چهار شنبه ۲۴ سرطان ۱۳۹۴

احمدولی مسعود- صفحه فیس بوک
اولین نشست هیأت رسمی طالبان، بواسطۀ پاکستان با نماینده‌گان حکومت افغانستان در اسلام آباد، آغاز یک فرایند بازی جدیدی است که در امتداد خط استراتیژیک پاکستان و پروژه‌های کلان منطقه ای صورت می‌گیرد.
تلاقی این دو استراتیژی، زمینه‌های ورود و نفوذ پاکستان در ساحت افغانستان را به شدت و از چندین مجرا آماده ساخته است که سه تای ان دارای اهمیت استراتیژیک می باشند:
– تشدید حملات طالبان و ایجاد موضع قدرت در جهت امتیازگیری بیشتر در ساختارهای دولت افغانستان.
– سازمان‌دهی نیروهای بدیل، تحت عنوان داعش با تجهیز و تمویل بی سابقۀ بازیگران، در راستای پیاده نمودن استراتیژی منطقه‌ای.
– عملیاتی نمودن تفاهمنامۀ ای اس ای و حکومت افغانستان در یک مشارکت و مدیریت مشترک پروژه های کلان.
– در واقع، افغانستان شاهد راه افتیدن یک بازی پیچیده می‌‌باشد که تاهنوز بسیاری از بازیگران منجمله توده‌های مجاهدین، نیروهای ملی، سایر حلقات و کشورهای منطقه داخل صحنه نشده اند.
با این صف آرایی‌ها، صلح یگانه قربانی می‌باشد که در حد یک آرمان برای مردم ما باقی می‌ماند. حوادث خونین اخیر خوست، کابل، فاریاب و پلخمری پس از نشست اسلام آباد، همه نشانه‌هایی از سیاست دوگانۀ منطقه‌یی می‌باشند.
سلسله نشست‌های پاکستان قطعاً ادامه خواهد یافت، اما هیچگاهی در مسیر صلح برای افغانستان نخواهد انجامید.
اکنون، سوال اساسی اینجاست که حکومت ما در کجای این بازی‌ها قرار دارد، برنامه و ارادۀ سیاسی دولتمردان چیست، آیا این حکومت توانمندی مدیریت این بازی‌های پیچیده و جنگ های استخباراتی را در داخل افغانستان دارد، آیا ادامۀ این سیاست ها، افغانستان را بار دیگر به میدان رقابت‌های خشن تر، خونین‌تر و خانه ویرانگرانه تر مبدل نخواهد ساخت؟
با این صورتحال و این پرسش‌ها، صلح از کجای این درامۀ تراژیک بیرون خواهد شد که حکومت آن را با مظلوم نمایی و پنهان کاری یک غایلۀ تبلیغاتی برای توجیه سیاست های خود و پوشش استراتیژی دیگران قرار داده است؟
آیا راه صلح در افغانستان حتمآ باید از درون جنگ ها بگذرد، تا برای نیم قرن دیگر مردم تاوان سنگین رسیدن به آن را بپردازند؟