داکتر عبدالله عبدالله رییس اجرایی کشور که برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویارک به‌سر می‌برد، در دیدارها و نشست‌های مقدماتیِ خود با سران کشورهای غربی و آغازین روزها نشست مجمع عمومی سازمان ملل، از نقش حکومت پاکستان در ناامنی و بی‌ثباتی در افغانستان یادآوری کرده است.
این نخستین‌بار در چهارده سالِ اخیر است که دولت افغانستان در یک بخش نشست مجمع عمومی سازمان ملل، از نقش پاکستان در مشکلاتِ افغانستان سخن می‌گوید. این اظهارات را می‌توان شکایتِ نیمه‌رسمیِ مقام عالی‌رتبۀ افغانستان از حکومت پاکستان در مقر سازمان ملل تعبیر و تلقی کرد.
اما به نظر می‌رسد که فرصتی کاملاً استثنایی برای دولت وحدت ملی به میان آمده تا در هفته آینده که آقای عبدالله سخنان رسمی اش را در ۷۰اُمین مجمع عمومی سازمان ملل و با حضورداشت سران و مقاماتِ همۀ کشورهای جهان، ایراد می کند، شکایت رسمیِ خویش از پاکستان را با سخنان و دلایلِ شفاف مطرح کنـد و ذهن جهانیان را به پاکستان و حمایت‌های بی‌دریغش از تروریسم معطوف بدارد.
این منطقی‌ترین و موثرترین واکنش به این همسایۀ کژمنش‌ است که ما (روزنامۀ ماندگار) از چندسال به این سو، همواره آن را مطرح کرده‌ایم و تحلیل‌گران و اهلِ سیاستِ کشور نیز طی چند سالِ اخیر آن را تکرار کرده‌اند. حالا که داکتر عبدالله رییس اجرایی کشور به نیابت از دولت وحدت ملی به نیویارک برای شرکت در هفتادمین نشست سالانۀ سازمان ملل سفر کرده است، باید این انتظار را به گونۀ جدی مطرح کنیم و از وی بخواهیم این فرصت را غنیمت بشمارد و صدای مظلومیت و دادخواهی مردمِ ما را به گوش جهانیان برساند.
سیاست‌ورزان و نهادهای مدنی که رسانه‌ها نیز شامل آن می‌شوند، باید این موضوع (شکایت افغانستان از پاکستان طی سخنرانی در مقر سازمان ملل در نیویارک) را مورد توجه قرار دهند و آن را تا اجرا و رسیدن به نتیجه تعقیب کنند.
اگر در سیزده سال گذشته یک چنین شکایتِ آشکار از پاکستان در نشست‌های بین‌المللی به‌خصوص در مجمع عمومی سازمان ملل صورت می‌گرفت، به یقین تا حال فشارهای زیادی بر پاکستان وارد می‌شد و این کشور به عنوان متهم درجه اول در فضایای افغانستان معرفی می‌گشت.
کشوری که سال‌هاست دستخوش مداخلات پاکستان است و هر روز در معرض تجاوزِ آن قرار داد، حق دارد که از این کشور به عنوان یک مداخله‌گر به سازمان ملل شکایت کند. اما هم‌زمان و در پیوند به این شکایت، باید دولت افغانستان اسناد موثر و جدی‌یی را که نشان‌دهندۀ مداخلاتِ پاکستان در امور افغانستان است را به سازمان ملل پیش‌کش کند. واضح است که اسناد و ثبوت‌های قاطع، دهان پاکستان را می‌بندد و جهان را به پی‌گیری قضیۀ افغانستان تشویق می‌کند.
جهان باید اوضاعِ افغانستان را از عینکِ مستقلِ خود ببیند و دولت وحدت ملی با استفاده از این فرصت می‌تواند غبارِ نشسته بر حقایقِ افغانستان را بزداید. اما اگر از این فرصت چشم‌پوشی شود و دولت وحدت ملی نتواند قدرت‌های غربیِ متحدِ پاکستان در منطقه را ترغیب کند که از رابطه‌یی که با این کشور دارند، استفاده کنند و پاکستان را به حفظ امنیت و ثبات در افغانستان مجبور سازند، مسلماً مداخلاتِ سلطه‌طلبانۀ پاکستان در این کشور را پایانی متصور نیست و ما همچنان قربانی خواهیم بود.
متأسفانه دولت افغانستان همواره موضع‌گیری‌های شکننده دربارۀ پاکستان داشته است، اما این کشور برعکس، توانسته سیاستِ قوی‌یی را در برابرِ ما به اجرا بگذارد و حمایتِ قدرت‌های کلان را نیز از سیاست‌های اعلان ناشده‌اش در افغانستان کمایی کنـد.
حالا فرصتِ آن رسیده است که دولت افغانستان، یک‌صدا در برابر اقداماتِ مداخله‌گرانۀ پاکستان قرار گیرد و واقعیت‌های موجود را روی میزِ جهان بگذارد و دست پاکستان را خالی کنـد؛ چنان‌که نخستین گامِ موثر در این راستا برداشته شده، باید گام‌های بعدی نیز برداشته شود. این اقدام می‌تواند پاکستان را به عقب‌نشینی از سیاست هژمونیِ خود در افغانستان، وادار و توسعۀ داعش را مهار و ماشین جنگی طالبان و داعش را کاملاً تضعیف کند.
مسلماً سرچشمۀ همۀ ناامنی‌ها در داخلِ مرزهای ما، در پاکستان است و داعش و طالب، ابزار تطبیقِ اهدافِ این کشور در افغانستان و منطقه اند. صدای رسا و دادخواهانۀ دولت وحدت ملی در هفتادمین نشست سالانۀ سازمان ملل، می‌تواند آغازِ خوبی برای شکست نرمِ پاکستان در میدان جنگِ افغانستان باشد. دولت وحدت ملی باید این فرصتِ تاریخی را دریابد!