همان‌گونه که روزنامۀ ماندگار خبر داده بود، رییس‌جمهور غنی و نخست‌وزیر پاکستان که برای شرکت در اجلاس بین‌المللی تغییرات اقلیمی به پاریس سفر کرده بودند، عصرِ روز دوشنبه در حاشیۀ این اجلاس با هم دیدار کردند. البته زمینۀ این دیدار را مقاماتِ پاکستانی در سفرِ اخیرشان به کابل فراهم کرده بودند و در پاریس هم بریتانیا زمینۀ این ملاقات را مساعد ساخته است. اما آن‌چه از دیدار سه‌جانبۀ بریتانیاـ افغانستان‌ـ پاکستان در پاریس برداشت می‌شود، چیزی بیشتر از یک دیدارِ فرمایشی نبوده و اهمیت و اصالتِ چندانی را هم برنمی‌تابد.
آن‌گونه که رسانه‌ها گزارش داده‌اند، محمد اشرف‌غنی و محمد نوازشریف در این دیدارِ سه‌جانبه «توافق» کرده‌اند که به‌طور مشترک روند مذاکراتِ صلح افغانستان را به پیش ببرند و علیه کسانی که از حرکت در مسیرِ صلح خودداری می‌کنند، اقدام مناسب اتخاذ کنند.
مسلماً چنین سخنانی در هر دیدارِ دوجانبه یا سه‌جانبه‌ ایراد شده و هیچ‌کدام راه به جایی نبرده است. انتظار می‌رفت که رییس‌جمهور محمد اشرف‌غنی در این دیدار، از عدمِ همکاریِ پاکستان به‌هدفِ ایجاد روابط صلح‌آمیز میان دو کشور شکایت کند و سیاست‌های پاکستان نسبت به افغانستان را به نقـد بکشد. اما متأسفانه این دیدار هم صرفاً به‌خاطرِ رضا و خشنودی پاکستان صورت گرفت و بسیار ناواقع‌بینانه در آن همکاری‌های پاکستان در امور صلح مثبت ارزیابی شد. و این کاملاً خلافِ آن‌ چیزی‌ بود که رییس‌جمهور و سایر مقاماتِ بلندپایه همواره دربارۀ پاکستان می‌گفتند.
دیدار و گفت‌وگوی مقاماتِ افغانستان و پاکستان به میزبانی هر کشوری که باشد، فقط در حدِ تعارف‌های کودکانه و توافق‌های هپروتی‌ست و ادبیاتی که در این نشست‌ها به کار می‌رود نیز، خاصِ رهبران کشورهایی می‌باشد که هیچ مشکلی با هم ندارند و وقتی برحسبِ اتفاق در مناسبت‌های بین‌المللی یکدیگر را ملاقات می‌کنند، جز لبخند و اظهارِ ادبِ دیپلماتیک چیزی ندارند که نثارِ یکدیگر کنند.
واضح است که این نوع برخوردها فقط می‌تواند به سود پاکستان و به زیانِ ما تمام شود و چنین به دنیا بنمایاند که افغانستان از همکارهای پاکستان خشنود است و این کشور، مستحقِ کمک‌های سخاوت‌مندانۀ جهان در زمینۀ مهار تروریسم و خشونت است. در حالی که همه می‌دانیم قصه چنین نیست و پاکستان تا هنوز هیچ همکاریِ صادقانه‌یی با ما نداشته و هنوز هم کمک‌های جهانی را مفت به جیب می‌زند و با طالبان سر و سِرهای فراوان دارد.
متأسفانه برای آقای غنی فقط خاطرخواهیِ پاکستانی مهم است و مشکلاتِ افغانستان از ناحیۀ این کشور در تناسب با این خاطرخواهی، هیچ جلوه‌یی ندارد. البته واضح است که افغانستان و پاکستان با تهدیداتِ مشترکی از ناحیۀ تروریسم مواجه‌اند، اما حقیقتِ عمیق‌تر هم این است که پاکستان خود این تروریسم را به امیدها و آرزوهای فراوان آفریده و بلای جانِ خود و دیگران ساخته و هنوز هم تلاش دارد که با این اژدهای دو سر، بازی و معرکه‌گیری و منفعت‌جویی کند. مسلماً اگر پاکستان تا کنون تلاشی هم در مبارزه با تروریسم از خود نشان داده، فقط برای دفعِ خطراتِ این اژدهای خودساخته از خود بوده است و بس.
دولت وحدتِ ملی باید به خود آید و سیاستی روشن و موثر، همراه با ادبیاتی متفاوت و متناسب، در قبالِ پاکستان روی دست گیرد. دولت‌مردانِ ما باید واقعیت‌های روابطِ دو کشور را فراموش نکنند و در فرصت‌ها و نشست‌های آینده، مشکلاتِ فی‌مابین را بی‌تعارف به جانبِ پاکستانی عرضه کنند و جهان را متوجه نارضایتیِ افغانستانی‌ها از همسایۀ جنوبی خود سازند. اما اگر آقای غنی و دولتِ متبوعش به این تمکینِ هپروتی و کودکانه در قبالِ پاکستان ادامه دهند، صد سالِ سیاهِ دیگر نیز افغانستان قربانی تروریسم و زیاده‌خواهیِ همسایۀ طماعش خواهد ماند!