روزها می‌گذرد که هیأتِ حقیقت‌یاب برای بررسی چه‌گونه‌گیِ سقوط کندز توظیف شده است. بخش‌هایی از کارِ این هیأت از طریق رسانه‌های کشور به نشر رسیده، اما آخر کارِ آن معلوم نشده است. این هیأت وظیفه داشت تا دلایل سقوط کندز را پیدا کند و ملامت و سلامت را مشخص بسازد.
روزنامۀ ماندگار در همان آغاز از ترکیبِ آن هیأت انتقاد کرد؛ زیرا ترکیبِ آن با حضور کسی که خود به فساد متهم است و هنوز کار هیأتی که در مورد اتهاماتِ او تعیین شده معلوم نیست؛ برای مردم قابلِ پذیرش نبود. برعلاوه، نگرانیِ دیگر این بود که این هیأت به ‌دلیل دیدگاه‌های متضاد اعضای آن، نتواند روی نکات عمدۀ گزارشِ خود به توافق برسد.
اما اکنـون گویا کارِ این هیأت پایان یافته و یافته‌هایش را نیز به رییس‌جمهوری تقدیم و ایشان را خشنود کرده‌ است. البته این ادعای منابع حکومتی است، در حالی که هنوز اعضای هیأت حقیقت‌یاب لب به سخن نگشوده و مردم همچنان منتظر ارایۀ شفافِ گزارشِ آن‌هاست.
می‌باید هیأت حقیقت‌یاب سقوط کندز، گزارش نهاییِ خود را توامان به سران حکومت وحدت ملی و افکارِ عمومی ‌تقدیم کند؛ زیرا نفسِ سِری نگه داشتنِ این گزارش، سوال‌ها و تردیدهایی را خلق می‌کند، از جمله این‌که: شاید اعلان حقایقِ رویداد کندز به سود دولت و ریاست‌جمهوری نیست، و یا شاید هم تضاد دیدگاه‌های اعضای این هیأت، سبب بن‌بست و تأخیر در اعلان یافته‌ها شده است.
اکنون نگرانیِ بزرگ این است که اعلان یافته‌های این هیأت، پس از یک سری مهندسی‌هایِ خیانت‌آلود صورت گیرد و اعضای این هیأت به‌نحوی شکارِ معامله‌ها بر سرِ حقایق شوند.
هنوز این سوال به‌قوت مطرح است که آیا دولت حاضر است در این گزارش، نامِ طالبان را به عنوان جنایت‌کارانِ رویداد کنـدز درج کنـد و در کل، معلوم نیست که هیأت حقیقت‌یاب و ریاست‌جمهوری روی چه چیزی چانه می‌زنند.
بنا به تجربه‌ها این احتمال نیز وجود دارد که هیأت حقیقت‌یاب رویداد کندز، در پایانِ کار به دو دسته تقسیم شود و افکار عمومی میان این دو دسته سرگردان و مشوش گردند. اما چنان‌که آقای فاروق وردک از همان آغاز می‌گفت که در مورد رویداد کندز، نباید به شایعه‌ها گوش داد و باید حقایق را یافت؛ حالا مردم منتظرِ گذار از شایعه‌ها به حقایق هستند؛ حقایقی که به اتفاقِ اعضای هیأتِ یاد شده باید ارایه شود.
آقای اشرف‌غنی بعد از بازپس‌گیری کندز به مردم وعده سپرده بود که کسانی که در کندز غفلتِ وظیفوی کرده و باعث سقوط آن به‌دست طالبان شده‌اند، مورد پیگرد قرار گرفته و مجازات می‌شوند؛ اما روزی که خودش به کندز رفت، کسانی را تشویق کرد و مدال داد که خود در سقوط کندز متهم و در آزادسازی آن ـ به جز یکی دو نفر ـ بی‌نقش بودند.
این نوع برخوردها، تردیدها نسبت به پایانِ صادقانۀ کارِ کمیسیون حقیقت‌یاب را به‌شدت افزایش داده است. سران دولت وحدت ملی باید بدانند که باشنده‌گانِ کندز خواهان به کرسی نشاندنِ عدالت‌اند و کمیسیون حقیقت‌یاب هم به همین هدف تعیین شده است. هرگونه بازی با این روند و چشم‌پوشی بر مظالمِ صورت گرفته بر کنـدزیان، برگِ دیگری بر ناکامی‌های حکومت، اضافه و اعتماد مردم را نسبت به وعده‌های مقامات ضربِ صفر خواهد کرد.
دیده شود که دولت وحدت ملی چه‌قدر بر وعده‌های خود صادق است و کمیسیون حقیقت‌یاب نیز تا چه اندازه شجاعتِ ارایۀ حقایقِ سقوط کندز را دارد!