انکار گزارش گروه بحران راه حل نیست

- ۱۸ میزان ۱۳۹۱

در گزارش تازه‌یی که گروه بین‌المللی بحران منتشر کرده، آمده است که احتمال دارد دولت افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ سقوط کند.
یافته‌های این گزارش چنین دسته‌بندی شده است:
۱ـ نیروهای امنیتی هنوز آماده نیستند که مسوولیت‌های امنیتی کشور را بر عهده گیرند. این عدم آماده‌گی، هم ناشی از تجهیز نادرست و هم ناشی از ضعف آموزش نیرو‌هاست، که در مجموع باعث تقویت نیروهای مخالف دولت افغانستان پس از ۲۰۱۴ خواهد شد.
۲ـ انتخابات بعدی پر از تقلب خواهد بود. از یک‌سو وضعیت امنیتی باعث این ایجاد تقلب‌ها خواهد شد و از سوی دیگر، شخص آقای کرزی. چون با آن‌که رییس‌جمهور بر بنیاد قانون، حق نامزدی سه‌باره را ندارد؛ اما تردیدی نیست که از هیچ نوع فراهم‌آوری زمینه‌های پیروزی نامزد مورد نظرش، دریغ نخواهد کرد. اگر چنین حدس و گمان‌هایی به واقعیت بپیوندند، وضعیت سیاسی نیز حال بهتری از وضع امنیتی کشور نخواهد داشت.
۳ـ پاکستان، یکی دیگر از نگرانی‌های عمده در این گزارش تلقی شده است. طوری که تا کنون نشانه‌هایی مبنی بر تغییر استراتژی سودجویانۀ آن کشور دیده نمی‌شود و پس از ۲۰۱۴ نیز کماکان این سیاست هژمونیک پاکستان ادامه خواهد داشت، که خود نگرانیِ دیگری در این راستاست.
بنا بر موارد بالا، نتیجۀ این گزارش از امکان سقوط دولت افغانستان پس از ۲۰۱۴ خبر می‌دهد که نهادهای رسمی‌ دولت افغانستان آن را سخنی بی‌بنیاد و نادرست خوانده‌اند.
گزارشی را که گروه بین‌المللی بحران به‌دست داده است، نمی توان فاقداهداف سیاسی خواند؛ اما مجموعه‌واقعیت‌هایی‌ست که در طول چند سال پسین، مردم آن را با گوشت و پوست لمس کرده‌اند و رسانه‌ها و گروه‌های اپوزیسیون، به تکرار این ضعف‌ها و نقاط خالیِ دولت را به آن گوش‌زد کرده‌اند. اما آقای کرزی هیچ‌یک از این هشدارها را جدی نگرفته است؛ چنان‌که همین اکنون نیز سخن‌گویان ارگ بازهم چنین واقعیت‌هایی را انکار می‌کنند و این گزارش را بیهوده می خوانند.
هرچند حکومت نیز این واقعیت را دریافته، اما سیاست انکار و فریب را پیش گرفته و حتا برنامه‌های نامبارکی را در این راستار می‌ریزد؛ چنان‌که آقای رییس‌جمهور برنامۀ محدود ساختنِ رسانه‌ها را روی دست گرفته است. او می‌داند که نشر و باز تاب خلاها و ضعف‌های حکومتش در رسانه‌های داخلی، موجب اطلاع‌رسانی دقیق از کارنامۀ ایشان در میان مردم می‌شود. از این‌رو، همواره از تبلیغات رسانه‌های غربی علیه حکومت خویش حرف می‌زند و به رسانه‌های داخلی دستور می‌دهد که حرف‌های خارجی‌ها را تکرار نکنند.
حالا پرسش این‌جاست که کدام یافتۀ گزارش گروه بین‌المللی بحران، حرف جدیدی‌ بوده است که رسانه‌های داخلی نباید آن را نشر کنند؟ زیرا دیده می‌شود که محتوای این گزارش، مجموعه‌حرف‌هایی‌ست که قبلاً رسانه‌های داخلی بارها آن را زده‌اند.
اکنون جناب رییس‌جمهور و همراهانش چه چشم‌شان را پت کنند و چه نکنند؛ چه به جای پاسخ منطقی، تاریخ چهارهزارساله را به رخ بکشند و چه نکشند؛ چه برای رسانه‌ها محدودیت وضع کنند و چه نکنند؛ آن‌چه را این تحقیق، گزارش کرده، امور واقعی‌یی است که در اثر یک دهه ندانم‌کاریِ این تیم به وجود آمده و گذرِ زمان به زودی این یافته‌ها و واقعیت‌ها را ثابت خواهد کرد؛ اما در مقابل، انکار حکومت به تلاش مضحکی می‌ماند که فقط شرمنده‌گی‌شان را به دنبال خواهد داشت، چون آفتاب به دو انگشت پنهان نمی‌شود.

اشتراک گذاري با دوستان :

Comments are closed.