پس از سقوط سوخوی روسیه توسط هواپیمای ترکیه در سوریه، مسکو در دفاع از حکومت بشار اسد حالتِ تهاجمی گرفته است. نه‌تنها استقرار موشک‌های ۴۰۰S در پنجاه کیلومتری مرز ترکیه و اعزام کشتی جنگی»موسکوا» به نزدیکی آب‌های لاذقیه، نشان از موضع تهاجمی و خشمگینانۀ روسیه دارد، بلکه حملۀ شدیدِ تبلیغاتی علیه اردوغان رییس جمهور ترکیه و خانوادۀ او به عنوان حامیانِ داعش و امتناع پوتین از پاسخ به تلیفون رییس جمهور ترکیه، خشم شدیدِ پوتین و زمام‌دارانِ روسیه را برملا می‌سازد. روس‌ها از این شاخ و شانه کشیدن و موضع تهاجمی به بهانۀ سقوط هوپیمای جنگی خود، به دنبال چه اهدافی هستند؟
نکتۀ روشن آن است که غربی‌ها مانع فشار جدی مسکو بر اردوغان و حکومتِ او به‌خصوص در عرصۀ اقتصادی نمی‌شوند. جنگ اقتصادی مسکو و انقره که هر دو طرف روسیه و ترکیه را متضرر می‌سازد، برای غربی‌ها ناخوش‌آیند نیست. حملات محدود و کوچکِ تلافی‌کنندۀ نظامی از سوی مسکو در نواحی مرزی حتا به شمول سقوط یک جنگنده بمب‌افگن ترکیه توسط روس‌ها، پای غرب و ناتو را به دفاع از ترکیه در جنگ با روسیه نمی‌کشاند. روسیه علی‌رغم خشم شدید و حالت تهاجمی خود، وارد جنگ با ترکیه نمی‌شود. اما آن‌چه که روس‌ها با بهره‌گیری از بحرانِ اخیر در سوریه به دنبال آن هستند، به پیروزی رساندنِ بشار اسد در برابر مخالفین داعشی و غیر داعشی آن است.
مسکو و همچنان متحدش جمهوری اسلامی ایران در میدان‌های جنگ سوریه، بحران ایجاد شدۀ ناشی از سرنگونی سوخوی روسی را فرصتی طلایی در این جهت تلقی و ارزیابی می‌کنند. این در حالی‌ست که بشار اسد از پیشروی نیروهای خود به کمک حملات هوایی روسیه در تمام جبهاتِ جنگ سخن می‌‎گوید و وزیر خارجه‌اش ولید معلم روز گذشته (۲۷ نومبر ۲۰۱۵) در مسکو، کنار رفتن بشار اسد را خواب و خیال خواند. اما نکتۀ قابل پرسش این است که: «آیا غربی‌ها و اعراب متحدشان، چنین شکستِ حقارت‌بار را در برابر بشار اسد و مسکو-تهران، تحمل خواهند کرد و با سکوت و بی‌تفاوتی نظاره‌گر خواهند بود؟»
هرچند پاسخ این پرسش در روزها و هفته‌های آینده روشن خواهد شد، اما به نظر نمی‌رسد که غربی‌ها و عرب‌های مخالفِ ایران و بشار اسد نظاره‌گرِ چنین حقارتی باشند.