوند.
هرچند حملۀ دیروز بر مجلس نماینده‌گان تلفاتِ جانی در پی نداشت و فقط سبب از بین رفتنِ حمله‌کننده‌گان شد و نشان داد که نیروهای امنیتیِ ما توان مهارِ چنین حملاتی را دارند؛ اما از طرف دیگر وقوعِ این حمله حکایت از آن دارد که کارِ نهادهای کشفی و استخباراتیِ کشور زیر تأثیر برنامه‌های ستون پنجم خنثا شده و این یک مشکلِ کلان در نهادهای امنیتیِ ماست. امیدواریم پس از این، گام‌های اساسی‌یی برای تصفیۀ نهادهای حکومتی از شرِ ستون پنجم برداشته شود.
از دیگر طرف، با توجه به حملات و ناامنی‌های روزافزون در سرتاسر کشور، باید اذعان کرد که بحثِ گفت‌وگوهای صلحی که دولت هر از گاهی از آن یاد می‌کند، معنایِ‌ خود را از دست داده است. دولتِ موجود درحالی به گفت‌وگوها برای دست یافتن به صلح امید بسته که گروه طالبان هر روز مصیبتی تازه‌ برای مردم خلق می‌کنند.
حکومت وحدتِ ملی نیز همانند حکومت آقای کرزی، طرح مدونی برای صلح در کشور ندارد. این دولت نیز به‌صورتِ تصادفی عمل می‌کند و تصمیم‌های مقطعی می‌گیرد.
یکی از انتقادهای اساسی‌یی که بر دولتِ فعلی وارد می‌شود، سیاست‌‌های مقطعی و غیرشفافِ آن است. طالبان با قدرت‌نمایی در شمال و انجام حملات انتحاری در کابل، می‌کوشند دولتِ آقای غنی را زمین‌گیر ‌کنند؛ اما آقای غنی همچنان به ابزارهای کهنۀ سیاست چسپیده است.
اکنون ثابت شده که نه پاکستان، نه چین، و نه امریکا و نه هیچ قدرتِ دیگری، گامی در راستای صلحِ افغانستان برنداشته‌اند و تا زمانی که ما بر پاکستان فشار وارد نکنیم و از این کشور به سازمان ملل شکایت نبریم و مانعِ تطبیق سیاست‌های توسعه‌طلبانه‌اش نشویم، این‌ نوع حملات و خشونت‌ها ادامه دارند و هر روز شاهد یک مصیبتِ تازه خواهیم بود!