اگر مقولۀ «کل یوم عاشورا» و «کل ارض کربلا» را بپذیریم، شکی نیست که افغانستانِ امروز بیش از هر زمان و مکانِ دیگری به عاشورا و کربلا می‌ماند. وقتی ظلم و فساد و جنایت در این وادی بیـداد می‌کند، و جامعۀ‌ ما بیش از هر چیز نیاز به «نجات» و «عدالت» دارد، عبورِ غافلانه از کنار قافلۀ عدالت‌خواه عاشورا، بزرگ‌ترین اشتباهِ ممکن است.
در ایامی که به نظر می‌رسد هیچ‌کس در حقانیتِ قیام امام حسین و یارانش تردید ندارد، اما هم‌زمان نظاره‌گرِ غوطه خوردنِ جامعه در گرداب جهل و تزویر و ستم هستیم، باید به‌تکرار درس و پیامِ عاشورا را مرور کرد تا با استفاده از آن به رهایی و نجات نایل آمد.
اگر پیام امام حسین و یارانش را پیامی برای بشریت ـ به خصوص مسلمانان ـ در طول تاریخ بدانیم، پرسش نهایی این است که: قیام عاشورا چه پیامی برای مردم و دولت‌مردانِ ما دارد؟
دست یافتن به پاسخ این پرسش بدون شک نسخۀ بیرون‌رفت از بحران‌های متعدد و متکثرِ کنونی است.
یکی از درس‌های عمدۀ قیام عاشورا برای انسان مسلمان افغانستانی، درس ایثار و فداکاری است. امام حسین و یارانِ پاکش با پا گذاشتن به قربانگاه کربلا، به گواه ثابت کردند که در راه هدفِ مقدسی چون اصلاح امت اسلامی، باید از جان و مالِ خود گذشت. این از خودگذری و ایثار در راه هدفی متعالی، نشان‌گر اوج «قهرمانی» است. شهادت امام حسین و ۷۲ تن از یاران پاک‌بازش، الگوی ارزنده‌یی از نوع ایثارگری ابراهیمی برای مسلمانان و همۀ بشریت خلق کرد. خط سرخی که امام حسین و یاران باوفایش با خونِ خود ترسیم کردند، در طول تاریخ چون خورشیدی تابناک، راهنمای بسیاری از مجاهدان راستینِ راهِ حق و به‌خصوص مجاهدین بزرگ افغانستان بوده است. این الگوی ایثارگری و قهرمانی در دورۀ جهاد مقدس مردم افغانستان، سرانجام به عقب‌نشینی و فروپاشی ابرقدرتِ شرق انجامید.
این خط سرخ هرچند در افغانستانِ پساطالبان نیز همچنان حضوری ملموس و محسوس دارد، اما در شرایطی که جامعۀ‌مان بیش از هر زمانِ دیگری اسیر ظلم و تزویر شده، شدت افزون‌تری می‌طلبد. ایثار و ازخودگذری رهبران سیاسی و دولت‌مردان در شرایط کنونی، بدون شک می‌تواند راه کشتی توفان‌زدۀ افغانستان را هموار کند. مقابله با ریشه‌های درهم تنیدۀ هراس‌افکنی، فقر، فساد، اعتیاد، جهل و تزویر و… که همه به‌نحوی کشور را دچار بحران کرده است، بیش از هر چیزِ دیگری ضرورت به سیاست‌مدارانِ قاطع و ایثارگر دارد. فداکاری، دولت‌مردان را از بندهای نامرئیِ مصلحت‌گرایی‌ها و سازش‌کاری‌های فرساینده می‌رهاند و عرصه را برای گذار از بحران مهیا می‌کند.
تساهل و تسامحِ حکومتِ کنونی در برابر سرهای متعددِ ظلم و تزویر سبب شده که ملت بزرگ‌مان زمین‌گیر شده و در باتلاقِ مشکلات و چالش‌ها دست‌وپا زند. در حالی که در مشی و مرام حسینی، مصلحت‌گرایی‌های این‌چنینی، تعبیری جز «ذلت» و خواری ندارد. برای امام حسین و یاران فداکارش، مرگ با عزت در راه آزادی و عدالت، بِه از زندگی در ذلت و خواری بود. به این ترتیب، پیروان راستینِ مکتب عاشورا هم کسانی‌اند که در راه احقاق حقوق ملت و دست یافتن به آزادی و عدالت، از جان و مالِ خود می‌گذرند.
در ایام ارزندۀ محرم، پیامِ امام حسین بارِ دیگر به‌سانِ قله‌یی سراسر افتخار و قهرمانی، فراروی سرانِ حکومتِ وحدت ملی قرار می‌گیرد و مشی ایثار و فداکاری را برای آن‌ها زمزمه می‌کند. سرانِ این حکومت اگر می‌خواهند از عاشورا و کربلایِ امروزینِ افغانستان سربلند به‌در آیند و در پیشگاه تاریخ شرمنده نشوند، باید حسین‌وار به‌پا خیزند و آزاده‌گی و عدالت را با هیچ متاعِ دیگری معاوضه نکننـد.
متأسفانه کارنامۀ بیش از یک سالِ این حکومت، کمتر حسینی به نظر ‌رسیده است. اما انتظار می‌رود که از این‌پس سرانِ این حکومت به تأسی از مکتبِ آزاده‌گیِ امام حسین، در دفاع از حقانیت و عدالت، به اصلاحِ جامعۀ اسلامیِ افغانستان همت گمارند و در این راه از هیچ ایثاری دریغ نورزند.