آیا در جهان اسلام کسی است که صدای این مظلومینِ به ‌خاک و خون نشسته را بشنود؟ آیا در کشور خودِ ما کسی است که فریاد گلوگیرِ این مظلومین را بشنود؟ آیا حزب، گروه، سازمان، نهاد، بنیاد، مجتمع، مرکز، جمعیت، حرکت و شورایی است تا فریاد خفه شدۀ این ملتِ افتیده در عذاب را بشنود؟ آیا در جهان ما تا هنوز کدام سازمان تشکیل نشده که چشم و گوش داشته باشد تا صدای خفقانِ آواره‌های جنگ، ظلم، تجاوز، قتل، انفجار، جنایت، فقر، بدامنی، بداخلاقی، انحراف، فحشا، گمراهی، دین‌زدایی، لجام‌گسیخته‌گی، بی‌بندوباری‌های اجتماعی، دزدی، زورگویی، اختلاس، رشوت، بی‌عدالتی، ترور، قاچاق، اختطاف، بی‌سوادی، مرض و امثال این صد‌ها بدبختی و تیره‌بختی این مظلومین را بشنود یا ببیند؟ آیا کسی است که بر حال پریشانِ ما رحم کند؟ آیا کسی است که بداند ما ملت مستضعف در چه بدبختی و فلاکت به‌سر می‌بریم؟
در جواب این همه آیا‌ها می‌توان به‌صراحت گفت، حالت رقت‌بارِ ملت مظلومِ ما در این چهار دهه تصادفی نبوده، بل‌که دست‌های پیدا و پنهان در عقب این همه بدبختی قرار داشته که آگاهانه نگذاشتند تا ما همانند سایر ملت‌های دنیا، حق استفاده از زمین و آسمانِ خویش را به‌طور آزادانه و دل‌خواه داشته باشیم. این‌که چرا نگذاشتند تا ما به ‌اختیار خود زنده‌گی کنیم، عوامل متعدد در کنار هم قرار گرفته، تا یک حلقۀ ارگانیک معضلات گلوگیر را به ‌ما به‌ ارمغان بیاورند که اینک درد و رنج آن، همه‌روزه از ما قربانی بی‎رحمانه می‌گیرد.
در پهلوی این عوامل، سردمداران و زعمایی که بر سرنوشت این ملت در طول این چهار دهه مسلط بودند، اکثراً فاقد تعهد به‌ وطن، ملت و ارزش‌های دینی و ملی ما بودند، آگاهانه یا نا آگاهانه سبب عقب‌مانیِ ملت و افتیدنِ آن‌ها در ورطه‌های مهلک گردیدند. از طرفی هم در کنار این همه جنایات سازمان یافته در کشور ما، تراکم توطیه‌های استخباراتی، نظامی، سیاسی و اقتصادی و مافیایی؛ شعور سیاسی ملتِ ما را اکثراً به ‌رکود و انجماد روبه‌رو ساخته و از خود ما در ویرانی و بدبختی وطن ما استفادۀ ابزاری نموده تا به‌دست خویش همدیگر را به ‌تباهی و بدبختی روبرو ساخته و به‌دست خویش وطن عزیزمان را بالای ما ویران کرده بروند. پس تا زمانی‌ که خود ما به‌خود نیامده و از این حالت بدبختی، روان خود‌ و دیگران را نرهانیم، اصلاً دیگران حاضر نیستند که از منافع خود در قبال ویرانی و تباهی ما بگذرند. زیرا آن‌ها در بدبختی ما آرامی‌ خود‌ را می‌جویند.
قابل یاد دهانی می‌دانم که سرزمین ما با داشتن حساسیت‌های جیوپولیتیک، جیواکونامیک و جیواستراتژیک، همواره رهگذر زورمندان و اشغال‌گران و کشورگشایان بوده که هزینه و قربانی آن را ما ملت می‌پردازیم. اما آن‌چه از مسلمات تاریخ است، این‌که تا کنون هیچ ستیزه‌جوی، یورش‌گر و استعمارگری نتوانسته از این ملت به‌خوبی کام بگیرید و خود را در این سرزمین راحت احساس کند. این ملت در عقبِ این همه مشقت‌ها و آواره‌گی‌ها، صبح امید به‌سوی افقِ روشن را در انتظار دارد.